#378 Zwerfkei
Miljoenen jaren maakte ik deel uit van een enorme massa. Ik zag dinosaurussen, mammoeten, sabeltijgers en wat al niet meer voorbijkomen. Ze verdwenen ook weer even zo snel.
Meteorietinslagen en voorbijschuivende ijsmassa’s knaagden aan de massa, niets was zo destructief als de mensenhand. Eerst gingen ze aan de gang met beitels en hamers, toen dat niet snel genoeg ging, verzonnen ze staafjes met knetterende lontjes. Dat zette meer zoden aan de dijk. De massa slonk drastisch met elke explosie. De komst van elektriciteit maakte dat het nog sneller ging en op een dag was ik een van de vele brokstukken. Mijn reisavontuur was begonnen.
Ik belandde in een rivier en werd kilometers meegesleurd tot ik ergens in een rustig beekje tot rust kwam. De gestage stroom maakte mijn hoekige kanten vloeiender, zachter. Zo vierkant en hoekig als ik aankwam, zo rondgeslepen was ik toen ik voor de eerste keer uit het water werd gevist door twee kleine kinderhanden.
‘Kijk, papa.’
Ik was blijkbaar zwaarder dan het mensenkind had verwacht. Met de tong uit zijn mond toonde hij me aan zijn vader. Even kreeg ik de gelegenheid om de omgeving rondom het water te aanschouwen en voelde de bries over mijn natte lijf. Wat was het mooi.
‘Nee, Jonas, die is te groot. Gooi maar weer terug.’
Met een diepe zucht liet de jongen me met een enorme plons in het water vallen.
Dat ritueel herhaalde zich keer op keer – grote handen, kleine handen. Ik kan niet zeggen hoe vaak ik in de afgelopen decennia ben opgepakt en teruggegooid in het water, iedere keer een stukje verderop. Steeds ving ik een nieuwe glimp op van de omgeving. Weer.
Tot die ene keer. Een grote hand plukte me uit het water, dat was ik wel gewend, maar deze kende wellicht zijn eigen kracht niet. Voor de zoveelste keer vloog ik door de lucht en miste op een veertje na een grote, zwarte kraai. Ik bereidde me voor op de zoveelste snoekduik, in plaats van de mij zo bekende rimpels zag ik echter alleen takken, gekleurde bladeren en aarde. Ik hield er rekening mee dat de landing dit keer niet zo spetterend zou zijn, het viel alleszins mee. De gevallen bladeren braken de val en stuiterend rolde ik nog een meter of wat verder. Ik was echter nog niet tot stilstand gekomen of ik zag de neus van een schoen op me afkomen. Ik hoorde gevloek en getier.
‘Hoe kon ze me dat godverdomme aandoen, teringwijf.’
Blijkbaar was het verbale niet voldoende en zocht hij een meer fysieke vorm van ontlading. Ik was voorhanden en moest het ontgelden. Niet één, niet twee, nee, wel vijf keer wist de schoen me te vinden. Tot de eigenaar bedaarde en me verder met rust liet.
Daar lig ik nu alweer een tijd, ergens langs een pad ver van waar ik ooit was. Het enige waar ik op kan rekenen, is het komen en gaan van de seizoenen. De ene keer ligt de rijp op mijn kop, dan komen de krokusjes naast me een kijkje boven de grond nemen, vervolgens voel ik een zinderende warmte om weer iets later met bladeren bedekt te worden of bekogeld met puntige kastanjebolsters. De kastanjes hebben meer geluk. Ze zijn blijkbaar gewild bij de mens. Mij negeren ze.
Af en toe verrast een hond me met een gele douche of erger, door een stinkende hoop naast me te leggen. Wat zou ik graag weer verder reizen om meer van de wereld te zien, al dan niet door de punt van een schoen die me verder schopt of een hand die me laat vliegen.
Ik vind dat je de…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Ik vind dat je de geschiedenis mooi hebt beschreven Fief. Een paar kleine dingetjes:
Hier haperde ik even door een kort moment van twijfel of papa wel echt papa was.
