#380 - Toverlantaarn

Het betreffend filmpje van de gebroeders Lumière (uit 1897!):

https://www.youtube.com/watch?v=UaYfi-A7xY0

*****

De gebroeders Lumières toverlantaarn verlicht het computerscherm en reanimeert de doden.
‘Pap, ik maak een ritje met de slee!’
Ik knik, terwijl mijn jongste vrolijk door de woonkamer zoeft. Haar aanwezigheid merk ik echter nauwelijks op. Pas wanneer ze bijna uit mijn blikveld verdwenen is, registreer ik de boodschap.
‘Ella!' Ze draait zich met een ruk om en ik voel haar ongeduld.
‘Meid, je helm en wanten liggen niet in de garage, maar in de kast naast de radio!’
‘Ok, bedankt pap!’ Paar tellen later hoor ik gestommel; de betreffende kast ontvangt willoos de "tienjarige-speurt-naar" behandeling. Dat wordt opruimen straks. Ik zucht bij het vooruitzicht terwijl ik mijn aandacht terug naar het scherm verleg. Het YouTube-filmpje – dat op repeat staat– duurt exact 52 seconden en verbeeldt sneeuwpret. Sneeuwpret. Ik maal en mompel het woord een aantal keren tot semantische verzadiging optreed. Sneeuwpret, sneeuwpret, Sneeuw-pret? Snee -uw - pret! Het woord proeft nu even walgelijk als een klomp gelige sneeuw, doelgericht in de snater gemikt. Bah! 
Onrustig gekakel verdrijft de vieze smaak en ik merk hoe onze zijdehoenders buiten transformeren naar modderdames, al waggelspurtend een schuilplaats zoeken voor de regen die met bakken uit de lucht dropt. De hemel schildert vandaag weer vijf tinten grijs op het ondermaanse. Een nieuwe zucht ontsnapt.
Misschien heb ik wel last van omgekeerde piblokto. Hysterie om de afwezigheid van winter. Zou daar een erkenning voor bestaan? Tussenkomst door de ziekenkas? Ik lach, net iets te dwangmatig.
Schimmen op het scherm gaan elkaar ondertussen in de straten van negentiende-eeuws Lyon onverminderd te lijf. De dappere fietser trapt – gevangen in mijn tijdlus – zijn noodloot tegemoet en moet vanaf seconde veertien opnieuw spitsroeden rijden tussen de sneeuwbalkemphanen. Toch lacht hij. Rechtkrabbelend en schuifelend over de gladde ondergrond kiest hij uiteindelijk het hazenpad. Zijn pet, dankzij de warme wolmix het hoofd afschermend van koudeprikken, laat hij goedgeefs achter.
Wanneer de fietser uit beeld is, herneemt de strijd tussen de twee kampen in volle hevigheid. Ik zie mensen – wier recht van bestaan anders herleid wordt tot  ernstig-turende sepia-schimmen –springlevend lachend uitdelen en incasseren. In kleur! 
'Nog nooit een groep volwassen zoveel plezier zien beleven,' schrijft er iemand als reactie. Waarheid.
Ik dank de toverlantaarn voor het schepje digitale winter en wil op het kruisje rechtsboven drukken om youtube te sluiten tot ik gestommel hoor.

Biep*
Doorheen de wanten voelt Ella de kilte prikken. De sensatie drijft ijskietsels door haar ruggengraat.
Biep*
Ze negeert de waarschuwing die met vaste intervallen van het linker naar het rechteroor pingt – en weer terug. Ze rodelt en jodelt de berg af, onbekommerd. Haar rechtervoet plant ze zachtjes in de driftsneeuw, zodat de slee een flauwe bocht maakt langsheen twee zilversparren, die als slalom-poortjes lijken te fungeren. 
Biep*
Een hoge lach weergalmt vanuit de verte, maar ze negeert het. Verder dan dit is ze nog nooit geraakt! Nog een halve kilometer, schat ze, en dan bereikt ze het dal. Hopelijk houdt de  ... Plots kwakkelt de slee. Het ijsdecor schommelt mee; wat recht is, wordt krom en Ella verliest de balans. Een kort gilletje volgt. Het wit smelt weg en laat enkel duister achter.

Ella verschijnt sneller dan verwacht. Ik hoor een schrille *biep* voordat ik mijn rodelaar zie binnenstuiven. Haar lipt pruilt winters hard.
'Muisje verstopt onder die helm?' klinkt mijn overbodige commentaar. Een uitgerolde tong is mijn weerwoord. Vervolgens:
'Batterijen zijn plat.' Pruillipje tilt de virtual reality-headset van haar hoofd en ontdoet zich van de haptic feedback-handschoenen, die ze met een zucht aan de kant smijt.
'Dus de sleerit was van korte duur?' stel ik mijn overbodige vraag.
Ze knikt.
'Zin om 52 seconden echte sneeuwpret te beleven?'
Ze kijkt me vragend aan en ik wenk haar dichter.
Wanneer we samen observeren hoe artificiële intelligentie een vergane winter weer tot leven wekt, kijken we elkaar schalks aan. Plots grabbelt ze een denkbeeldige sneeuwbal bijeen en mikt hem mijn richting uit. Met een dramatische sprong duik ik van de stoel. We schateren.
Sneeuwpret. Sneeuwpret. Sneeuw-pret. Ja, het proeft weer zoals het hoort.

Dank je, toverlantaarn.

*******

Wie zin heeft om Ella's ervaring te herbeleven (late cadeautip?):

https://unboundvr.be/zakelijk/index.php/manus-pri…

https://unboundvr.be/zakelijk/index.php/varjo-vr-…