Met plezier gelezen. Toch maar weer de kromme naalden gebruiken? 

Een ontroerend en bescheiden verhaal, heel mooi.

De tweede alinea valt voor mij wat uit de toon. Ik vind het lastig om aan te geven waar het precies door komt, maar ik vind dit gedeelte minder sterk dan de rest. Misschien dat iemand anders hier iets zinnigs aan kan toevoegen en anders zal ik op een later moment zelf nog wat beter mijn best doen.

De herinnering aan vroeger en het gemis heb je knap verwoord vind ik, goed gedaan.

Het verhaal raakte me, mooi geschreven.

GG

Hoi Emily, je hebt een mooi verhaal geschreven. Graag gelezen.
Let even op je gebruik van spaties. Je zet achter elke zin twee spaties.

Lang geleden dat ik met zo’n dunne naalden heb gebreid, meestal gebruik ik goeie dikke wol.  Maar nu wil ik eens iets totaal anders maken ...  -->  Ik zou de interpunctie hier anders verdelen:
Lang geleden dat ik met zo’n dunne naalden heb gebreid. Meestal gebruik ik goeie dikke wol, maar nu wil ik eens iets totaal anders maken ...

Hallo Emily,

Wat mooi dat de kromme breinaalden ook een aanleiding vormen om andere herinneringen aan moeder te koesteren, zoals de kooklessen. 
Het verhaal is een liefdevolle ode aan moeder en leest erg teder. 

De tweede alinea zou ik of helemaal weglaten of van toon veranderen. Nu komt hij over als gemopper en irritatie. Je personage dingen zegt die je hardop tegen jezelf zegt als je aan mopperen of geïrriteerd bent:
zucht, dan maar een ouwe film, zeker? Ja, zo kan ik die niet meer gebruiken, hé. 
Dit is - hopelijk begrijp je deze ter plekke verzonnen term-  letterlijke spreektaal en dat past niet zo goed bij de rest van de tekst, want die is dan weer 'traditioneel vertellend' van toon. 

Als je de tweede alinea ook de vertellende toon van de rest van het verhaal zou geven, zou dat iets worden als:

Als ik de kromme breinaalden zie, zie ik mijn verheugde avondje met mijn breiwerk in duigen vallen. Ik rol met mijn ogen bij het idee dat ik morgen naar de winkel moet om nieuwe te kopen en vanavond genoegen moet nemen met een oude film. 

Mooi verhaal!

Groet, 

Nadine

Mooi. Herkenbaar ook. Niet het breien op zich, maar de link tussen het voorwerp en de persoon die er ons mee in aanraking deed komen, de kleine herinneringen die hierdoor worden opgeroepen. De vaste hand die zowel letterlijk als figuurlijk ons kan leiden en ondersteunen (en dan gemist wordt na het wegvallen) vond ik fijne beeldspraak.

Graag gelezen.

Dag Emily, 

Mooi, gevoelig verhaal. Ik heb dat ajourmotief opgezocht. Lijkt me niet makkelijk. Mijn moeder heeft me vroeger ook vaak geholpen bij (eenvoudige) breiwerkjes op school. Ik zou mijn dochter niet op dezelfde manier kunnen helpen, moest dat vandaag nog deel uitmaken van schoolse bezigheden. Dus extra bewonderenswaardig om aan zoiets te beginnen met kromme naalden. Of misschien leidt de frustratie bij het breien af van het gevoel van verlies?

Je hebt die tweede paragraaf mooi aangepast. Alleen heb je nu twee zinnen na elkaar die beginnen met 'en'. Die zou je in een of zelfs beide gevallen kunnen weglaten. 't Is maar een detail.