Kastanje komt om z’n loontje

Felix zei nog: ’Je moet je goed vasthouden, wat heen en weer zwieren, mikken en loslaten. Zo kom je niet op het pad terecht.

Waarom mocht je niet op het pad komen? Het was de eerste keer dat ik in een boom hing. Wat wist ik? Trouwens hoe wist hij dat? Hij hing er ook voor de eerste keer.

Toch maar doen alsof. Zwieren, zei hij, en dan loslaten. Deed ik en waar kwam ik terecht.

Inderdaad op het pad. Ik had het mikken vergeten. En wat dan nog, ik lag evengoed op het pad dan daarlangs. Dacht ik maar. Nu, dat liggen op zich viel best mee. Er lagen er nog al zagen ze er uit of ze van een andere planeet of boom kwamen. Allerlei rare kleuren en vormen. Zo’n kastanjes had ik nog nooit gezien. Maar ja, wat had ik van de wereld gezien. Ik was niet verder geraakt dan mijn boom. En als ik heel eerlijk moet zijn was ik zelfs niet van mijn tak geraakt, tot nu. Dus het zou best kunnen dat er andere rassen kastanjes waren. Zouden ze ook kastanjees spreken zoals wij, of …?

Enfin, ik zal het niet te lang maken. Ik lag daar te midden van de anderen te bekomen van de val.

‘Hé bruine, kijk uit!’ hoorde ik achter me en vooraleer ik me kon omdraaien en realiseerde wat er aan de hand was kreeg ik een oplawaai van jewelste. Het laatste stukje bolster dat als een restje moederkoek aan me kleefde en mij nog een verbonden gevoel gaf vloog de andere kant uit.

Bruine, had hij gezegd. Hier dus ook al. Ik vloog en kwam met een klap tegen een groot exemplaar van een andere soort terecht.

‘Hé man kijk uit! Wat doe je?’

Ik deed niets, zou het ook niet kunnen maar hij zag dat blijkbaar anders. Nog voor ik kon bekomen dreigde het gevaar alweer. Maar dit keer, een kastanje leert snel, zag ik het aankomen. Eerst was er de schaduw en dan volgde de rest. Het leek op een hamer beneden met daaraan een stok die halfweg nog eens plooide. Zonder vragen wist ik dat dat ding het op mij gemunt had en dus ook verantwoordelijk was voor mijn eerste ongewilde verplaatsing.

Met alle witte kastanjes maar niet met deze. Met het beetje kracht dat ik nog in me had rolde ik twee wentelingen opzij net voor de moker contact zocht. Hij kreeg contact maar niet met mij. Ik hoorde iets kraken en hoopte dat het de grote anders kastanje niet was. Verder scheurde een onkastanjelijke kreet de stilte boven ons stuk. De hamer hing er slapjes bij. Het niet kastanjeachtige wezen werd groter en boog naar ons toe. De grote witte andere kastanje gniffelde. Hij had geen schrammetje. Ik ben een steen, vertrouwde hij me met een knipoog toe. Ja, goed een steen maar wat moest ik er mee. Het enige wat ik geleerd had was dat een steen niet kon verplaatst worden en ik wel.

Toen ik even veilig was bekeek ik mijn eigen schade. Buiten het feit dat ik mijn laatste stukje bolster kwijt was bespeurde ik ook een geweldige scheur in mijn bast zodat ik letterlijk bij mezelf naar binnen kon kijken en vast stelde dat ik in mijn hart ook wit was.