De aanvaring met de tierende boosaard vind ik mooi beschreven, maar het verlangen naar eeuwige rust kwam voor mij toch een beetje uit de lucht vallen. Na alles wat hij al heeft meegemaakt verbaast het mij denk ik dat het keitje hierdoor zo uit het lood wordt geslagen. Misschien is hij overspannen? Al met al een leuk verhaal dat ik met plezier heb gelezen.
Hoi Mespunt, dank je wel…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Mespunt, dank je wel voor je scherpe blik. De eerste twee heb ik aangepast. Over de derde twijfel ik. Moet het zijn: ... die met papa werd aangesproken?
Het 'aangesproken worden als…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Het 'aangesproken worden als (of met)' gaf bij mij verwarring doordat ik mij even afvroeg of hij terecht zo aangesproken werd. Het kan zijn dat ik de enige ben hoor, misschien reageren er nog anderen op. Zelf zou ik denk ik kiezen voor bijvoorbeeld: 'Samengeknepen tussen een duim en wijsvinger werd ik aan papa getoond.' of 'Samengeknepen tussen een duim en wijsvinger toonde de jongen me aan zijn vader.'
De jongen noemt iemand papa…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
De jongen noemt iemand papa en de steen wordt aan die persoon getoond. Dus voor de steen is dat de persoon die als papa of met papa wordt aangesproken. Ik vind het net iets origineler lezen, maar ik wacht de reactie van de anderen af. Je zou zo maar gelijk kunnen krijgen.
Fief, mooi verhaal dat ik…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Fief, mooi verhaal dat ik graag heb gelezen. Ik kom wel wat inconsistenties tegen. Ik zie en begrijp dat je met "we" al het gesteente ter wereld bedoelt en met "ik" het keitje, maar ik struikel toch een beetje over de perspectiefwissel. De aankondiging van de destructieve mensenhand wettigt volgens mij een "maar" en wat uitbreiding. De dynamietstaaf (met meestal een elektrische ontsteking) is maar een klein deel, hamer, beitel en wig zijn minstens even belangrijk. Keien bikken is eeuwenlang dievenwerk geweest.
In de episode met Jonas vind ik de "met papa aangesproken" persoon niets toevoegen. Vanuit steenperspectief is'ie misschien groter, maar dat'ie papa is staat er al. Ook een steen die een kind tussen duim en wijsvinger oppakt en te groot is vind ik wat paradoxaal. Misschien een leuke plek voor het woord "kinderknuist"?
Het opvolgende gooi- en smijtwerk mist wat consistentie. "Ettelijke keren" doet denken aan tijdsintervallen van minuten. De decennia daarop schetsen een logischer beeld: af en toe uit de stroom gevist worden en teruggeplonst.
De harige (waarom harig?) hand die de kraaienworp mist komt uit een beetje uit de lucht vallen. Verdwaalde neanderthaler? En waarom je kei meteen daarop voetbal van een gefrustreerde minnaar moet worden zie ik ook niet. Hij kan toch rustig een paar jaar op het bospad blijven liggen? En dan niet naar eeuwige rust verlangen? Wat dat betreft volg ik @mespunt: in het laatste stuk komt er wat veel uit de lucht vallen. Als kei had hij een boeiend leven, Waarom niet gewoon benieuwd zijn naar meer?
Ik hoop dat je me deze litanie niet euvel duidt. Ik heb je verhaal met genoegen gelezen, en wilde kwijt wat ik miste. Mag dat?
Hoi Bob, dank voor je…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Bob, dank voor je uitgebreide reactie. Je mag alles zeggen wat je op je lever hebt. Ik ga kijken wat ik er nog aan kan veranderen.
In den beginne was er nog geen elektriciteit, dus buskruit was het eerste wat in me opkwam. Ik kan het uitbreiden met beitelen en later de elektrische ontsteking.
