#382 Doorleven

Waar ik bij de vorige opdrachten niet meteen overliep van enthousiasme, maar vervolgens wel snel inspiratie vond, overkwam me bij deze opdracht het tegenovergestelde. Wat me denk ik dwarszat is dat ik eigenlijk maar in één vorm van leven na de dood geloof, namelijk het leven van de overlevenden. In een poging toch aan de opdracht te voldoen heb ik van alles lopen te verzinnen, maar het lukte me niet om tot een overtuigend verhaal te komen. Uiteindelijk heb ik het ‘daar mag je alle kanten mee op’ daarom tot het uiterste opgerekt en een eerder geschreven verhaal opnieuw tot leven gewekt. Voor deze opdracht heb ik het wel dusdanig grondig herschreven dat je van een reïncarnatie zou kunnen spreken, dus ik hoop dat het niet stoort.

Fijn dat je je niet aan de opdracht hield. Ik weet niet hoe je eerste versie was maar deze reïncarnatie is met zoveel gevoel geschreven; Prachtig.

Hoi Mespunt,

Gelukkig nieuwjaar!

Dit leest als een 'in memoriam' aan het leven, heel mooi gedaan. Je personage heeft heel wat meegemaakt en dat wordt op een mooie manier duidelijk gemaakt. Er is niet alleen sprake van: 'over de doden niets dan goeds' en/ of alles in het leven gaat je altijd maar makkelijk af. Dat is een hele eerlijke, originele manier om dood te interpreteren. Erg mooi gedaan!

Groet, 

Nadine
 

Hoi Mespunt, een mooi geschreven verhaal, inderdaad een soort van "in memoriam". De laatste twee alinea's brengen me in verwarring. In het hele verhaal heb je het over "jij", wie is de "ze" en "haar" op het eind?  

Al bijna een week geleden, pas vijf dagen geleden, vele slapeloze uren die ik grotendeels in bed en met mijn telefoon doorbracht, wachtend op jouw telefoontje, waarin we ons zouden opwinden over deze stomme vergissing.

Dit vond ik een lastige zin, hij klopt niet als je hem hardop voorleest. Wat wilde je hier vertellen?  Ik zou kiezen voor "bijna een week geleden" (al weglaten) of "pas vijf dagen geleden". Nu leest het dubbelop.

Vanmiddag zag ik hoe ‘tevreden’ je erbij ligt. ---> ligt moet lag zijn, volgens mij. De zinnen erna staan in de t.t. terwijl de rest van het verhaal staat in de v.t. staat.

@Elrie: Wat een mooi compliment, dankjewel.

@Nadine: Bedankt voor je reactie. Ik begrijp niet wat je precies bedoelt met het interpreteren van de dood, maar ik ben blij dat je er iets in las wat je mooi vond. Uiteraard wens ik jou (en iedereen trouwens) ook een gelukkig nieuwjaar!

@Fief: Dankjewel voor je fijne feedback. In de zin met de week/dagen/uren wilde ik graag iets doen met de beleving van tijd. Die vreemde gewaarwording dat de uren voorbij kruipen, terwijl de weken voorbij vliegen en dat iets voor je gevoel zowel kort als lang geleden kan zijn. Ik ga kijken of ik een betere manier kan bedenken om dat onder woorden te brengen. Als iemand een suggestie heeft hoor ik het graag.

Wat het ligt/lag betreft heb ik zelf ook zitten twijfelen. Wat pleit voor 'ligt' is dat het de fase van ontkenning onderstreept. Daarnaast is iemand die je begraaft niet meteen weg, zelfs al is er niemand om dat met eigen ogen vast te stellen. Hoewel 'ligt' strikt genomen dus juist kan zijn was het niet mijn bedoeling om de lezer op dit type gedachtespoor te zetten. Ik twijfel nog even verder, maar het kan heel goed zijn dat ik dit straks toch aanpas.

