#373 -Een ijzige gil

Het is zes uur en gerammel aan het hek haalt me uit mijn slaap. Ik open mijn ogen en zie dat de zon al onder is. Moeizaam beweeg ik omhoog en kijk met holle ogen wie me gestoord heeft.
Voor het grote, gietijzeren hek staat een man met een zwarte cape om zijn schouders.
Opnieuw rammelt hij aan het hek. Harder nu.
Het geluid dringt diep door in mijn gehoorgangen. Ik leg mijn kootjes over mijn oren. Als ik wil schreeuwen om mij met rust te laten, valt mijn ondergebit op de grond. Snel raap ik het op.
‘Skelet, doe open. Ik kom je nieuwe gasten brengen vannacht.’ Een lach klinkt.
In het licht van de lantaarn herken ik hem van jaren geleden.
‘Ik heb je jaren niet gezien. Wat doe je hier?’
‘Het is weer zover.’
‘Nee, hè,’ zucht ik.

Vrolijke kinderstemmen dringen over de muur de begraafplaats binnen.
‘Doe open,’ zegt de man.
‘Ik kan niet meer.’
‘Ach kom op. Het hoort erbij vandaag.’
‘Niet voor mij.’
Als zijn hand weer naar het hek gaat, zet ik mijn stramme botten in beweging. In het licht van de lantaarn bij het hek kan ik de man wat beter zien. De straaltjes bloed bij zijn mondhoeken vallen op. Net als zijn bloeddorstige ogen.
Ik deins achteruit.
‘Doe open.’
Met een klik open ik het hek. De scharnieren piepen als hij het hek openduwt. Snel schiet hij naar binnen en blijft bij de muur staan.
De kinderen zijn niet ver meer. Mijn hart schreeuwt.
De man maakt zich klaar om te springen.

Een ijzige gil snijdt door de lucht. De stemmen van de kinderen verstommen. De man draait zich om en kijkt kwaad in mijn richting. Ik haal mijn schouders op.
‘Wauw,’ klinkt het vanaf de stoep.
‘Gaaf.’
Een klein meisje huilt.
‘Kon je niet stil zijn,’ roept de man. ‘Nu heb je alles verpest.’
‘Het zijn kinderen. Die zijn hier nog niet welkom.’
‘Ik wilde ze alleen laten schrikken. Verder niks.’
‘Waarom?’ vraag ik aan de man.
‘Het is Halloween vandaag.’
‘Halloween?’
‘Trick or Treat?’ probeert de man.
Ik haal mijn schouders op.
‘Waar was je al die tijd?’
Ik wijs naar mijn graf.
‘Grapje zeker. Jij bent echt goed. Kom, laten we een Duvel drinken.’
De man haalt zijn tanden uit zijn mond en gooit zijn cape af.
Ik kijk hem met grote ogen aan.