Lid sinds

14 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Opdracht #384 - Huisdier

 

Als je het van te voren kon weten…

Fleur werd oud. Vijftien jaar was voor een Kooikerhondje weliswaar niet hoogbejaard, maar onze trouwe huisgenoot begon steeds meer te kwakkelen met haar gezondheid. Haar lijf werd stram, het lopen viel haar zichtbaar zwaar, en haar nieren werkten minder waardoor ze incontinent geworden was. De dierenarts kon nog medicijnen voorschrijven maar, had hij geopperd, was het niet beter en waardiger voor de hond om andere opties te bekijken?

Tijdens het avondeten bracht ik deze lastige kwestie ter sprake. Zelf had ik er vrede mee kunnen hebben om haar leven te laten beëindigen, mijn man ook, maar onze nog thuiswonende zoon Tim, wilde er absoluut niet van horen. Hij was met de hond opgegroeid, hield onvoorwaardelijk van Fleur en had meer tijd nodig om afscheid van haar te kunnen nemen. Daarom besloten we het nog even aan te zien.

De vakantie stond voor de deur en mijn man en ik gingen zeilen in Friesland. De hond meenemen was geen optie, maar Tim zou natuurlijk goed op haar passen.

Zo gezegd, zo gedaan. Vanaf de boot hadden we regelmatig contact met Tim en alles ging aanvankelijk goed. In de tweede week kregen we echter, midden op het Heegermeer, een alarmerend kort telefoontje. Tim en vriendin waren onderweg naar de dierenarts met een doodzieke Fleur. Nee, wij hoefden niet naar huis te komen, vond Tim. We moesten het maar even afwachten. Met angst en beven veranderden we onze koers en legden aan in de jachthaven van Heeg.

Niet veel later rinkelde mijn telefoon opnieuw. Ik zette hem snel op de speaker en we hoorden een intens verdrietige jongen die meedeelde dat een kippenbotje Fleurs maagwand had doorboord, waardoor een ernstige bloeding was ontstaan… Arme Fleur en tegelijk arme, domme Tim. Het hoge woord kwam er nu uit en, terwijl de tranen over onze  wangen dropen, hoorden wij het aan:

Tim had de vorige avond met zijn vriendin chinees eten gehaald en gegeten. De vuilniszak met restjes was ‘per ongeluk’ in de gang blijven staan. Toen Tim ’s morgens naar beneden kwam, zag hij dat de hond er uit had gevreten, en dat het een rotzooi was geworden. Met Fleur leek niets aan de hand. Hij had haar nog uitgelaten, en ze gedroeg zich net als anders.  Ze wilde alleen niet eten. Logisch, dacht hij, na de schranspartij van ’s nachts.  Hij ruimde de rotzooi op en ging naar zijn werk. Daar had hij in de loop van de ochtend een onbestemd gevoel gekregen.  De hond… Zou het wel goed gaan met haar? Geheel tegen zijn gewoonte in was hij tussen de middag naar huis gereden om poolshoogte te nemen. Daar zag hij in eerste instantie geen Fleur en er gebeurde ook niets toen hij haar riep…  Doodongerust was hij naar boven gerend en vond haar uiteindelijk op de vloer, naast mijn bed. Een onverwachte plek want daar lag ze nooit, alleen toen ze heel klein was, en net bij ons in huis.  Het  doodzieke beestje gaf bijna geen sjoege meer. In paniek belde Tim zijn vriendin en de dierenarts. Ze mochten meteen komen. Er werd direct een röntgenfoto gemaakt en, zojuist, was dus die akelige diagnose gesteld. Tim kon verder niet praten en de dierenarts nam het gesprek over. Hij bevestigde het verhaal.

