Wekelijkse schrijfopdracht #382 - Leven na de dood

Hallo Nadine,
Een mooie opdracht (ik noem het altijd liever uìtdaging), maar waarom weer die woordtalrestrictie? Hou jij niet van lezen of denk je dat de forummers op SOL niet van schrijven houden? De laatste paar opdrachten werden er geen woordtalbeperkingen gegeven, en ik kan me niet herinneren dat daar vragen of klachten over waren: misschien hebben enkele deelnemers zich zelfs vrijer gevoeld om er het mooiste van te maken.
Denk je werkelijk dat het hiernamaals zich in 400 woorden beschrijven laat? Ik wil mezelf niet met Dante vergelijken, maar zijn Divina Commedia telt er 100.000, en ik denk van mezelf niet dat ik het in 400 woorden doen kan of wil. Schrijven en schrappen horen bij elkaar, zeker. Evenwel niet om het zo kort mogelijk te maken, maar om het zo mooi mogelijk te maken. Over ??? woorden spreken we elkaar hopelijk nader.
Een vriendelijke groet, Bob, aka Bobcom

Verkeerd geplaatste tekst.

Hallo Nadine, in tegenstelling tot Bob (alias Bobcom) houd ik juist wel van woordrestricties. Dit schrijf ik om toch een tegengeluid te laten horen. Dat niemand klaagt dat er een paar keer geen woordtalbeperkingen (gepikt van Bob) waren, wil niet zeggen dat er geen schrijvers zijn die de woordresptricties juist als een extra stimulans tot less is more ervaren. En dat gaat niet over het niet willen lezen of niet van tekst houden. Het voorzien van commentaar bij andere verhalen neemt tijd en het goed lezen van die teksten ook. Vandaar dat ik wel voor een beperkte lengte pleit. 
En ook dan kan ik nog steeds genieten van jouw prachtige schrijfstijl, Bob. 

Ik sluit me aan bij Carneli. De woordrestrictie is voor mij ook een extra uitdaging. Je gaat meer nadenken over je tekst en het voorkomt langdradigheid in de verhalen. 
 

Er zijn honderden wedstrijden waar men als hobbyschrijver kan aan meedoen.  Soms wordt een genre opgelegd, maar bijna altijd staat er een minimum en/of een maximum aantal woorden vermeld. Er zijn websites waar geen beperkingen zijn, maar waar wel het aantal keren vermeld wordt dat een tekst is gelezen (enfin bekeken).   Dan valt pas op hoe weinig er meestal gelezen wordt.  Op een Engelse site met kinderverhalen ben ik, verspreid over zeven verhalen al meer dan tachtigduizend keer gelezen. Natuurlijk ben ik daar tevreden mee maar keerzijde van de medaille is dat niemand er commentaar kan geven. De woordrestrictie is m.i. een must om als coach aan enige feedback toe te komen.

Toch zag ik bij de vorige opdrachten geen enkele veelschrijver echt uit de band springen. En negeert een enkeling gewoon de opgegeven limiet als die wél is verwacht. Aldus functioneert het maximumaantal misschien zelfs prinsheerlijk als een soepele richtlijn en kan de coach desnoods legitiem zeggen: je verhaal is zo lang dat ik maar een klein beetje tijd over heb voor commentaar.

Vooruit, ook nog even een duit in het zakje. Ik vind het gemakkelijker als er geen woordlimiet is, maar: ik zit hier niet om het mezelf gemakkelijk te maken, maar om te leren schrijven. De woordlimiet dwingt mij om bij ieder woord stil te staan en om heel kritisch te kijken naar wat wel en wat niet bijdraagt aan mijn verhaal en aan hoe een zin prettig loopt. Het is naast de feedback van medeforummers en coaches dé factor die er toe heeft bijgedragen dat ik hier het afgelopen jaar zoveel heb geleerd.

Aurora: de nagel op de kop!

Kruidnagel: de man van de gulden middenweg. Geen bezwaren als er geen feedback komt op een verhaaltje dat teveel woorden telt. Wel bezwaren als er gezegd wordt dat een verhaal niet deugt omdat het teveel woorden telt. Een feedbacker moet het onderscheid tussen kwaliteit en kwantiteit kunnen maken.

Een feedbacker moet het onderscheid tussen kwaliteit en kwantiteit kunnen maken.

Bob, geldt dat ook niet voor de schrijver? 

Een feedbacker is een schrijver. Maar wie denkt dat less is more betekent dat een tekst van 400 woorden beter is dan een van 700 woorden mag nog wel eens over dat onderscheid nadenken.

Wat wil men als schrijver eigenlijk als feedback krijgen? Om foutloos schrijven zal het niet gaan. In de feedback van de laatste twee opdrachten maken de coaches zelf enkele grove taalfouten. Zij beoordelen hoofdzakelijk de inhoud en vlotheid van een tekst, zaken die erg subjectief en persoonsgebonden zijn.

Gi, zoals je zelf schreef: "De nagel op de kop!" Ik zie dit forum eerder als een schrijverscafé dan als een schrijfklasje, Er zijn forumleden die vlotter schrijven dan de coaches (subjectief en persoonsgebonden!) en zeggen hier te vertoeven om te leren schrijven. Schrijven leer(de je vroeger) op school, naar een schrijverscafé ga je om over je werk te praten - en op een forum heet dat feedback. Maar om de coaches nu uitbaters van een schrijverscafé te noemen? Ik ben blij met de inspiratie die ze me verschaffen, en voor de rest zal ieder uitmaken wat hij wel of niet van ze verwacht. 

Ik verwacht van coaches niets anders dan dat ze me ondersteunen, dat ze mijn schrijfsels, hoe miserabel ook, de hemel in prijzen, zodat mijn grootheidswaan boven mijzelf uitstijgt.

Er is hier veel geschreven waar ik me in kan vinden, maar waar ik zelf ook waarde aan hecht is de simpele rolverdeling. De coaches bedenken de opdrachten en wij deelnemers geven daar onze eigen invulling aan, soms meer en soms minder passend binnen de opdracht. Ik geloof dat de coaches ons met de beste bedoelingen van opdrachten voorzien en dat ze wel zullen weten waarom ze ons op een bepaalde manier willen uitdagen en prikkelen. En zelfs al zouden ze geen flauw benul hebben, dan vind ik het fijn om te doen alsof. Ik zou het zelf niet erg vinden om scherpere feedback te krijgen, maar voor nu vind ik het hier fijn en stimulerend en functioneert dit forumonderdeel wat mij betreft prima.