#834 Nick en Simon

Hoi Chantal, grappig mooi hoe je de liefde tussen Nick en Simon vertelt en daarna de nieuwe ontluikende liefde van Simon. Ik vond het een leuk verhaal. Met plezier gelezen.

Op dag drie hangt de vlag er echter ineens heel anders bij. Simon zit er parmantig bij.  ---> dit is het enige waar ik enigszins over struikelde: de vlag hangt erbij, Simon zit erbij. Het twee keer "er bij" haakt voor mij.

Moet de eerste alinea geen verleden tijd zijn? Weet ik veel. Wie ben ik om daar iets van te vinden. Goed verhaal. Nick en Simon. Iconisch als Bert en Ernie. Het idee alleen al dat er een vervolg als Alois en Simon zou kunnen komen. Ondenkbaar.

Mooi verhaal, Chantal, al zegt Nick en Simon mij weinig. Ik ben nog uit de tijd van Sonny en Cher. En tortels zijn nou niet bepaald de uitvinders van de monogamie. Hoewel dat vaak moeilijk te zeggen is, want ze lijken allemaal op elkaar. Je verhaaltje riep mij een tortelhuwelijk van anderhalf jaar terug in herinnering dat ik een paar keer vanuit onze logeerkamer fotografeerde. Met genoegen gelezen. 

#834 of # 384? Zo leuk dat je ongeveer net zo naar Tortels kijkt als ik. Ik denk wel dat er een periode van rouw is als een koppeltje door een sterfgeval uit elkaar wordt gerukt. In mijn achtertuin werd Simon gegrepen door een valk en daarna had Nick wel snel een soort nieuwe liefde maar daar was ze lang niet zo close mee. Fijn verhaal. 

Ik heb, toen ik nog geen vegetariër was, in een goed restaurant een keertje duivenborst gegeten. Heerlijk was dat. Niemand noemde duiven toen nog de ratten van de lucht. Dat had me waarschijnlijk weerhouden het te bestellen, maar dat is allerminst zeker. Het heeft weinig met je verhaal te maken, edwinchantalen..., maar ik herinnerde het me ineens en ik dacht, kom, ik deel het maar. Openheid en eerlijkheid en zo.

Simon koert op enig ogenblik een beetje schorrig in je tekst. Zou gewoon schor daar niet volstaan? Ook doe je in je tekst iets geks met aanhalingstekens. Enkel en dubbel door elkaar.

Ik geniet van de beelden en zinswendingen die jouw teksten zo kenmerken. Ik licht eruit: de ongevoelige mussen en het schitterend onomatopeeïsche vliegt ze met onvaste vleugelslag weg.  

.

Dag Chantal, 

Ik ken ze niet goed, Nick en Simon (1 liedje: ik wou dat ik jou was). Wij hadden vroeger kippen die Bassie en Adriaan heetten, dus ik veronderstel dat het zoiets is. Gewoon een leuk duo. Je hebt het mooi beschreven. Als het mensen zou betreffen, zou de snelle overstap vast tot roddels leiden.

Lieve schrijvers, allemaal bedankt voor jullie reacties!

@Fief, ik struikelde zelf ook over die herhaling. Moet er nog maar iets anders op verzinnen. 

En @Sakura die verleden tijd; daar twijfelde ik ook over. Ik vond alles in tt mooier, maar of dat ook goed is...? Oh, en het nieuwe stel noemen we Rick en Simon. Niet hetzelfde, maar je moet toch wat.

@Bob, dank voor de mooie foto's! Wat een knullige nesten maken die beestjes toch altijd. Nick en Simon is een zangersduo uit Volendam. Niet te missen als je ze googled. 

Ach Carneli, dat is ook een tragisch einde. Je liefje zou zo maar uit de lucht gegrepen worden.

@Tilma, dank voor dit inkijkje in je ziel. Dapper dat je je zo open stelt. En dank voor je eloquente compliment.  Altijd fijn! Oh en schorrig vond ik nog zieliger klinken dan schor. Daarom ging ik overstag.

@Gi, je hebt een punt 😀

@Annabee, ik geef alle beesten in de tuin een naam. En daar komen beroemde duo's altijd veelvuldig bij voor.

Wat een leuk verhaal. En heerlijk vlot geschreven; leest als een trein!

Zo gaat dat. Ik kijk ook graag naar de vogels en de andere dieren om het huis. Met wat fantasie kun je er een soap over schrijven. Je hebt deze waarnemingen erg mooi beschreven en ik heb gelachen bij je opmerking dat Nick vervangen werd door Rick. Graag gelezen.

Een mooi verhaal, Chantal. Met een glimlach gelezen. Grappig hoe je als mens geneigd bent om dieren te begrijpen als waren het ook mensen. Wij hadden een nestkastje met mezen, waar kennelijk een nestje in was gemaakt. Er werd heen en weer gevlogen door pa en ma. Of ma en pa. Opeens was er nog maar eentje die voederde. Had hij het door? Soms wachtte hij even, alsof hij dacht dat ma nog in het hokje was. Zo sneu... Toch heeft de overgebleven mees nog een jong groot kunnen brengen in zijn eentje. Later zagen we in het hokje een dode mees zonder kop. Brrr

Hoe charmant. Maar aan rouwen geen tijd besteedt schijnbaar. Mooie vertelling. En nu is het dus Simon en? Ik zie wel mogelijkheden tot een nieuw duo. Graag gelezen.

Ik kan de namen Nick en Simon niet meer horen zonder Katinka Polderman te horen zingen.

Heel mooi verhaal. Prachtig, beeldend slot. Ach ja, dieren zijn net mensen.

Net als Sakura heb ik wat bedenkingen over de tt in de eerste alinea en 'schorrig' en 'brutalig' vind ik niet zo fraai, maar afgezien hiervan vind ik het zeer geslaagd.

Denk je er nog aan #834 aan te passen?

Hoi Chantal,

Je laat mooi zien hoe je gehecht kan raken aan dieren die niet de jouwe zijn. Daarbij heb  je ook heel mooi beschreven hoe je soms een verhaaltje voor enigszins wilde dieren kan verzinnen. Nick en Simon, een duidelijk koppeltje. Die twee horen bij elkaar. Als je dan ziet dat een van de twee doorgaat met zijn leven, dan klopt het voor jouw 'verhaaltje' niet dat Nick wordt vergeten, ook al gun je het Simon ook niet dat die weg zou kwijnen. 

Deze feedback heb je te danken aan een heel mooi gevonden laatste zin. Die geeft het verhaal zijn toon en zijn karakter. Het maakt van een relatief simpele observatie een echt verhaal. 

In zijn opzet is het eenvoudig, maar het verhaal is mooi en leest erg vlot. 

Goed gedaan! 

Groet, 

Nadine