Het was een huis met verweerde muren  en uitzicht op een parkeerplaats.

Binnen stonden wat meubels met gaten erin, een keukentje , koelkast twee kookplaten en een tweepersoons bed met een versleten sprei.

De maatschappelijk werker keek glimlachend naar mijn moeder.

'Welkom in Engeland. Dit is uw huis. '

 

Ruim een jaar geleden hadden we Somalie achter ons gelaten. Mijn vader,moeder en ik, Adiel.Vader had het niet overleefd. Ergens halverwege was hij overboord geslagen toen ik benedendeks lag te slapen.

Toen ik de volgende dag vroeg waar hij was zei mijn moeder.'Hij is dood. ' en trok mij tegen zich aan.'Nu ben jij mijn kleine, grote man. '

Tijdens deze reis heb ik ervaren hoe het is om in angst te leven.

Eenmaal in ons huis was de angst niet weg, integendeel. Herinneringen aan de verschrikkingen van onderweg eisten nu hun tol. Moeder werd overspannen en de volgende dag kwamen er een dokter en een tolk. Ze kreeg medicijnen voorgeschreven en ik hoorde mijn naam roepen. De tolk kwam naar mij toe.

'Haal deze medicijnen op bij de apotheek aan de Suffolk 26b. Het is vlakbij. Ik wijs het je wel even.'

Samen liepen we naar buiten en met wijdse gebaren wees hij hoe ik moest lopen.

Na tien minuten lopen was ik de weg al kwijt, besluitloos bleef ik staan toen ik opeens aan het eind van de straat drie Somalische jongens, gekleed in een soort uniform aan zag komen lopen. Ze slenterden lachend en druk pratend mijn kant op. Ik verstond hun dialect en opgelucht liep ik naar ze toe,

Ogen als zwarte kralen keken mij aan. 'Wat doe jij hier...ga terug naar je eigen land. '

Stomverbaasd bleef ik staan tot woede omhoog borrelde.

Ze stonden om me heen.'We moeten jou hier niet. Verdwijn. '

Met alle kracht die ik in mij had deelde ik een schop uit en zag hem kreunend neer gaan.

 

Ik gaf mijn moeder de medicijnen, ging op bed liggen en huilde mezelf in slaap.