#381# Ken uw plaats

Ken uw plaats

Ze kijkt me verleidelijk aan. Het A4’tje ontplooit haar maagdelijk wit. Het doet pijn aan mijn ogen en die geloven het niet. Ik ben maar een ordinaire potlood, zelfs met een stompe punt. Bovendien was ik gratis. Ze hebben me ‘per vergissing’ meegenomen uit een meubelketen. Niemand heeft belangstelling voor mij. Waarom zij dan? Tot nog toe mocht ik alleen kennis maken met bruin inpakpapier, de marge van een krant en wat goedkope kladjes. Meer mijn niveau. Met enige schroom kijk ik haar aan terwijl ik aarzelend en onzeker naar het blad toe zak.

Plots klieft een schaduw mij doormidden. Geschrokken kijk ik op. Een slanke glinstering komt demonstratief tussen mij en haar gegleden. Ik kan het nu wel schudden, weet ik. De indringer, een moderne, modieuze vulpen van een niet nader genoemd ras, omdat ik niet gesponsord word, glijdt mij geruisloos en geen blik waardig keurend galant voorbij terwijl hij gewetenloos mijn droom aan diggelen slaat. Hoe dom kon ik zijn om mij iets te verbeelden. Haar blik ging verder dan mij. Kan ik me hier nog zonder slijpselscheuren uit redden? Ik besta niet meer.

De vulpen nadert op schrijfafstand van het papier. Er gaat een rilling door het blad. De pen trilt mee. Als ze elkaar bijna raken houdt hij het niet meer. Hij hoest en laat ongecontroleerd een buitensporige druppel zwarte inkt vallen. Het A4’tje schrikt zich dood. De vlek verspreid zich razendsnel. Het vel papier kreunt. Dit heeft ze niet verwacht, zo’n bezoedeling, zo’n afgang. Haar wit wordt kleiner tot ze helemaal zwart is en niet meer bestaat.

Sorry, geen boodschap voor de master. Tijdsgebrek is mijn excuus.