De verwarring over de laatste twee alinea's laat ik vooralsnog intact, want daarin zit nu net de clou. Ik heb wel geprobeerd om in de rest van het verhaal wat aanwijzingen te geven, maar zoals altijd vond ik het lastig om te bepalen hoe ver ik daarin moest gaan. Het is een beetje als met zo'n optische illusie die je niet meer kunt ont-zien als je eenmaal weet waar je naar moet kijken. Ik ben dus benieuwd naar de reacties van anderen hierover.

Mooi, MP, zoals je het vermoeden laat hangen dat je ik-figuur op een of ander wijze gehandicapt is en (daardoor?) vrijwel genegeerd wordt door de inmemoriammers. En alleen "opgevangen" wordt door iemand (moeder?) die de overledene zo na stond, dat zij wel zicht heeft op zijn innerlijk. Een uiterst subtiele manier om te verwoorden dat iemands echte betekekenis niet ligt in het gejubel van de buitenwacht.
Mooi soepel geschreven ook, alleen die alinea waarin "er nooit vijandigheid ontstond" vond ik gekunsteld. Ik voel waar het (naar mijn idee) naar toe wil - de moeder die teleurgesteld zou kunnen zijn dat de partner van haar kind niet aan al haar dromen beantwoordt. Maar die acceptatie en de verklaringen ervoor vind ik wat moeizaam klinken.
Al met al een mooie elegie voor een dode, die niet in een teleurstellend hiernamaals is beland.
GG!

Hoi,

Ik dacht aan een minnares eigenlijk. En dat ze werd opgevangen door de echtgenote. 

Groet,

Madrid

@Madrid: Bedankt voor je reactie. Je zit in de goeie richting, al heb ik bewust in het midden gelaten hoe ver hun relatie precies ging.

@Bobcom: Dankjewel voor je mooie en verhelderende analyse. Interessant (en grappig ook wel vind ik) dat je bij potentiële vijandigheid tussen vrouwen, geheel conform het cliché, aan schoonmoeders- en dochters denkt. Met mijn vertroebelde blik zou ik daar zelf niet aan hebben gedacht, maar met dank aan jou nu dus wel. De alinea die je gekunsteld vond heb ik aangepast en duidelijker gemaakt, hopelijk zonder al te direct te worden. Ik ben benieuwd hoe die nu overkomt.

Verder heb ik de opmerkingen van Fief verwerkt, hier en daar zinnen anders geformuleerd, deels om woorden te sparen en tot slot nog wat iene miene mutte gespeeld om weer op 400 woorden uit te komen. Ik vind het toch eerlijk gezegd wel een sport om niet meer (en niet minder) dan het gestelde aantal woorden te gebruiken. Bovendien denk ik dat het zo beter is.

Die laatste twee alinea's brachten me even in verwarring, maar na het lezen van de reactie van Madrid, valt het verhaal op zijn plek. En zonder die verwarring kan ik genieten van de subtiliteit van je stijl. Mooi ook hoe de hp een buitenstaander blijft omdat ze haar herinneringen niet kan delen, totdat ze omarmt wordt door 'haar'. 

Dag Mespunt,
Spijtig dat de muze je in de steek liet, maar je herboren verhaal maakt het goed.

Net als Madrid zag ik een minnares door het verhaal heenschemeren, maar dat ze troost vinden bij elkaar en elkaar opvangen, kan ik niet met zekerheid zeggen; ik ben meer geneigd te denken dat de hp bij de weduwe hetzelfde verdriet herkent en zich hierin getroost voelt.
Dat relatie van de hp en de overledene wat raadselachtig blijft, vind ik een nadeel; het heeft in dit verhaal geen meerwaarde en als de lezer zich dit blijft afvragen, leidt dit alleen maar af van waar het wel om draait: de gemoedstoestand van de hp.Als Madrid en ik het bij het rechte eind hebben, dan is dit makkelijk op te lossen: verander de titel in 'De schaduwweduwe'.

