Weer keert de bloesem aan de perenbomen.
De laatste sneeuw smelt in de lentezon.
Het Leven heeft gewonnen van de Dood.

Oef, af! Een zucht van verlichting ontvlood de lippen van de dichter. De laatste verzen van zijn sonnettenkrans stonden op papier; een lierdicht op de lente. Met een lap veegde hij zijn kroontjespen schoon en hij sloot de inktpot die op de kolenkachel stond om te voorkomen dat de inhoud bevriezen zou. Want het mocht dan lente zijn in zijn gezangen, daarbuiten zwaaide de winter meedogenloos de scepter. Op zijn zolderkamer hoorde hij deze dagen als geen ander de slagen van hagel op de dakpannen, het huilen van de wind in de schoorsteen en het kraken van het ijs in de dakgoot.
Hij rilde. Uit kieren en spleten bonden koude luchtstromen de strijd aan met de hete adem van de haard. Zij wonnen steeds meer terrein, want de dienaar van de muzen had zich de tijd niet gegund het gietijzeren monster bij te voeren, dus tijdens het schrijven moest hij zijn verkleumde vingers vaak even bij de kaars houden om zijn schrijfgerei weer ter hand te kunnen nemen.
In de verte hoorde hij een kerkklok slaan. Drie uur. Hij had veel te lang doorgewerkt. Hoogste tijd om nog wat kolen op het haast ter ziele vuur te gooien en zijn sponde op te zoeken.
Maar nu nog niet.
Hij dook diep weg in zijn kamerjas en sloot zijn ogen.

Een enorme klap deed hem opveren. Een stormwind had het raam in de dakkapel opengerukt en drong onuitgenodigd zijn kamer binnen. Sonnetten en sneeuwvlokken dwarrelden door de ruimte. Hij haastte zich de blaadjes bijeen te garen.
Net zo plotseling als hij verschenen was, verdween de wind, een pak sneeuw op de vloer bij het raam achterlatend. De kaars was gedoofd en het enige wat de kamer behoedde voor volslagen duisternis, was het maanlicht dat door het venster naar binnen viel.
De doodse stilte die na het vertrek van de storm was ingezet, werd verbroken door een zacht knerpend geluid. Haren rezen de dichter te berge toen hij de bron hiervan ontdekte: in de sneeuw verschenen voetsporen, alsof een onzichtbare geest door het raam was geklommen en op hem afstapte.
“Wie is daar? Maak uzelf kenbaar!” schreeuwde hij met overslaande stem, maar meteen vroeg hij zich af of hij het wel wilde weten.
Zijn verdoken bezoeker gaf echter gehoor aan zijn wens.
De contouren van de nachtelijke indringer tekenden zich af in de lucht. Beetje bij beetje werd een gedaante van een jonge vrouw zichtbaar. Haar ranke lichaam was doorschijnend als glas. IJsharen omlijstten haar fijne gelaat, dat enkel ontsierd werd door de ijzige blik die zij de dichter toewierp. Kleding droeg ze niet, maar haar met rijm getooide lichaam weerkaatste het maanlicht zo fel, dat haar naaktheid voor zijn ogen verborgen bleef.
Hij huiverde.
“Liereman, liereman, waarom kwel je mij met je gezangen?”
Haar stem was even kil als haar blik.
Sneeuwvlokken zwermden om haar heen als bijen om hun korf.
“Wat heeft mijn zuster dat ik niet heb?”
De dichter zweeg. Wat bedoelde ze?
“Waarom wijd je verzen aan het zingen van de vogels in mei, en geen aan het dansen van de sneeuwvlokken in december? Waarom bezing je de bloesem aan de bomen, maar zwijg je over de kristallijne bloemen op de vensterruiten? Waarom bejubel je de kabbelende beek, maar nimmer de bevroren sloten?”
Hoe woester zij sprak, hoe woester de sneeuwvlokken bewogen en hoe talrijker zij werden.
De doodsbange dichter voelde de noodzaak zich te verdedigen. “Lente is poëzie. Winter is proza.”
Naaldijs schoot van de vloer omhoog tot vlak aan zijn voeten. Het was alsof een kat een hoge rug opzette.
“De lente brengt geuren en kleuren”, vervolgde hij. “Bloemen bloeien in alle mogelijke tinten. De lente lavendelt, jasmijnt en kamperfoeliet. De winter is grijs en grauw. IJs en sneeuw geuren niet, en al zouden ze dat wel doen, de helft van de tijd ruik je niets, omdat je verkouden bent.”
“Luister, jij liereman van likmevessie!”
Ze bewoog zo heftig, dat er een sneeuwstorm ontstond. Aan de balken groeiden ijspegels als vlijmscherpe tanden en hagelstenen daalden op de dichter neer.
“Schoonheid zit in eenvoud. Zie mijn maagdelijk witte sneeuwlandschappen, het spiegelende ijs op de wateren en de ruige rijp aan de bomen, blinkend in het morgenlicht. Ik ben duizendmaal mooier dan die opgedirkte, overgeparfumeerde tuttebel van een zus van mij.”
De dichter, die besefte dat hij met klompen het ijs had betreden, zat bibberend ineengedoken op de grond. Hij ademde steeds gejaagder en zijn hart ging als een bezetene tekeer.
“Het spijt mij,” klappertandde hij, “het spijt mij ontzettend; het is nooit mijn bedoeling geweest om mensen … om … om wie dan ook te kwetsen. Als ik u beledigd heb, dan vraag ik u om vergiffenis.”
Het gezicht van de furie ontdooide. De storm ging liggen. Ze nam zijn hevig trillende hoofd tussen haar handen en kuste zijn blauwe lippen.
Het was of er een enorme rust op hem neerdaalde. Zijn hart bedaarde, zijn ademhaling vertraagde, het beven stopte en hij voelde geen kou meer. Hij zag nu in dat ook dit seizoen een bekoring had, hij omhelsde de winter en liet deze toe in zijn hart.

❆

De hospita begreep het niet. Het betreden van de zolder was of zij met Willem Barentsz de wateren rond Nova Zembla binnenvoer. Wat bezielde de dichter? Waarom stond het raam wagenwijd open? Waarom was de kachel uit?
Het inmiddels gesloten vensterraam weerspiegelde de twee mannen die met beroepsmatige eerbied het ijskoude lichaam in de kist legden en de handen van de dichter vouwden op zijn borst.
Snel sloot ze de gordijnen.
Met een schepje kolen, een tondel en velletjes papier van het bureau maakte ze de kachel weer aan, en voor even verdreven de lofzangen op de lente de winterse kou uit de kamer.