Hoi Fief, ik vond de…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Hoi Fief, ik vond de staafjes met de knetterende lontjes wel leuk, met teveel beitelen kun je een beeldhouwwerk verknallen. Take care!
Hé Fief, leuk en beeldend…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Hé Fief, leuk en beeldend verhaal met lekker veel pit. En het bovenstaande. Graag gelezen!
Met de opmerkingen van…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Met de opmerkingen van Mespunt en Bob heb ik het verhaal aangepast. Jullie hadden gelijk, er miste iets. Hopelijk is het er nu wel.
Ik heb er ook eentje! Waarom…
Lid sinds
3 jaar 6 maandenRol
Ik heb er ook eentje! Waarom zeg je eerst 'staafjes met lontjes' en later 'electriciteit'. Als steentje niet weet wat het ene is, dan toch ook het andere niet?
Ik heb het idee dat je verhaal nog steeds een beetje met een sisser afloopt? Ik vond op afstand de passage van de kei in het water het sterkst. Daar bouw je aan de belofte van de wereld buiten het water. Die belofte wordt niet ingelost. Dat kan. Maar dan zou ik de opbouw aan het eind iets omgooien en bijvoorbeeld eindigen met een hond die over je heen piest of iemand die je de grond in trapt.
Leuk om mee te mogen lezen!
Hoi Sakura, bedankt voor je…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Sakura, bedankt voor je reactie. De belofte wordt ook voor de steen niet waargemaakt. Hji had ook op meer gehoopt.
Ik vond het noemen van dynamiet zo voor de hand liggen. Ik ben het met je eens dat het verhaal sterker kan, voor nu laat ik het zo.
Een mooi verhaal, waar ik…
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
Een mooi verhaal, waar ik alleen wat teveel 'op afstand' blijf. Bij je andere verhalen heb ik dat minder. Het blijft voor mij wat teveel registrerend en door de grote stappen door de tijd, kom ik als lezer net niet voldoende op de -stenen- huid van de hoofdpersoon.
Maar toch, ik zet het af tegen je andere verhalen. Als verhaal op zich een fijn verhaal. (Alleen jij kunt nog beter 😉)
Ha Hadeke, das lief om te…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Ha Hadeke, das lief om te horen. Vorige opdracht heb ik ook al verzuimd en wilde per se met deze meedoen, maar ik heb er niet voldoende feeling mee. Volgende keer beter.
Het kan altijd beter Fief,…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Het kan altijd beter Fief, maar het blijft een mooi verhaal. Ik vind dat je goeie aanpassingen hebt gedaan.
Deze zin zou je wat mij betreft mogen weglaten, ik vind hem te direct en overbodig. De rest van de alinea is naar mijn idee duidelijk genoeg.
Bedankt, Mespunt. Ik heb het…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Bedankt, Mespunt. Ik heb het aangepast.
Dag Fief Lekker lang…
Lid sinds
5 jaar 11 maandenRol
Dag Fief
Lekker lang verhaal dat vlot en prettig leest, ik vind het mooi dat je de kei laat verhalen. Ook erg mooi beschreven, beeldend, knap.
Ik kan hier moeilijk verbeterpunten vinden.
Tof.
Johanna
Hoi Johanna, dank je wel…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Johanna, dank je wel voor je lovende reactie.
Hoi Fief, Een mooi verhaal…
Lid sinds
3 jaar 11 maandenRol
Hoi Fief,
Een mooi verhaal over de geschiedenis en de belevenissen van een steentje. Vergeleken met 'mijn' kastanje is het steentje heel bescheiden en minder ambitieus. Toch beleeft hij nog heel wat, dat heb je leuk beschreven.
Graag gelezen.
(het woordje 'te' kan volgens mij weg in de zin: wat zou ik graag weer verder te reizen...)
Hoi Maria, bedankt voor je…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Maria, bedankt voor je reactie en scherpe blik. Ik heb het aangepast.
Hey Fief, volmondig eens,…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Hey Fief, volmondig eens, mooi gedaan! GG
Thanks, Tony.
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Thanks, Tony.