382 Leven na de dood

Het leven na de dood

Als je dood gaat word je een ster hadden ze gezegd.

Elke avond voor het slapen gaan zat ze naar de donkere lucht te kijken om haar moeder te ontdekken, die nu als ster in de hemel hing. Ze kreeg er een stijve nek van en rilde van de kou en ze werd alleen maar verdrietiger. Want wat moest haar lieve moeder daar in die hoge lucht, zo ver weg van alles en iedereen?

Ze kroop onder de dekens en kon de slaap niet vatten, maar dromen lukte wel.

Ze was in een immense ruimte, zo groot als het heelal, eindeloos. Ze had weleens geprobeerd zich dat voor te stellen, eindeloos, oneindig, zonder eind... 

Maar nu leek dat heel gewoon. Er waren heel veel oneindig grote zalen, oneindig hoog. Waarin mensen dansten, die niet tot enig gender gerekend konden worden, hun lichamen doorzichtig, als van matglas. Ze dansten tussen sterren. Er klonk muziek met een oneindige echo. Zoals op een studentenfeest ooit, was er in elke zaal een ander genre te horen. Melodieën in ijle zuiverheid werden gezongen, oerritmes deden dansen, je kwam in de ban van jazz en reggae, blues en ballades. Het licht was anders dan ze gewend was. Er was geen zon en geen maan. Hier was iemand zelf het licht, licht dat alles verlicht, zelfs het schemerlicht was helder en het dwaallicht wees de weg. Het licht kleurde alle teinten. Van duisternis was nooit gehoord.

Zouden ze hier eeuwig dansen en eeuwig zingen? Ze zocht haar moeder, maar er waren eindeloos veel mensen. Ze had een eeuwigheid nodig om haar te vinden. Ze hoefde zich dus niet te haasten. Bovendien is hier van alles te ontdekken. Alles wat in het aardse bestaan slechts ten dele kon worden gekend, kon hier echt onderzocht worden. Alle vragen, die ooit gesteld zijn konden nu op een antwoord rekenen. Alles kon worden uitgeplozen, op alle gebieden. Iedereen kon bezig op zijn eigen terrein en samen, elkaar aanvullend. Tijd genoeg, een eeuwigheid.

Ze zag grazige weiden met goeiige koeien, die niet bang waren om uitgemolken te worden. Ja dieren die waren er ook en ze waren bevriend met elkaar, allemaal. De leeuw met het lam, de duif en de slang.

Ze schrok wakker uit haar droom.

Maar nu wist ze zeker, dat ze later ook zou dansen net zo lang tot ze haar moeder gevonden had.