Nee, ik doe het niet. Vastberaden sluit ik mijn laptop.
‘Beloon jezelf,’ hoor ik in gedachten de woorden van mijn therapeut en ik kies de grootste bonbon uit het doosje voor me op tafel.

Een uur later begint het weer te kriebelen. Ik open mijn laptop en surf naar de site. Drie nieuwe verhalen. Mijn hart gaat sneller kloppen, er zit een nieuweling bij. Vers bloed. Aandachtig lees ik het brouwsel een paar keer. Het zweet breekt me uit, mijn hoofd tintelt, mijn darmen draaien zich in een knoop. Stop! Resoluut duw ik het scherm van me af. Niet verder kijken, afleiding zoeken. Onrustig loop ik op en neer naar de keuken. De laptop ligt op tafel, daagt me uit. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Dit jaar ga ik het anders doen en ik ben voornemens aan dat besluit gehoor te geven.
De laptop verdwijnt in de kast en ik verzet mijn zinnen in de supermarkt. De Merci is in de aanbieding.

Thuisgekomen trakteer ik mezelf op een kop thee met een chocoladereepje uit de doos, mokka-room. De bruine zoetigheid verwent mijn smaakpapillen, maar voorkomt niet dat mijn blik naar de kast getrokken wordt. Een onbedwingbaar verlangen maakt zich van mij meester. Eén verhaal, dat kan toch geen kwaad? Gewoon even kijken, verder niets.
Ik haal het apparaat tevoorschijn en zoemend start hij op. Op de site log ik in; vertrouwde en onbekende namen vullen het scherm. De opdracht van deze week heeft menigeen geïnspireerd en ik begin bovenaan. Het verhaal is goed, het zou alleen …  Nee! Niet reageren, alleen lezen.
De tekens beginnen een eigen leven te lijden, groter en vetter. Ze springen op me af tot ik het niet meer houd. Driftig spui ik mijn gal in het reactievak:  
DIE KOMMA HOORT DAAR NIET!