Hoewel ik het een mooi gegeven vind (als mijn interpretatie klopt, natuurlijk) denk ik dat er wel wat meer uit te halen valt met meer aandacht voor de uitwerking.
De opbouw is mooi. Zelf zoek ik soms naar iets dat als geraamte kan dienen, zoals eerder de stadia van onderkoeling. In dit geval vormen de vijf fases van het rouwproces volgens Kübler-Ross een dankbaar hulpmiddel. Je verhaal begint heel mooi met de ontkenning en eindigt met verdriet en een troostend houvast. Prachtig.
Je verhaal bestaat nagenoeg uit lange zinnen. Juist de kortste zin Niemand belde mij. heeft zo ontzettend veel zeggingskracht.Je zou er goed aan doen een goede afwisseling van lange en korte zinnen te maken. Het zal je waarschijnlijk meteen ook helpen om het verhaal wat helderder te krijgen.
Een sterke openingszin is het harde werk.Ze probeerden je te reanimeren, maar je stierf naar je levensmotto: in één keer goed. is aardig, maar als je begint met Je stierf naar je levensmotto: in één keer goed. is dit veel krachtiger.

@edwinchantal: Bedankt voor je fijne reactie.

@Musonius: Dankjewel, ik stel het erg op prijs dat je zo uitgebreid hebt gereageerd.

Net als Madrid zag ik een minnares door het verhaal heenschemeren, maar dat ze troost vinden bij elkaar en elkaar opvangen, kan ik niet met zekerheid zeggen; ik ben meer geneigd te denken dat de hp bij de weduwe hetzelfde verdriet herkent en zich hierin getroost voelt.

Goed punt. Ik ga hier nog wat mee stoeien, want ik had er wel een idee bij, maar dat komt onvoldoende uit de verf. Mogelijk heb ik toch iets meer woorden nodig. Verder denk ik dat het uiteindelijk draait om legitimatie, van het verdriet en indirect ook van de liefde. Het is de kunst om dat de lezer te laten begrijpen of aanvoelen, zonder het letterlijk te hoeven zeggen.

Mooi ook hoe de hp een buitenstaander blijft omdat ze haar herinneringen niet kan delen, totdat ze omarmt wordt door 'haar'.

Bij deze opmerking van edwinchantal ben ik geneigd te denken dat er wel iets van overgekomen is, maar ik ga nadenken over de vraag of het anders en beter kan.

Dat relatie van de hp en de overledene wat raadselachtig blijft, vind ik een nadeel; het heeft in dit verhaal geen meerwaarde en als de lezer zich dit blijft afvragen, leidt dit alleen maar af van waar het wel om draait: de gemoedstoestand van de hp.Als Madrid en ik het bij het rechte eind hebben, dan is dit makkelijk op te lossen: verander de titel in 'De schaduwweduwe'.

Hoewel ik het niet helemaal met je eens ben heb je me hiermee erg aan het denken gezet, bijvoorbeeld over mijn motieven voor het schrijven van dit verhaal en of de lezer daar belang bij heeft. Nogal confronterend, maar zeker ook informatief, daar houd ik wel van.

Door de relatie tussen de hp en de overledene op een bepaalde manier te framen maak ik het de lezer gemakkelijker, maar beperk ik hem of haar ook in de mogelijkheden om zelf een invulling te geven aan het verhaal. Juist die gemoedstoestand van de hp wordt met jouw titel, die ik overigens op zich wel mooi(er) vind, denk ik anders beleefd. Ik wil eerst laten voelen en dan pas laten nadenken en in dat denken ook nog ruimte laten voor verschillende scenario’s. Wat voor mij duidelijk moet zijn is dat twee vrouwen van dezelfde man hielden en dat de vrouw die in de laatste twee alinea’s genoemd wordt ‘de officiële vrouw van’ is. Als dat niet duidelijk genoeg is moet ik er toch nog wat aan sleutelen, maar ik ben daar eerlijk gezegd niet zeker van.

Zelf zoek ik soms naar iets dat als geraamte kan dienen, zoals eerder de stadia van onderkoeling. In dit geval vormen de vijf fases van het rouwproces volgens Kübler-Ross een dankbaar hulpmiddel.

In zijn algemeenheid zou ik inderdaad meer onderzoek kunnen doen, dat is een goeie tip.

