#372 - Het begin begint bij het einde

‘Dit verhaal krijgt eindelijk een happy end,’ mompelde Harry bedachtzaam.
‘Wat?’ Zijn date veinsde selectieve doofheid, de blik gefixeerd op haar smeuïg stukje Sachertorte.
Maar ze had geluisterd. En ze wist het.
Ze wisten het godverdomme allemaal. Van de stuurse ober met de borstelige wenkbrauwen tot die snotterige vent, één tafellengte verwijderd, waarbij de parallel tussen diens neusvocht en het halfgesmolten ijsje op Harry’s bord hem net iets te groot was. Wat was hij deze schijnvertoning schijtebeu. Schimmen op een schouwtoneel, dat waren ze.
De hoeveelste opvoering was dit? De vijfde? Zesde? Die boekenwurm moet echt wel verlekkerd zijn op dit verhaal. Een banale thriller nochtans, met een overdaad aan omwentelingen, te veel voor één personage om te ondergaan. Fictief of niet. Te veel onbeantwoorde vragen ook.
Bijvoorbeeld over het waarom van zijn ontwaking. Misschien had het te maken met die roestbruine vlek op bladzijde drie? Papiersnee, weet u wel. Bron van de mysterieuze levensvonk? Boekenkastoverpeinzingen hadden geen antwoorden opgeleverd.

Maar dat was niet de essentie. Wat hij voelde in zijn bijeengepend lijf, dat telde. Een stukje vitale wil, iets wat Harry tot nu toe ontbrak.
Hij rechtte het hoofd en zag dat zij nu toch ietwat gepuzzeld naar hem keek. Chocoladekruimels sierden de linkerhoek van haar mond.
‘Ik heb een uitweg gevonden,’ fluisterde hij voorovergebogen, gevolgd door een vette knipoog.
‘Uitweg? Uit wat dan?’
‘Uit deze Lus der Verdoemenis!’ Hij zwierde beide armen theatraal in het rond en verkocht en passant met zijn rechter neusvochtvent een flinke oplawaai. Hij negeerde de verontwaardigde krijs en vervolgde: ‘Weet je hoe?’
Als een onbelezen koe staarde ze hem aan.
‘Zelfdeterminatie!’ Reuzegrijns. ‘Ik doorbreek de cyclus door zelf mijn slottekst te kiezen. Finito!’
‘Oh Harry, ik wist niet dat je boeddhistisch was.’
‘ … ‘
Met de mond halfopen staarde hij haar aan.
‘Achterlijk wijf,’ gromde hij ten slotte, ‘tijd voor de “Point of No Return”. Kijk en leer.’
Harry griste een achtergebleven steakmes van tafel en plantte het stevig en zonder aarzeling in zijn hals. Hij gilde het uit in een mix van euforische extase en vlammende pijn, terwijl rondspattend bloed de zaal tot leven wekte.
En hij wachtte.  En sloot de ogen.
En …
Zijn laatste sensatie betrof echter geen pijn of euforie, maar een gevoel van verbazing.
Verbazing om de kille, meewarige weerklank in haar stem, die als uit een diep dal komende galmde in zijn hoofd.
‘Oh Harry toch, niet opnieuw.’
En toen werd alles zwart. Voor even.