Hakkelend werd het gedicht voorgelezen:
     Miep is een lieve meid.
     Die graag voor haar man een taartje bereidt.
     Dat doet Sint en piet veel plezier,
     en ze willen Miep gelukkig zien hier.
     Niets geeft sinterklaas meer joy.
     Daarom krijgt ze van Sint “Lady Lovelove’s Poolboy.” 
Ze hield nr. vijf van de beroemde reeks pocketromans omhoog. Blij keek Miep naar de blozende Willem.

Dat loopt weer voor geen meter, moppert Harry in zichzelf. Waarom al die prutsers rijmen en geen enkele keer het geschrevene hardop voorlezen snapt hij niet. En er niet even een dag of twee extra tijd in stoppen, en rust. Maar nee, met ogen dicht het rijmwoordenboek met een dartpijltje mishandelen, de meest nietszeggende woorden ervoor en hupsakee: weer een krakkemikkig schrijfsel de jutezak in. De dyslectische voorlezer probeert er wijs uit te worden maar tevergeefs. Geen kans.
   Nog drie á vier cadeautjes, dan is zijn gedicht aan de beurt, schat Harry zo in. Dan zal iedereen weer opkijken. Geen reeks sonnetten, zoals vorig jaar, gewoon de ollekebolleke vorm. Zelfs Annie zijn schoonmoeder moet dit kunnen oplezen. Vorig jaar, toegegeven, was het gedicht wat lang. Na vijf minuten haakte oom Willem af, op ongeveer op de helft van de tekst. Zuchtend dat hij het wel goed vond, pakte hij zijn chocoladeletter uit. Willem had geen enkele keer, let wel: 0 keer (als in nul!!) een kwatrijn of terzine met het juiste ritme gelezen. En niet luisteren toen hij het juiste metrum meefluisterde, oh nee, daar was ome Willem te betweterig voor. 
   Dan kan schoonmama vanavond beter aan de ollekebolleke gezet worden. Een pracht, gevormd door twee en halve week noeste arbeid. 
   Annie woelt door de stapel en pakt het vierkante pak. Zijn jaarlijkse triomf over de literair ongeschoolde stumpers in de familie breekt aan. Harry recht zijn rug en glimlacht vriendelijk rond, zachtjes knijpt hij in de hand van zijn Truusje. 
   Annie vouwt de drie A4 vellen open, kijkt naar Harrie en zegt: ‘Har, vorig jaar kreeg je de laatste waarschuwing.’ Ze verscheurt zijn gedicht en werpt de snippers in zijn gezicht. ‘Elke keer weet je de sfeer te verpesten met die boekwerken.’ 
   Ze neemt het vierkante pak van de stapel. ‘Ik hoop wel dat hier de juiste maat steunkousen in zitten. Mijn oude zijn bijna doorgesleten en de vorige die je gaf, slobberden bij mijn enkels.’