#382 Achter het gordijn

Het leven na de dood, wat keek ik daar naar uit! Rust, geen verantwoordelijkheden. Gewoon zijn en genieten. Ik was zo klaar met het aardse leven en na een lange worsteling was ie daar dan eindelijk: het einde van de tunnel. De weg er naartoe was lang, maar de gedachte aan eeuwige rust gaf me de kracht om door te gaan.

Ik werd hartelijk ontvangen in een prachtig wit verlicht prieel. Ik mocht plaatsnemen in een zachte stoel waarin ik bijna gewichtloos was en werd omringt door de geur van verse koffie. Een vriendelijke vrouwelijke verschijning in wit gewaad sprak me bemoedigend toe. “Fijn dat je er bent, rust lekker uit, dan kun je straks precies doen waar je hier voor komt”. De woorden gingen langs me heen, ik genoot van de rust en de koffie. Hier kwam ik voor rust en genieten!

Een schril geluid, als een luchtalarm maakte we wakker uit mijn gedachten. De vriendelijke verschijning beval me op te staan en wees naar een gordijn. Vertwijfeld keek ik om me heen. Iets in me zei dat ik beter geen vragen kon snellen. Ik liep in de richting van het gordijn. Voor ik het wist stond ik aan de andere kant. Daar lag een vijl en een soort spons. De vrouwelijke verschijning beval me het gereedschap te pakken en haar te volgen. Ik werd naar een grote wolk geleid. Onderweg kwam ik soortgenoten tegen die op handen en knieën druk bezig leken met het in vorm brengen van wolken. De vrouw stopte bij een enorme, massieve, vierkante wolk voorzien van een gele post-it met de tekst “salamander”. Totaal overdonderd besefte ik mij ineens wat de bedoeling was. Hier werden de wolken gevormd en ik moest daar bij helpen!

Vroeg opstaan en zwetend en zwijgend hard werken. Slechts een ultra korte pauze en een magere maaltijd om even op adem te komen. Ik besloot mij vol overgave te storten op “mijn salamander” in het vertrouwen daarna mijn welverdiende rust te ontvangen. Alles bleek minder waar, toen mijn creatie eindelijk de goedkeuring van de vrouwelijke verschijning kon verdragen verscheen een nieuw wolkenblok met nieuwe post-it. Het duurde slechts enkele weken of ik voelde me even verantwoordelijk voor het uitvoeren van mijn plicht als dat het aardse leven van mij had gevraagd.

Het leven na de dood; een teleurstellend einde van een nauwe tunnel.