Tony, voer voor psychologen, of tijd voor een ob-sessie? Voldoende sporen te herkennen die naar de uitdaging leiden, en een heleboel andere die je verhaal tot een leuke rebus maken. Koekoek en nachtegaal: waarom Haendel en niet Bilderdijk? Zwanenmeer gemist, en daarom flamenco gedanst? Ik moest even denken aan de ontraadseling van Hermans' "De god denkbaar, denkbaar de god", maar hoeveel verder ben je als je een raadsel ontraadseld hebt? IIGGG

Zo, dit is een verhaal vol raadsels en leven of eigenlijk zo raadselachtig als het leven is. Vol liefde, lust, verdriet, aanhalen en afstoten. Ik ga het zo nog maar eens lezen en dan nog een keer, zodat ik telkens weer een nieuw verhaal tegenkom.

Met plezier gelezen.

Hebben Johanna en jij misschien van die champignonnetjes gesnoept? Ik vind het een boeiend, maar verwarrend verhaal. Eerst hoopte ik dat het vanzelf duidelijker zou worden, maar ondertussen denk ik dat ik steeds beter begrijp hoe jij je moet voelen met betrekking tot 'het vrouwending'. Wat deze geschiedenis in elk geval laat zien is dat slapen met de juf nooit helemaal zonder gevaar is. Hopelijk raap je jezelf weer een beetje bij elkaar, want ik wil nog meer verhaaltjes van je lezen.

Hoi Tony, ongetwijfeld ligt het aan mij, maar na de eerste alinea raak je me kwijt. Het leest alsof je zoveel mogelijk het woord kastanje terug wil laten komen, of zoiets.

Gisteren twijfelde ze tussen Rodrigo en ik  ---> ik moet mij zijn. 

zonder ik wat hoefde te zeggen ---> volgens mij hoort er nog een "dat" achter zonder. 

‘Ik, ‘ zegt ze, ‘weet het niet goed meer.  --> een gesproken zin op deze manier onderbreken leest niet lekker. De onderbreking kun je dan naar mijn idee beter tussen de eerste en tweede zin doen.
‘Ik weet het niet goed meer,' zegt ze. 'Ik heb het gevoel ....

IIGGG ---> in ieder geval graag gelezen?

Tja, soms is de afstand zo groot dat je door aan elkaar uit te leggen alleen maar verder verwijderd raakt. Ik snap dat wel. Mooi onbegrijpelijk verhaal met een glansrol voor de kastanje.

Dag Tony, 

Of ik moest glimlachen, weet ik niet. Wat niet wil zeggen dat ik het geen intrigerend verhaal vind. Ik heb het nu een paar keer gelezen en ik zou het nog een paar keer kunnen lezen. In de hoop dingen te ontdekken waarvan ik weet dat ze (voor mij) onvindbaar zijn. De eerste 2 keer moest ik huilen bij deze zin (tja, ik weet ook niet waarom hoor): 

Omdat ik, voor een reden die ik niet snap, pijn verdien.

Het voelt zo machteloos en het gebeurt zo vaak. In amoureuze context, maar ook ver daarbuiten. 

Een deel van mij wil jouw tekst begrijpen, maar een deel van mij vindt het ook wel prima zo. Ik vraag me wel af of het voor jezelf duidelijk is? Of schrijf jij iets dat voor jezelf even verwarrend is als voor de lezer? Je hoeft er niet op te antwoorden hoor, als je dat liever in het midden laat. 

Er was een ding dat ik moeilijk vond en dat was het einde. Ik ga met je mee in het sluiten van je ogen in de derdelaatste paragraaf en dan sluit je ze opnieuw in de voorlaatste paragraaf, maar in mijn beleving open je ze niet in tussentijd. 

Intens nachtje, Tony! Het geheime leven van castañes, lyrisch verwoord. Ik vind het rijm naar verhouding wat makkelijk. De onzekerheid schitterend verwerkt.

Dag Tony

Je moet je hoofd er wat bij houden om je verhaal goed te kunnen volgen en dat  vormt misschien een drempel voor de lezer, maar ik vind de manier waarop je associaties maakt, hier en daar een spielerei, je zinnen laat dansen, erg  goed gedaan.

Het is wel eerder een intrigerend verhaal dan eentje waardoor je spontaan begint te glimlachen, maar dat compenseer je dan door die vlotte schrijfstijl die een plezier is om te lezen.

Joanna