Dat is wel een heel groot compliment Dos, dankjewel.

Bedankt voor je reactie Fief. De commentator staat in Antwerpen in de eerste strofe. Daarna gaan de gedachten los over wat het smachten naar het verbodene met mensen doet en in de derde strofe met de ik-persoon in het bijzonder. Ik weet dat in de opdracht staat dat het een verhaal moet zijn, maar een gedicht vind ik ook een verhaal. Mocht je deze uitleg wat vergezocht vinden dan heb ik daar helemaal niets tegenin te brengen. Ik vond het een moeilijke opdracht en heb uiteindelijk gewoon maar wat plezier gemaakt. Met jouw opmerking over 'al' ben ik het wel eens, maar 'weer' geeft echt een andere betekenis. Ik heb er iets anders van gemaakt en gelijk nog een paar andere kleine aanpassingen gedaan.

Ik was te laat Fief, dit is nog de vorige opdracht over de coronavluchtelingen in Antwerpen. Over etenstijd moet ik me nog gaan buigen.

Nergens voor nodig Fief, dankjewel.

Dankjewel Annabe, dat vind ik natuurlijk leuk om te lezen. Zelf heb ik ook het idee dat ik spelenderwijs vooruitgang boek en dat het steeds iets gemakkelijker en beter gaat.

De vraag naar het hoe laat zich lastig in een paar zinnen beantwoorden. Wat helpt is denk ik dat ik de laatste tijd vrij veel theorie gelezen, zoals dit boek, meerdere websites en natuurlijk de opmerkingen van Musonius. Toen ik aan dit gedicht begon nam ik me voor in eerste instantie alles los te laten en weer vanuit mijn gevoel te beginnen. Anders dan bij mijn vorige poging, waarbij ik probeerde om het meteen ‘goed’ te doen. Door het lezen van de theorie snap ik natuurlijk wel iets beter hoe het werkt, waardoor het dichten ‘automatisch’ gemakkelijker gaat. Ik zie ook sneller wat er niet goed gaat en hoe ik dat kan oplossen.

Jouw vermoeden dat de basis voor dit gedicht al veel eerder is gelegd is juist. Overigens ben ik wel benieuwd waarom jij dat dacht. Het idee dat de coronamaatregelen het voor overspelige lieden tot barre tijden maken leek me al veel langer een leuk thema om iets mee te doen. Deze opdracht sprak me niet onmiddellijk aan, maar het leek me niet onhaalbaar om dit thema naar de opdracht toe te schrijven en zo vond ik toch wat motivatie. Jammer genoeg stond in de opdracht dat het een verhaal moest zijn, want als clou leek het mij beter bij een gedicht te passen. Daardoor aarzelde ik om te beginnen.

Gedurende de week ontstond in mijn hoofd evengoed de opbouw van het gedicht en schreef ik alvast wat ideeën, beelden en dichtregels op, waarvan ‘verlangen maakt de kleine dingen groot’ er voor mij uitsprong. Deze regel beschrijft voor mij de kern van de coronamoeheid, knoopt mijn thema en de opdracht aan elkaar en ik herkende er gelijk een jambische pentameter in. Toen ik begon zette ik deze regel dan ook centraal.

Daarna ben ik begonnen aan de clou. Twee regels leken me voldoende. Ik keek wat rond op deze website en vond daar min of meer per toeval het Shakespeariaans sonnet met tweeregelige conclusie en besloot dat maar eens te gaan proberen. De laatste regel stond vrij snel. Aan de voorlaatste heb ik later nog geknutseld. Daarna ben ik de rest van het gedicht per strofe gaan uitwerken. Dat er steeds maar twee regels hoefden te rijmen maakte dat iets gemakkelijker dan bij mijn vorige gedicht. Ik gebruikte deels de regels die ik eerder al had genoteerd en probeerde daar dan een bruikbare rijm bij te bedenken. Als dat niet lukte probeerde ik juist eerst iets voor de andere regel te verzinnen en vanaf de andere kant te werken. Zo puzzelde ik wat heen en weer. Daarbij werkte ik wel meteen zoveel mogelijk binnen een jambische structuur, maar de regels die ontstonden waren niet gelijk allemaal even lang. Eerst stoorde me dat niet zo, maar later voelde het toch onaf en heb ik alsnog wijzigingen aangebracht om de structuur van de jambische pentameter zo goed mogelijk te volgen. Eigenlijk deed ik dat vooral omdat ik het een goede oefening vond, maar later bleek het gedicht er ook echt van opgeknapt. Daarmee werd het een bewuste keuze om de pentameters los te laten in de conclusie. Naar mijn idee geeft dat het einde van het gedicht meer vaart en ondersteunt dat het grappige effect van de clou.

Wat ik lastig blijf vinden is bepalen waar ik moet stoppen. Ik zie nog steeds dingen waarvan ik denk dat ze beter kunnen, maar acht mezelf op het moment niet meer zo goed in staat om te zien wat een verbetering is en wat niet. Misschien is dat een kwestie van tijd.

Een lang verhaal, maar ik hoop dat je er iets aan hebt.

Dankjewel MF en grappig dat juist die zin je bevalt, want dat is er nu net eentje waar ik zelf twijfels bij heb.

Haha, dingen 'een beetje' doen is niet mijn sterkste kant. ;-) Ik heb je een persoonlijk berichtje gestuurd.