'Ze denkt dat zijn pootje gekneusd is. Voor de zekerheid maakt ze röntgenfoto’s. Ik moet langer wachten. Haal jij de kinderen van school?' zei mijn vrouw door de telefoon. Ik had haar met onze dikke kater met grijze strepen afgezet bij de dierenarts. In een doos met gaten. Onze kater bedoel ik, mijn vrouw zat naast me in de auto. Mijn vrouw noemde hem Tijger. Of er al niet een tijger in huis was, durfde ik haar niet vragen. Onze Tijger was als kitten eerder een knuffelbeer. De gegeven naam kon toen sarcastisch of spottend lijken, vanaf zijn adolescentie droeg hij de toegewezen titel eervol. Tot zondagavond dan.

Tijger hompelde met een manke voorpoot thuis. Helemaal niet tijgerachtig. Hij fleemde en gromde zielig. De kinderen opperden om de dierenarts te bezoeken. Ik oordeelde dat de zieke poot van het sterke beest wel vanzelf zal beteren. Mijn vrouw fronste haar wenkbrauwen.

'De foto's zijn ontwikkeld. Een been in zijn linkerpoot is gebroken en een tweede beentje, ook in de linkerpoot, is versplinterd.' 

Mijn vrouw klonk droef en aangedaan. Of was het de slechte verbinding?

'Ze willen hem opereren, de chirurg kan zo komen. Wat nu?' 

We aarzelden twee dagen voordat we hem naar de dierenarts brachten. Om deze reden: de dierenarts is een lieve vrouw met sproetjes. Overdreven zorgzaam. Zo aardig dat haar devote dierenliefhebstershart bloedt wanneer een kat een muis vangt. Tijger ving er veel en tartte ze dan eindeloos tot hun muizenhart het begaf en ze niet meer angstig piepten. Survival of the fittest. Eten of gegeten worden. Dat begrijpt die dierendokter niet. Het moet onhoudbaar moeilijk zijn om te leven met zoveel liefde voor dieren, dat aanvaarding van de wrede realiteit hoe het dierenrijk functioneert, schier onmogelijk is. Het moet onmenselijk lastig zijn om te leven met de missie elk dier dat in jouw praktijk komt zo te willen verzorgen dat het een eeuwig leven verkrijgt. 

Nadat Tijger ons vannacht, net zoals de voorbije nachten wakker jankte en met zijn grote gele ogen smeekte om hulp, maakte mijn vrouw een afspraak.

'Wat gaat dat kosten?' 

Het klonk botter en gemener dan ik wou. Kon je zoiets vragen wanneer een geliefde lijdt? Een beminde kater in dit geval. Een lid uit onze familie van zeven: mijn vrouw en ik, twee mensenkinderen, en drie katten. Hoewel ik denk dat ik het spirituele begrijp en mezelf niet beschouw als een verbitterde materialist, kwam het peilen naar de prijs van de geplande ingreep, als eerste in me op. Onmiddellijk haatte ik mezelf voor mijn roekeloosheid. De ouderdom maakt me te spontaan. 

'Ongeveer duizend euro... Ze kunnen meteen opereren…' 

Merkte ik twijfel in haar stem? Of schaamte? Duizend euro is een smak geld. Niet dat we geld tekort kwamen. Maar toch, misschien, was er een betere bestemming voor dan het redden van één poot? Een donatie met veel grandeur aan een goed doel? Bijvoorbeeld voor kindjes met epileptische aanvallen na het bekijken van Tik-Tok filmpjes. Of aan het instituut ter sterilisatie van gevangen straatkatten. Of ik kon die nieuwe ipad met 10,9 inch Liquid Retina beeldscherm kopen. Ik opperde deze ideeën voorzichtig aan mijn vrouw. Behalve die van de ipad, ik ben mijn leven nog niet beu.

'Tja... ' klonk het door mijn gsm, 'Dan mag jij dat vertellen!' 

Ze kende mijn geprezen capaciteiten tot overtuigende redenering. Dat ik doordacht en goed opgebouwd betoog en slinkse argumenten aanvoer die de slechtste ideeën logisch laten lijken. Tenminste, hoewel ze dat nog nooit eerder zo expliciet zei, wist ik dat ze mij die eigenschappen toebedeelde. Ik moest het bij de dierenarts bepleiten: dat het onverantwoord is om zoveel geld uit te geven aan een beest dat mogelijks morgen zelfmoord pleegt. Door onder een Post.nl bestelbusje te springen, bijvoorbeeld. Of door in een vijver vol met piranha’s te plonzen. Of door met een pitbull, of een andere bijtgrage hond, een op voorhand verloren strijd te beginnen. De lieve overbezorgde dierendokter met erg, erg veel bruine sproeten zal dat toch begrijpen? 

Ik haalde de kinderen van school en reed naar de dierenartspraktijk. 'Hoe gaat het met Tijger?' vroegen ze. 'Kan er iets aan worden gedaan?' smeekten ze. Alsof ze samenspanden, lieten ze me twijfelen of mijn plan van aanpak een slimme familiale zet was. Mijn oudste, mijn dochter, sliep met hem aan haar voeten. Beter gezegd, Tijger koos te slapen aan haar voeten. Hoe zal zij dit ervaren? Hoe zal ze dit trauma, dat ik kon vermijden, navertellen op de spreekstoel tijdens mijn begrafenis. Met een kille stem vol haat in een stille zaal. Met een missie om iedereen die positieve ervaringen of gulle herinneringen over haar vader bezat, diets te maken dat zij het fout hadden? Dat ik een gemene, lafhartige, harteloze, gierige moordenaar ben. Of zou ze toch begrijpen dat het maar om een poot ging?

Ik stapte het loket van de dierenarts in en wilde mijn vrouw kussen. Ze draaide weg en keek naar de kinderen die naast haar gingen zitten en alzo mij geen zitplaats overlieten. De dierenarts begroette me met vragende ogen. Nu kwam het op mij aan. Ik moest mijn poot stijf houden. Ik schraapte mijn keel en begon: 'Ik vind...'

Ik begon de zee van sproeten  te tellen maar een vreemd gevoel van sympathie weerhield me ervan voort te zetten na vijftien. Werd ze op school gepest met die sproeten? Was dat de reden waarom ze zich toespitste op zwijgzame en hulpbehoevende dieren? Had ze zelf zoveel geleden dat ze koste wat het kost elk dierlijk lijden weg wil helpen? 

Ik keek naar mijn vrouw, die staarde naar een poster op de muur van een spelende kat met vier gezonde poten, en besloot:

'Opereren maar!'