Een ijzige stilte maakt het tikken van de klok hoorbaar. Op de keukentafel liggen twee trillende handen en een traan. Voor het eerst merkt ze op hoe kaal het huis is en hoe levenloos het voelt. Besloten, definitief. Knoop doorgehakt, einde, basta, finito. Afscheid, nieuw begin. De woorden die ze al zo lang wil zeggen zijn eindelijk uitgesproken en achter de tranen ontstaat ruimte voor een voorzichtige glimlach. De kooi is los, de weg is vrij. Nog één stap, niet meer achterom kijken.

Bijna laat ze zich, als hij in een razende toestand de kamer verlaat, weer tegenhouden door die ene zin die hij al zo vaak heeft gezegd:

“dan maak ik er een einde aan.”

Zijn woorden die haar zo lang gevangen hebben gehouden snijden als een mes door haar ziel. Twijfel slaat toe. Wat als? Ze staat genageld aan de vloer, slechts enkele meters verwijderd van vrijheid. De keuze die ze nu maakt voelt als kiezen tussen leven en dood. Haar vastberadenheid verdwijnt als sneeuw voor de zon.

In dat alles bepalende moment gaat de telefoon. De haar zo vertrouwde stem zegt op een kalme, maar strenge toon:

“het is nooit jouw schuld.”

Het geeft haar de moed om de woorden te weerstaan. Worstelend met gevoelens die ze niet kent raast de adrenaline door haar lijf. Ze gaat. Met trillende handen pakt ze haar tas en loopt wankel maar zelfverzekerd haar vrijheid tegemoet. Daar, op de oprit van het huis wat nooit een thuis was, neemt ze afscheid van haar oude ik, en stapt haar nieuwe onbekende leven binnen.