Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Je ziet het pas als je het door hebt

Als opticien is het je vak en je roeping om de mensen te laten zien. Als ze bij mij zijn geweest hebben ze meestal een visus van 20/20, ze zien alles honderd procent scherp. Zijn zij tevreden en ben ik tevreden, en ik kan met een plezierig gevoel de volgende klant gaan helpen.

Dat was zo tot ik twee jaar geleden voor een promotietrip van een Zweeds brillenmerk in Jonkoping werd uitgenodigd. Het evenement zou plaats vinden op 12 en 13 december. Dat was in oude tijden de midwinterzonnewende, het tijdstip dat de dag het kortst is en de nacht het langst. Voor de mensen een reden om door middel van allerlei rituelen te proberen goden en heiligen te bewegen de zon wat langer te laten schijnen. Dat lukte ieder jaar weer, waarmee bewezen was dat de rituelen werkten. Zo ook, hoopte men in Jonkoping, in het jaar dat het brillenmerk zijn zeventigste verjaardag vierde. Zeventig opticiens uit heel Europa waren uitgenodigd om het Sankta Lucia-feest mee te vieren. Uiteraard stond ook de presentatie van de nieuwe lijn monturen op het programma, maar dat was bijzaak. Hoofdzaak was het nieuwe licht dat met Sankta Lucia over de wereld zou schijnen of zo.

De avond voor de dertiende was er een soort missverkiezing: een schare jongedames, allen gehuld in lange witte gewaden met een rode ceintuur en elk een kaars in de hand, komt zingend de zaal in. Op een groot scherm wordt de tekst van hun lied geprojecteerd: iets over hoe de nacht rondwaart over aard en gaard terwijl de zon de aarde in de steek laat, hoe schaduwen loeren in ons donkere huis en wij met kaarsen rondgaan. De tekst doet me niet zo veel, maar het lied zelf brengt me van de wijs: dit is verdomme het Napolitaanse oerlied Santa Lucia, een ode uit de voorvorige eeuw aan de volkswijk aan de baai van Napels, toen armoede nog romantisch was voor de betere kringen. Hoezo eeuwenoud ritueel! Een samenraapsel van negentiende- en twintigste-eeuws theater, als feelgood-festival voor de verveelde burger. Sodemieter toch op met je culturele erfgoed, ga iets zinnigs doen! Sankta Lucia, ammehoela!

Kwaad been ik de zaal uit en beland in het kille duister van een Zweedse avond. Vanwaar die woede, vraag ik me af. Ik heb tenslotte een leuk tripje gemaakt naar een land dat ik amper ken, gesubsidieerd door mijn monturenleverancier. Is het een fakefeest, so what? De nevel en de kou helpen me een beetje tot bedaren te komen. We zitten tenslotte allemaal in het schuitje van deze dolgedraaide cultuur, en je kunt beter meevaren dan overboord springen. Ik wil al bijna weer naar binnen gaan als ik een stukje verderop in het schijnsel van een straatlantaarn een vrouw zie staan. In een wit gewaad met rode ceintuur, haar armen gestrekt, haar handen als vuisten. Ik loop op haar af, zie dat haar gezicht en de armen die ze naar mij uitstrekt littekens hebben als van brandwonden. Haar hals is getekend door een donkerrode plek ter hoogte van haar keel, haar ogen hebben een vreemde, starende blik. “Shouldn’t you go inside?” vraag ik haar in mijn beste Engels. Ik krijg geen antwoord, maar hoor wel een stem. “Ik heb gebrand en gebeden, ben doorboord en heb gebeden, alles opdat de mensen zouden zien. Neem mijn ogen en help ze daarbij.” Dat zeggend pakt ze mijn hand en ik voel hoe ze iets daarin legt. Op hetzelfde moment is ze verdwenen, maar op mijn handpalm liggen twee stuiters als prachtige ogen. Verbijsterd staar ik ernaar. Tenslotte laat ik ze in mijn zak glijden, en ga naar mijn hotel.

De show rond de nieuwe monturenlijn woon ik bij, maar daar is ook alles mee gezegd. In mijn hoofd echoot het: “Neem mijn ogen en help ze daarbij.” De twee stuiters voel ik in mijn broekzak, ik omvat ze met mijn linkerhand, terwijl ik met mijn rechter de order voor een assortiment monturen teken. Als ik de dag na mijn terugkeer mijn zaak weer open ben ik er nog steeds niet uit. Hoe kan ik doen wat die vrouw van me vroeg? Ik kan de mensen met brillen en contactlenzen helpen met kijken, maar hoe kan ik ze in vredesnaam ook laten ZIEN?

 

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Bob, een prachtig verhaal met een indrukwekkende vraag op het eind. Stof tot nadenken. Mooi verhaal, met plezier gelezen. 
Een paar zeurtjes over de tekst:

Hoofdzaak was het nieuwe licht dat met Sankta Lucia over de wereld zou schijnen of zo. --> het "of zo" op het einde van de zin leest raar. Ik zou het weglaten of "en zo" schrijven.

miss-verkiezing ---> ik twijfel, maar volgens mij hoort het aan elkaar geschreven te worden, dus zonder koppelstreep.

Ik loop op haar af, zie dat haar gezicht en de armen die uit haar gewaad steken littekens hebben als van brandwonden.  ---> "de armen die uit haar gewaad steken" dat zijn toch haar armen? dat ze uit het gewaad steken is logisch, anders zou je de littekens niet zien.  Misschien beter:  ... dat haar gezicht en haar armen littekens hebben ....  ?

