#371 Ik hou je in de gaten

Dertien dagen, veertien uur en negenentwintig minuten geleden stuurde je me het appje. Een kort zakelijk appje was voor jouw voldoende om het contract te verbreken. Het contract waarvoor een opzegtermijn van minstens twee maanden geldt en dan ook alleen met een zeer dringende reden, dacht jij met een simpele 'het werkt niet meer' te kunnen ontbinden. Je gaf me geen andere keuze dan te doen wat ik deed. 

Sindsdien heb ik je lachend gespot in de sportschool, aan het terrasje waar je altijd zit en in de collegebanken. Je zuigt de lesstof op, alsof er geen reden is om aan iets anders te denken. Geen afleidende gedachtes over hoe we het al die jaren hebben gehad. Geen schuldgevoelens over het verbreken van het onbreekbare contract. Je bent zelfs als compleet onverschillige nog steeds aantrekkelijk, weet je dat? 
 
Je Samsung maakt nog steeds het geluidje dat het altijd maakt als mijn nummer op jouw display verschijnt. Ons geluidje heb je nog niet uitgeschakeld. Je lijkt zelfs even te twijfelen om op te nemen. Wil je toch even mijn stem horen? Even een klein momentje terugdwalen in hoe het ooit geweest is? Ik weet het niet, want je drukt weg en vervolgt je gesprek met de zoveelste vriendin die ik niet mocht ontmoeten. 
 
Als je terugfietst hoor je het geluidje weer. Misschien vat je het op als een waarschuwingstoon, want je versnelt, zonder achterom te kijken. Achterom kijken is je stijl niet, nooit geweest. Als ik zo meteen naast je ga rijden, zul je waarschijnlijk kijken alsof er een spook naast je fietst. Je rijd door rood, en ik volg je met een zijdelings naderende auto die hard voor me op de rem moet staan. Je realiseert je waarschijnlijk nog niet dat ik slechts iets kom lijmen wat nooit gebroken had mogen worden. Je nadert een zebrapad met een overstekende moeder en peuter. Je tekent je lot door te remmen. Nog even en het wordt weer net zoals het vroeger was.