In dit verhaal staan mooie bomen, maar het bos zie ik helaas niet. Ik vind de zinnen fijn lezen, waardoor het me de eerste keer weinig moeite kostte om door te lezen, in de verwachting dat het vanzelf duidelijker zou worden. Dat gebeurde echter niet en hoe vaker ik het lees, hoe moeilijker ik er doorheen kom. Haast iedere zin lijkt inconsistenties te bevatten of anderszins vraagtekens op te roepen. Was dat je bedoeling?

Illusies werken alleen als ze realistisch zijn en uitgesproken worden door iets dat ergens bestaansrecht aan kan ontlenen. 

Over illusies gesproken, voor mij wekt dit verhaal de suggestie dat het een zekere diepte heeft, maar óf ik bevat die niet, óf het is gewoon niet meer dan een illusie. Het feit dat ik me dit nu zit af te vragen maakt het voor mij in elk geval al wel de moeite waard.

Maar ik zou toch liever snappen waar het over gaat. Een bijzonder verhaal.

Is het een lychee?

Het lijkt me een van drugs bezwangerd verhaal. Ik dacht op een gegeven moment zelfs dat we met een xtc-pil te maken hadden, maar toch klopt dat niet. Het lijkt of je teveel onderwerpen aan wilt zwengelen, waardoor ook ik tussen de mooie zinnen en vervreemdende beelden toch de weg kwijt raak. En dat is jammer, want het verhaal belooft veel.

Hoi Virtuosuo, ik vrees dat ik me bij voorgaande commentaren moet aansluiten.

Hallo Virtuoso, ik lees hier de klacht van een bosvrucht met wat afwijkende kleur (laten we hem kastanje noemen) die vergeefs tracht op te vallen bij een Roodlaarsje dat regelmatig in het bos verschijnt. Ik denk dat het handig is als je je personages een beetje in het oog houdt. Doorheen je verhaal is "ze" achtereenvolgens Roodlaarsje, de bladeren, de boom, de eekhoorns, wellicht de scooterjongeren, en de mensen, om tenslotte weer twee alinea's lang Roodlaarsje te zijn. Dat wekt wat verwarring.
Je personage lijkt mij een typische puberkastanje: vooral bezig met zichzelf en er klinkt een fikse dosis niemand-houdt-van-mij-gevoel in door. Verder veel gefnuikte hoop: de bladeren moeten niets van hem hebben, de beesten laten hem links liggen en ook bij Roodlaarsje, aan wie hij veel aandacht wijdt, komt hij niet verder dan een schop. Het eind is ook typisch puberaal-berustend, en passend hoogdravend geformuleerd. Maar in feite weinig anders dan de oude constatering dat je nooit een kwartje zult worden als je voor een dubbeltje geboren bent. 
Ik had je kastanje(?) graag een zonniger leven gegund, maar als het er niet in zit dan is dat zo. In elk geval heb ik een plezierig poosje met hem doorgebracht.

P.S. Waarom geen Nederlandse titel? Het Engels wringt: "outside" is geen voorzetsel, en dat Nederlandse lidwoord ertussen verdient ook geen schoonheidsprijs.  "Outsider outside" zou eventueel gekund hebben, maar met "buiten", "buitenbeentje" en buitenstaander" kun je je ook ruimschoots te buiten gaan.

Dag Virtuoso

Er zitten een aantal mooie zinnen in je tekst, maar het verhaal ontbreekt een beetje zodat je als lezer erg snel het noorden kwijt raakt, er wordt enigszins een pointe aangekondigd, maar die komt niet.

Daardoor is het wat moeilijk leesare tekst. Ook ontbreekt hier en daar de logica zoals hier Ik rol onder een van de grote kastanjebladeren vandaan, die een uur geleden naar beneden zijn gevallen. Toen ze mij op de grond zagen liggen, leek het wel alsof ze zich expres door de wind mee lieten voeren om ver bij me vandaan te landen. Het ding rolt zelf weg van de bladeren, maar denkt dan dat ze met opzet weg van hem liggen?

Ook Toch slagen de eekhoorns erin me zogenaamd compleet over het hoofd te zien als ze hun wintervoorraad aanleggen. Het woord zogenaamd lijkt me hier overbodig te zijn?

Ik denk dat je hier en daar best nog schaaft aan je tekst.

Johanna