#384 Een avond in het leven van Madoc

Als mijn mens, Emily, ‘s avonds thuis komt van haar werk, wacht ik haar op aan de deur. Ze heeft dat graag en na een rustige dag vind ik een beetje beweging wel fijn. Bovendien betekent haar thuiskomst dat het bijna etenstijd is.

Als ze binnenkomt, streelt ze over mijn hoofd en zegt: “Dag poes.”
Ik antwoord: “Mauw.”
Zij: “Dag poes.”
Ik: “Mauw.”

Ze vindt dat plezant, dat spelletje, maar na enkele “mauws” hou ik het voor bekeken en begin mijn oren te wassen. Ze probeert nog een paar keer “Dag poes”, maar als ik niet meer reageer en rustig verder ga met mijn toilet, geeft ze het op en zet haar boodschappen op de tafel.

Ze is naar de frituur geweest, hoewel ze altijd sakkert dat het daar zo chaotisch is. En inderdaad: “Verdorie, een hamburger! Dat had ik toch helemaal niet besteld!” Weifelend kijkt ze van de hamburger naar mij en even later ligt dat ding op mijn bordje. Nieuwsgierig ga ik dichterbij. Wat is dat? Noem je dat een hamburger? Die uitgedroogde, harde lor? Ik kijk haar verwijtend aan. Hoe durf je mij zoiets wansmakelijks voor te schotelen? Ze krimpt ineen van schaamte en put zich uit in verontschuldigingen: “Sorry, Madoc, ik zal het nooit meer doen, vergeef mij.” Ze haast zich naar de kast en even later vliegt dat lor in de vuilnisbak en ligt op mijn bordje mijn favoriete gerecht: Whiskas met rund in saus.

Als ik lekker zit te smikkelen, gaat de bel. Het is haar vriendin Olga, met wie ze avondschool volgt. Ze zetten twee stoelen dicht bijeen aan tafel om hun huiswerk te maken. Er is geen plaats voor een derde stoel, daarom plaatsen ze er een klein krukje bij waar ik op kan zitten. Dat is fijn, zo tussen die twee. Af en toe komt er een hand naar beneden om over mijn hoofd of onder mijn kin te strelen. Maar dat krukje is wel tamelijk hard onder mijn zachte billetjes. Dus, als Olga naar het toilet gaat, kruip ik vlug op haar stoel met zachte zitting. Als Olga terugkomt, zet ze mij terug op het krukje. Spoilsport! Even later gaat Emily naar de keuken. Ik leg me op haar stoel, maar ook zij zet me terug op het krukje. Dat is niet eerlijk! Waarom gaat zij eens niet op dat harde krukje zitten?

Olga gaat alweer weg en nu volgt het leukste deel van de avond. Emily gaat in haar zetel zitten en ik mag languit op haar buik en borst gaan liggen. Ze heeft speciaal voor mij mijn favoriete trui aangetrokken: die waaruit ik met mijn nagels al verschillende draden heb losgetrokken en waar ik zo zalig in kan dabben.

Al te gauw gaat Emily naar de slaapkamer. Daar mag ik niet binnen, maar dat vind ik niet erg. Je moet af en toe iets gunnen aan je mens om ze tevreden te houden. Waar zal ik vannacht slapen? In het groene stoffen mandje of in het bruine pluchen mandje? Of toch liever op de zetel? Ik kies vanavond voor het groene mandje. Na enkele keren ronddraaien om de juiste houding te vinden, vlij ik mij neer en kan ik eindelijk genieten van mijn welverdiende nachtrust.