Lid sinds

3 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#380 - Toverlantaarn

Het betreffend filmpje van de gebroeders Lumière (uit 1897!):

https://www.youtube.com/watch?v=UaYfi-A7xY0

*****

De gebroeders Lumières toverlantaarn verlicht het computerscherm en reanimeert de doden.
‘Pap, ik maak een ritje met de slee!’
Ik knik, terwijl mijn jongste vrolijk door de woonkamer zoeft. Haar aanwezigheid merk ik echter nauwelijks op. Pas wanneer ze bijna uit mijn blikveld verdwenen is, registreer ik de boodschap.
‘Ella!' Ze draait zich met een ruk om en ik voel haar ongeduld.
‘Meid, je helm en wanten liggen niet in de garage, maar in de kast naast de radio!’
‘Ok, bedankt pap!’ Paar tellen later hoor ik gestommel; de betreffende kast ontvangt willoos de "tienjarige-speurt-naar" behandeling. Dat wordt opruimen straks. Ik zucht bij het vooruitzicht terwijl ik mijn aandacht terug naar het scherm verleg. Het YouTube-filmpje – dat op repeat staat– duurt exact 52 seconden en verbeeldt sneeuwpret. Sneeuwpret. Ik maal en mompel het woord een aantal keren tot semantische verzadiging optreed. Sneeuwpret, sneeuwpret, Sneeuw-pret? Snee -uw - pret! Het woord proeft nu even walgelijk als een klomp gelige sneeuw, doelgericht in de snater gemikt. Bah! 
Onrustig gekakel verdrijft de vieze smaak en ik merk hoe onze zijdehoenders buiten transformeren naar modderdames, al waggelspurtend een schuilplaats zoeken voor de regen die met bakken uit de lucht dropt. De hemel schildert vandaag weer vijf tinten grijs op het ondermaanse. Een nieuwe zucht ontsnapt.
Misschien heb ik wel last van omgekeerde piblokto. Hysterie om de afwezigheid van winter. Zou daar een erkenning voor bestaan? Tussenkomst door de ziekenkas? Ik lach, net iets te dwangmatig.
Schimmen op het scherm gaan elkaar ondertussen in de straten van negentiende-eeuws Lyon onverminderd te lijf. De dappere fietser trapt – gevangen in mijn tijdlus – zijn noodloot tegemoet en moet vanaf seconde veertien opnieuw spitsroeden rijden tussen de sneeuwbalkemphanen. Toch lacht hij. Rechtkrabbelend en schuifelend over de gladde ondergrond kiest hij uiteindelijk het hazenpad. Zijn pet, dankzij de warme wolmix het hoofd afschermend van koudeprikken, laat hij goedgeefs achter.
Wanneer de fietser uit beeld is, herneemt de strijd tussen de twee kampen in volle hevigheid. Ik zie mensen – wier recht van bestaan anders herleid wordt tot  ernstig-turende sepia-schimmen –springlevend lachend uitdelen en incasseren. In kleur! 
'Nog nooit een groep volwassen zoveel plezier zien beleven,' schrijft er iemand als reactie. Waarheid.
Ik dank de toverlantaarn voor het schepje digitale winter en wil op het kruisje rechtsboven drukken om youtube te sluiten tot ik gestommel hoor.

Biep*
Doorheen de wanten voelt Ella de kilte prikken. De sensatie drijft ijskietsels door haar ruggengraat.
Biep*
Ze negeert de waarschuwing die met vaste intervallen van het linker naar het rechteroor pingt – en weer terug. Ze rodelt en jodelt de berg af, onbekommerd. Haar rechtervoet plant ze zachtjes in de driftsneeuw, zodat de slee een flauwe bocht maakt langsheen twee zilversparren, die als slalom-poortjes lijken te fungeren. 
Biep*
Een hoge lach weergalmt vanuit de verte, maar ze negeert het. Verder dan dit is ze nog nooit geraakt! Nog een halve kilometer, schat ze, en dan bereikt ze het dal. Hopelijk houdt de  ... Plots kwakkelt de slee. Het ijsdecor schommelt mee; wat recht is, wordt krom en Ella verliest de balans. Een kort gilletje volgt. Het wit smelt weg en laat enkel duister achter.