“Ik heb gebrand en gebeden, ben doorboord en heb gebeden, alles opdat de mensen zouden zien.  ---> je schrijft twee keer gebeden in deze zin. Opzet?

en help ze daarbij”.  --->  de punt hoort vóór het ah-teken te staan. Verderop staat het nog een keer.

Tenslotte laat ik ze in mijn zak glijden, en ga naar mijn hotel. ---> de komma mag weg

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Fief, dank voor je reactie. "Of zo" is bewust zo gekozen, past bij de wat  onverschillig-cynische toon van mijn opticien, die niet echt warm loopt voor evenementen en tradities. Missverkiezingen zijn inderdaad zonder streepje, waardoor ze nog dichter bij "misstanden" in de buurt komen. De armen heb ik ietwat gecorrigeerd, maar beeld en ritme moeten wel intact blijven. De twee gebeden zijn opzet, versterken het karakter van een litanie. De puntjes zijn verplaatst, de komma voor "en"  blijft, zijnde een korteleespauzeteken.

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi, Bobcom! Ik heb van je verhaal genoten. Je houdt de spanning er goed in en het einde blijft je wel even bij. Zo'n filosofische vraag van een verder vrij nuchtere opticien. Mooi hoe die nuchterheid en de ogen van de vrouw elkaar telkens raken. Wel vroeg ik me even af wie de vrouw is die hij buiten ontmoet. Is het een zombie? Of wat? En wát wil ze dat de mensen zouden/zullen zien?
In de derde alinea ga je van vt naar tt. Ik kon daar niet meteen in meekomen. Eerder zou je denken dat de herinneringen vt zijn en nu tt. Het lijkt niet zo vloeiend op de een of andere manier, maar het kan wel aan mij liggen. 

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Maria Fransisca, Lucia van Siracuse was een romeinse christin die wonderen verrichtte, haar bezittingen  weggaf en weigerde haar heidense aanbidder te trouwen. Die gaf haar aan als christen, en ze zou voor het gerecht gesleeopt zijn als ze niet door geen tien man van haar plaats te krijgen was geweest. Daarop werd ze beschuldigd van hekserij en er werd een brandstapel rond haar gemaakt. Ze werd met olie overgoten, maar vatte geen vlam. Uiteindelijk werd ze met een dolkstoot in de keel omgebracht. Volgens andere verhalen werden ook haar ogen uitgestoken of rukte ze die zelf uit, waarbij ze haar beulen uitnodigde met haar ogen te kijken. Daarom, en vanwege haar naam (Lux / luce is licht), is Santa Lucia beschermheilige van alles wat met zien te maken heeft. 
De tt is om je meer het gevoel te geven dat je samen met mijn opticien de hele geschiedenis meemaakt. In de vt is hij iemand die zijn verhaal vertelt en dat was het dan, in de tt heeft de geschiedenis hem nog steeds in zijn greep en vraagt hij zich af wat hij kan doen voor mensen die ziende blind zijn (of horende doof, hij is ook audicien;-))

 

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik heb een mooi verhaal gelezen, wat opgestoken en ben aan het denken gezet, wat zou ik me nog meer kunnen wensen? Dankjewel.

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Bobcom, wat een interessante achtergrondinformatie. Ik wist dat niet. Wat ik wel wist, is hoe het werkt met tt en vt. Maar de overgang in je verhaal was voor mij een huh-moment. Je wijzigt in 1 zin de tijd. 
'Ik ging vorige week naar Zweden met het vliegtuig. Nou, ik kom daar aan, en zie dat er geen taxi meer beschikbaar is.'
Zoiets kan wel in een vertelling (denk ik). Nou ja, ik weet eigenlijk niet precies waar de schoen wringt. Misschien ligt het aan mij. Hoe dan ook, het blijft een mooi verhaal!

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Nogmaals dank, MF.  Het voorbeeld dat je geeft slaat de spijker op de kop. Want wat is een verhaal anders dan een vertelling? Je staat erbij en je keek ernaar! ;-)

Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

 

Mooi weloverwogen verhaal Bobcom, met een kop en een staart. Fijn gevonden; de opticien die mensen écht wil laten zien, heel mooi. De kritische blik van je hp en de details in zijn beleving maken het geloofwaardig, bijvoorbeeld de irritatie bij de dames die Santa Lucia zingen. Met inzicht in de kennis en het verleden van je hp, zet je een levensecht personage neer. Ik heb het graag gelezen!

Je hoofdpersoon blijft wel erg stoïcijns onder de aanblik van die vrouw met haar brandwonden en starende blik. Je verhaal wordt denk ik sterker als je hp daar ook iets van vindt, heel kort maar, want het past ook wel bij je hp om daar nuchter mee om te gang. Maar de overgang naar de laatste alinea is voor mij nu wat te abrupt.

 

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wat een schitterend verhaal. Heerlijk personage, en mooi contrast, die wat zakelijke toon en het bovennatuurlijke. Wel is het zo dat het verhaal meerwaarde kreeg, toen ik meer achtergrondinformatie kreeg. Ik was niet bekend met deze patroonheilige. Het bevat schitterende vondsten, waaronder de prachtige clou. Met plezier gelezen.

 

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Bobcom, zelfs na het lezen van alle verduidelijkingen denk ik nog steeds dat jij die opticien bent, en ik sluit me zeker bij Mespunt aan. 'Ik ging vorige week naar Zweden met het vliegtuig. Nou, ik kom daar aan, en zie dat er geen taxi meer beschikbaar is = voor mij een heerlijke verhaalintrekker. Mooi!