Alleen een spuitje kon onze hond uit haar lijden redden. Nu dan toch. Wij moesten telefonisch toestemming geven, maar het was Tim die haar de laatste liefkozingen gaf.  Niet veel later kwam er een foto binnen op mijn mobiel.  Onze lieve Fleurtje, gestorven in de armen van een huilende Tim. Dit hadden ze allebei niet verdiend. Hadden we het van te voren maar geweten…

 

 

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Linde 57. Wat een emotioneel en mooi verteld verhaal, dat niet anders dan waargebeurd kan zijn? Ik heb het met plezier gelezen. In het begin dacht ik dat het in de tegenwwoordige tijd misschien beter zou overkomen, maar daar twijfel ik nu aan. Voor mij zou het verhaal aan kracht winnen als je hier en daar een woordje weglaat.
Bijvooorbeeld: "en zojuist, was dus die akelige diagnose gesteld". Voor mij kan 'zojuist' weg en de zin wordt dan zoiets als: En meteen daarna werd die akelige diagnose …
'en net bij ons in huis' kan wellicht weg omdat ze als puppy al naast het bed lag dat in dat huis staat?

Met hartelijke groet,
Carneli

 

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Oh Linde, wat pijnlijk. Ik voel met je (personages) mee en dat maakt het een fijne leeservaring. Het is een fout met grote gevolgen. Dat de ‘per ongeluk’ tussen aanhalingstekens staat zegt m.i. veel. Het is moeilijk om in zo’n situatie niet met verwijten te gooien, ook al kan dat de eerste impuls zijn. 

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wat een verdrietig verhaal. Soms wenste je inderdaad dat je iets eerder geweten had en aan de andere kant is het maar goed dat je niet alles van tevoren weet.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Linde, het blijft altijd een gok om een huisdier achter te laten als je op vakantie gaat. Zeker als het om zo'n oude hond gaat en je weet dat de gezondheid niet best is. In die zin hadden ze het kunnen weten of er rekening mee kunnen houden, maar dat is altijd achteraf.

Niettemin een verdrietig verhaal. Met een brok in mijn keel gelezen, zeker omdat het voor mij dichtbij mijn eigen situatie komt.

Ik mis alleen een originele eigen titel of is de eerste zin de titel? Misschien kun je hem ook in de titelregel zetten naast het nummer van de opdracht.

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hartbrekend verhaal. Ik word er droevig van, maar het is mooi verwoordt. Wel een venijnige tikje naar Tim toe.

Titelsuggestie: Fleur af

Lid sinds

14 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank voor de reacties. 

De titel is inderdaad de eerste zin, Fief! 

En verder....  Het was een heftige gebeurtenis, met veel schuldgevoel. Vaak gedacht hadden we maar... De hond toch meegenomen? Niet op vakantie gegaan? Een meer aanwezige/ verantwoordelijke oppas gezocht? Dat de hond zo'n naar einde heeft gehad, raakt me nog steeds. 

Natuurlijk dacht ik toen ik het net hoorde: ruim die rotzooi dan ook meteen op, Tim!  Nu kijk ik er alleen nog maar ''zacht'' op terug. Tim heeft zijn lesje geleerd, op wrede wijze helaas. Hij heeft er ook veel last van gehad. En daarom schreef ik niet alleen domme Tim maar arme domme Tim.   

 

 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Linde,

Wat mooi geschreven! Wat ik er mooi aan vind is dat je schrijft alsof je hoofdpersoon dit verhaal zo vertelt aan vrienden bij thuiskomst na de vakantie. Dat is erg knap gedaan. Dat maakt dat het verhaal voor mij niet zozeer als verdrietig, maar eerder als bitterzoet overkomt, omdat je hp ook nog terugkijkt op de rol die de hond in het gezin heeft gespeeld. Gedurende haar leven, maar zeker ook rondom haar overlijden en de manier waarop. 

Knap gedaan. 

Groet, 

Nadine

Lid sinds

14 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank je wel voor je reactie, Nadine. Doet me goed dat je het  ''bitterzoet'' noemt. Hoewel ik het woord er nog niet bij gedacht had, is het precies hoe ik het bedoelde.