Ella verschijnt sneller dan verwacht. Ik hoor een schrille *biep* voordat ik mijn rodelaar zie binnenstuiven. Haar lipt pruilt winters hard.
'Muisje verstopt onder die helm?' klinkt mijn overbodige commentaar. Een uitgerolde tong is mijn weerwoord. Vervolgens:
'Batterijen zijn plat.' Pruillipje tilt de virtual reality-headset van haar hoofd en ontdoet zich van de haptic feedback-handschoenen, die ze met een zucht aan de kant smijt.
'Dus de sleerit was van korte duur?' stel ik mijn overbodige vraag.
Ze knikt.
'Zin om 52 seconden echte sneeuwpret te beleven?'
Ze kijkt me vragend aan en ik wenk haar dichter.
Wanneer we samen observeren hoe artificiële intelligentie een vergane winter weer tot leven wekt, kijken we elkaar schalks aan. Plots grabbelt ze een denkbeeldige sneeuwbal bijeen en mikt hem mijn richting uit. Met een dramatische sprong duik ik van de stoel. We schateren.
Sneeuwpret. Sneeuwpret. Sneeuw-pret. Ja, het proeft weer zoals het hoort.

Dank je, toverlantaarn.

*******


Wie zin heeft om Ella's ervaring te herbeleven (late cadeautip?):


https://unboundvr.be/zakelijk/index.php/manus-pri…

https://unboundvr.be/zakelijk/index.php/varjo-vr-…

 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Leuke vondsten, Tudor, en mooi beschreven! Met flink wat vrolijke neocombi's en bloemrijke omschrijvingen, en eindelijk een naam voor de witte woede die ons overvalt wanneer de sneeuw naar beneden floddert. Met plezier gelezen.
Vraagjes: kan ik de winterpretset van je link ook aftikken met een wintersportvakantievoucher? En kan je daar ook virtuele beenbreuken mee oplopen?

Lid sinds

3 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Bedankt Bob voor je feedback! Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat Virtual Reality meestal een groter gevaar vormt voor je omgeving/naasten dan voor jezelf. Caveat emptor!

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik las je verhaal eerst zonder het filmpje te bekijken. Dat lukte niet zo goed. Toen zag ik het filmpje en viel alles op zijn plaats. Leuk hoe je taal gebruikt om schijnbaar eenvoudige dingen creatief te beschrijven ('gevangen in mijn tijdlus', 'laat hij goedgeefs achter' om er maar een paar te noemen). Ook een paar nieuwe woorden geleerd, maar of ze blijven hangen (ik denk niet dat ik piblokto snel in een gesprek zal gooien, alhoewel, ik kan het eens proberen).

klein dingetje (dat heet hier een zeurtje):

Onrustig gekakel verdrijft de vieze smaak en ik merk hoe onze zijdehoenders buiten transformeren naar modderdames, al waggelspurtend een schuilplaats zoeken voor de regen die met bakken uit de lucht dropt.

Ik denk dat de komma hier een 'en' moet zijn of gevolgd worden door een 'die' of de zoeken zoekend moet zijn of misschien nog iets anders. 

Bij mij zou de kast een behandeling ondergaan of krijgen, maar ontvangen kan misschien ook. 

Oh, en ik was benieuwd naar die cadeautip, maar die ligt nét boven budget.

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

 

Fijne toverlantaarn Tudor, en heerlijk filmpje erbij. Mooi hoe je heden en verleden aan elkaar verbindt, en uiteindelijk samen laat komen. Heel winters, beeldend neergezet in bijvoorbeeld deze mooie zin: ‘De hemel schildert vandaag weer vijf tinten grijs op het ondermaanse.’ En een nieuw begrip geleerd: piblokto. Ik heb je verhaal graag gelezen!

De eerste zin leest wat ongemakkelijk en dat is jammer. Ik zou hem omzetten naar ‘De toverlantaarn van de gebroeders Lumieres verlicht ..- En kijk nog eens kritisch naar je zinnen kijken en schrap wat niet noodzakelijk is voor het verhaal (bijvoorbeeld dat zuchten van je hp terwijl deze denkt over het opruimen van de kast). Hierdoor houd je de vaart er beter in. Bedenk bij elke zin of deze nodig is voor het verhaal, of niet.