Jee, dat karpers zo oud kunnen worden! 

Grappig hoe je de grilligheid van de natuur tegenover Cato zet. Bij karpers denk ik niet direct aan Serengeti taferelen, maar aan verfijnde Japanse tuinen met zwarte lantaarn en gebogen bruggetjes. 

Een ex-vriendje hield  koikarpers, vandaar. Bij hem thuis hebben we heel wat uren aan de rand van de vijver doorgebracht. Wist niet dat ik ze zo leuk zou vinden.

Fijn verhaal Carneli!

Leuke wending Carneli. 

GG

Je bent allergisch voor levende wezens met haar! Zaligheid. Is het niet inconsequent om geeen knaagdier in een hok te willen doen, maar wel een karper in een vijver? Goede naam trouwens.

.

Hoi Carneli, 

Ik heb zelf ook even getwijfeld om over Marie, onze coronavis, te schrijven. Die communiceert ook met mij. Wat leuk dat ze uit je hand eet. 

Grappig wat je schrijft over dat hondenleven. En als je schrijft over je sloffen en badjas, voor je ochtendkoffie, denk ik die ochtendkoffie erbij, qua beeld dan. 

Mooi Carneli, een karper die uit je hand eet. Het was een aangename kennismaking, met plezier gelezen. Ook wij haden verschillende huisdieren, waaronder wandelende takken en een lief koemuisje. Daar zijn we zelfs eens mee naar de dierenarts geweest, de muis. Tja, wat je al niet doet, als er liefde in het spel is...

Is een vis geen huisdier? Wij hebben vier kooikarpers. Zij zwommen in onze vijver toen we hier vorig jaar kwamen wonen. Ik geef er niet veel om maar, als ik zie hoe liefdevol mijn man voor ze zorgt, beschouw ik ze inmiddels zeker als huisdieren;) 

 Leuk verhaal, het las lekker en ik was echt benieuwd over welk dier het uiteindelijk zou gaan. 

Leuk verhaal Carneli, ik heb het met een glimlach gelezen.

Mooi Carneli!

Fijn, een kort verhaaltje. De schrijfcoach heeft vast spijt van het vrij laten van het aantal woorden.

Je zet een mooie beschouwing en een mooi beeld neer.

Ik noem haar Cato omdat ze tegen de gewoonte van haar soort in alles om zich heen zo keurig intact laat.

Deze zin begreep ik niet goed. Is het omdat cato wijsheid betekent?

Cornelli, geen spannend, maar wel een leuk verhaaltje. Een beetje spannend toch wel, vond ik op welke diersoort het zou uitdraaien.

Ik heb wel eens gelezen dat vissen een slecht geheugen zouden hebben, waardoor ze hun beperkte bewegingsruimte telkens als nieuw ervaren. Natuurlijk flauwekul, maar als je er in gelooft sust het wel je geweten dat je ze een hondenleven bezorgt.

Ik had  vroeger ook een vijver met koi-karpers. 's Zomers ging ik wel eens op het muurtje rond de vijver zitten, met mijn blote voeten in het water. Na een poosje kwam de grootste karper dan aan mijn grote teen happen. Dat vond ik wel plezierig Als hij uitgehapt was sprong hij met een zwaait op mijn schoot; dan wilde hij als beloning voor gedane arbeid geaaid worden. 

Hoi Carneli, koikarpers zijn bijzondere dieren. Persoonlijk heb ik niet veel met vissen, maar het blijkt een serieuze hobby te zijn. Ik las ergens dat ze wel veertig jaar oud kunnen worden. Ik vroeg me wel af of je koikarpers alleen houdt of met een aantal. Geen idee of het sociale dieren zijn. Nou ja, ik vond het in ieder geval een interessant verhaal. 

Leuk verhaal, 

Allergisch voor levende wezens met haar, ik moest denken aan een t-shirt die ik jaren geleden kreeg, met de tekst: haar is voor vrouwen. Uiteraard geinspireerd door mijn steeds wijder wordende scheiding.

Hoop dat jouw allergie tot dieren beperkt is gebleven :)

Gg

A.

Hoi Carneli,

Wat leuk om ook eens een gewoon simpel, rustig voortkabbelend verhaal te lezen. Het is eenvoudig, maar mooi. Je beschrijft ook goed dat een huisdier niet per se haren hoeft te hebben of een maatje moet zijn dat je kan uitlaten of knuffelen. Als je plezier aan het beestje beleeft, is dat wat telt en dat laat je mooi zien. Juist door die afweging te benoemen en vervolgens de vis toch nog iets 'huiselijks' mee te geven door haar uit de hand van haar baasje te laten eten. 

Goed gedaan!

Groet, 

Nadine