# 382 – Vervlogen

Later dan ooit, maar beter nu dan nooit.

Ha Kruidnagel, wat een mooi, gevoelig en levendig geschreven verhaal. Het doet me onwillekeurig denken aan mijn versie van een geloofsgesprek en wat je daar over zei. Dit is duidelijk levendiger, het mijne wat meer onderkoeld, met meer ongezegde dingen. Het enige wat ik niet helemaal kan rijmen is, dat het in het begin geschreven is vanuit de man, maar later blijken het de herinneringen van de vrouw te zijn, toch? Kan ze zich dan dingen herinneren die hij dacht? Of begrijp ik het verkeerd?

Hoi MF, bedankt! Ik snap dat je de link legt met jouw verhaal – dat zette me ook aan het denken. Ik probeer lezertjes helemaal mee te krijgen in Peters leven zoals Thera aan hem terugdenkt, met het risico dat het misschien niet werkt. Mijn verklaring was dat Peter dit verhaal over hun eerste grotemensenontmoeting nog vaak aan haar verteld heeft vanuit zijn standpunt.

Edit: voor de rondte heb ik er een dagboek bijgeschreven.

Voor zulke verhalen is het nooit te laat. Erg mooi en ontroerend, ik heb ervan genoten.

Hoewel ik verhaal erg mooi vind, zowel thematisch als geschreven, herken ik de opdracht er niet in terug.
Duidelijk gaat het weer over conservatief christendom. Homoseksualiteit is in doorsnee protestantse kerken geen probleem. Ik ken ook homoseksuele predikanten.

Wauw, Mespunt, mooi, bondig, thanks!

Dank je voor het lezen en reageren, en je compliment, Musonius. Een opdracht als deze smeekte wel een beetje om minstens enkele inzendingen over het conservatieve christendom, zoals ik dat zelf ook heb meegekregen en om me heen heb. Pas sinds na mijn studietijd ben ik dat niet meer. Ik worstelde met de opdracht omdat ik toch nog wel in God geloof bij tijd en wijle en praktiseer. Homopredikanten zijn een relatief novum en binnen het historisch christendom natuurlijk zelfs een no go. Godzijdank is dat inmiddels anders, maar ik vermoed sterk dat de meeste homoseksuele gelovigen tegen Bijbelduidingen aanlopen, ook buiten behoudend kerkisme, en zelfs die groep kun je niet zomaar buitenspel parkeren, tot mijn spijt. Tenslotte ben ook ik, hoewel onderzoekend, ook pragmatisch en zal het me niet verbazen als er na de dood gewoon niets verhevens is, inzoverre dat de herinnering van geliefden me erg verheven lijkt. Ik herinner me nog altijd met veel liefde een te jong gestorven vriendin uit zeer religieuze hoek. Ik voel me wel altijd een beetje lopen met mijn geloof, maar mooi is het ook en ik hou er nu eenmaal vaak wel van (zoals ik ook van muziek en de wetenschap en de literatuur en de kerstboom hou).

De opdracht heb ik inderdaad lenig opgevat: ik had geen zin in een klucht, maar zoals ik achteraf zag aan jouw extra verhaal kon het ook serieuzer worden geschreven mét 'kennis' uit het hiernamaals. Ik had denk ik geen zin om een loopje te fantaseren met het romantische hiernamaalsbeeld van mijn ouders enzo. Komt misschien nog wel eens, als de trend zich voortzet.