Je wees me al eens eerder op het afwisselen van lange en korte zinnen en ik dacht dat ik daar vrij goed rekening mee hield, maar blijkbaar denken we niet precies aan hetzelfde. Ik denk dat dit inderdaad veel voor een tekst kan doen, dus ik zal daar wat meer over gaan lezen.

Wat de openingszin betreft denk ik ook dat je gelijk hebt. Ik ga alles even laten bezinken en dan waarschijnlijk toch nog eens herschrijven.

Pas toen ik haar aankeek en haar verdriet zo plots en onontkoombaar mijn verdriet werd, verloor ik mijn evenwicht. Wie had ooit gedacht dat uitgerekend zij me zou opvangen, verenigd in een omhelzing van gedeeld gemis.

Weet de vrouw van de overleden man dat de hp zijn minnares was? Misschien zit ik vast in mijn denken, omdat ik mijn interpretatie mooier vond, maar ik ben niet overtuigd.
De weduwe ontvangt aan de lopende band condoleances; mensen die haar de hand drukken, kussen, omhelzen. Ze zal door alle emotie van voren niet weten dat ze van achteren leeft. Ze zou de minnares ook best kunnen kennen als vriendin, kennis of collega van haar man, maar niet weten dat hij haar met haar bedroog. 'Opvangen' op zich zegt ook niet veel. Dit hoeft niet meer te betekenen dan dat de weduwe de omhelzing en huilbui van de minnares gelaten over zich heen laat komen.
Maar in hoeverre is het relevant om te weten of de vrouw van de minnares weet? Persoonlijk kan het mij niet zoveel schelen; de minnares voelt zich in haar verdriet niet meer alleen en dat is het voornaamste. Ik ben dan ook wel benieuwd naar jouw motieven.
Overigens vind ik de interpretatie van Bob, dat het gaat om de vrouw en moeder van de man, ook erg leuk.
Gezien de slotzin zou 'Halve smart' ook een mooie titel zijn.

Weet de vrouw van de overleden man dat de hp zijn minnares was? Misschien zit ik vast in mijn denken, omdat ik mijn interpretatie mooier vond, maar ik ben niet overtuigd.

Jij geeft er je eigen draai aan en dat is prima en vind ik juist leuk. Het is maar een verhaal. ;-) Wat ik opvallend vind aan jouw interpretatie is dat je er niet overtuigd van bent dat de echtgenote op de hoogte was, terwijl hp daar tamelijk zeker van lijkt. Dat kan natuurlijk prima, hp zal niet het eerste personage zijn dat zich vergist. Daarentegen lijk je er niet aan te twijfelen dat de overleden man zijn vrouw met hp bedroog, terwijl dat eigenlijk nergens staat. Dat hp een sterke genegenheid voelde voor de man is geloof ik wel duidelijk. De manier waarop ze het beschrijft doet vermoeden dat de twee ‘iets’ deelden, maar wat precies en of dat betekent dat de liefde wederzijds was, laat staan dat die gevoelens op grensoverschrijdende wijze tot uiting werden gebracht, is de vraag.

Het hoeft niet zo zwart-wit te zijn. Bij de buitenechtelijke liefde als gespreksonderwerp vind ik dat de nuance nogal eens ontbreekt. Het vermogen om verliefd te worden, of het onvermogen om dat tegen te houden als het je overkomt, is niet iets wat verdwijnt bij het omschuiven van de ringen en naar mijn mening ook niet iets om te dramatisch over te doen. Verliefdheid breekt geen huwelijken. Leugens en emotionele paniekreacties, vaak aangewakkerd door een moraal die openheid en begrip eerder ontmoedigt dan mogelijk maakt, doen dat wel. Ik vind het leuk om mensen aan te sporen om na te denken over wat ze er nu eigenlijk zelf van vinden. Of dat alleen met dit verhaal lukte weet ik niet. Je kon me dus geen groter plezier doen dan te vragen naar mijn motieven, want dit is er één. Verder heb ik er tussen de regels door denk ik al meer dan genoeg over prijsgegeven.