Opdracht #384 - Huisdier

Als je het van te voren kon weten…

Fleur werd oud. Vijftien jaar was voor een Kooikerhondje weliswaar niet hoogbejaard, maar onze trouwe huisgenoot begon steeds meer te kwakkelen met haar gezondheid. Haar lijf werd stram, het lopen viel haar zichtbaar zwaar, en haar nieren werkten minder waardoor ze incontinent geworden was. De dierenarts kon nog medicijnen voorschrijven maar, had hij geopperd, was het niet beter en waardiger voor de hond om andere opties te bekijken?

Tijdens het avondeten bracht ik deze lastige kwestie ter sprake. Zelf had ik er vrede mee kunnen hebben om haar leven te laten beëindigen, mijn man ook, maar onze nog thuiswonende zoon Tim, wilde er absoluut niet van horen. Hij was met de hond opgegroeid, hield onvoorwaardelijk van Fleur en had meer tijd nodig om afscheid van haar te kunnen nemen. Daarom besloten we het nog even aan te zien.

De vakantie stond voor de deur en mijn man en ik gingen zeilen in Friesland. De hond meenemen was geen optie, maar Tim zou natuurlijk goed op haar passen.

Zo gezegd, zo gedaan. Vanaf de boot hadden we regelmatig contact met Tim en alles ging aanvankelijk goed. In de tweede week kregen we echter, midden op het Heegermeer, een alarmerend kort telefoontje. Tim en vriendin waren onderweg naar de dierenarts met een doodzieke Fleur. Nee, wij hoefden niet naar huis te komen, vond Tim. We moesten het maar even afwachten. Met angst en beven veranderden we onze koers en legden aan in de jachthaven van Heeg.

Niet veel later rinkelde mijn telefoon opnieuw. Ik zette hem snel op de speaker en we hoorden een intens verdrietige jongen die meedeelde dat een kippenbotje Fleurs maagwand had doorboord, waardoor een ernstige bloeding was ontstaan… Arme Fleur en tegelijk arme, domme Tim. Het hoge woord kwam er nu uit en, terwijl de tranen over onze  wangen dropen, hoorden wij het aan:

Tim had de vorige avond met zijn vriendin chinees eten gehaald en gegeten. De vuilniszak met restjes was ‘per ongeluk’ in de gang blijven staan. Toen Tim ’s morgens naar beneden kwam, zag hij dat de hond er uit had gevreten, en dat het een rotzooi was geworden. Met Fleur leek niets aan de hand. Hij had haar nog uitgelaten, en ze gedroeg zich net als anders.  Ze wilde alleen niet eten. Logisch, dacht hij, na de schranspartij van ’s nachts.  Hij ruimde de rotzooi op en ging naar zijn werk. Daar had hij in de loop van de ochtend een onbestemd gevoel gekregen.  De hond… Zou het wel goed gaan met haar? Geheel tegen zijn gewoonte in was hij tussen de middag naar huis gereden om poolshoogte te nemen. Daar zag hij in eerste instantie geen Fleur en er gebeurde ook niets toen hij haar riep…  Doodongerust was hij naar boven gerend en vond haar uiteindelijk op de vloer, naast mijn bed. Een onverwachte plek want daar lag ze nooit, alleen toen ze heel klein was, en net bij ons in huis.  Het  doodzieke beestje gaf bijna geen sjoege meer. In paniek belde Tim zijn vriendin en de dierenarts. Ze mochten meteen komen. Er werd direct een röntgenfoto gemaakt en, zojuist, was dus die akelige diagnose gesteld. Tim kon verder niet praten en de dierenarts nam het gesprek over. Hij bevestigde het verhaal.

Alleen een spuitje kon onze hond uit haar lijden redden. Nu dan toch. Wij moesten telefonisch toestemming geven, maar het was Tim die haar de laatste liefkozingen gaf.  Niet veel later kwam er een foto binnen op mijn mobiel.  Onze lieve Fleurtje, gestorven in de armen van een huilende Tim. Dit hadden ze allebei niet verdiend. Hadden we het van te voren maar geweten…