Ik heb een jaar in Nigeria gewerkt. Je beschrijft de chaos goed, ik zag het weer helemaal voor me.

Ha carneli, leuk ZKV vanuit het perspectief van een steward/stewardess. Je schrijft 'werkgebied'. Zo overtuig je de lezer. Ook het bedelen om pennen is een 'slice of life' in Nigeria. Leuk. Ik aarzelde even over 'onverbloemd in de mijne boren'. Eerst leek het me wat te bloemrijk, maar in het geheel van een sober verteld verhaal kan het eigenlijk best. 

Hoi Carneli, leuk verhaal, mooi beschreven.

klein zeurtje: is trektrolley niet dubbelop? Het is volgens mij gewoon een trolley. 

@carneli: Ik heb een kort verhaal geschreven over de eerste keer dat ik in Lagos aankwam. Wil je dat lezen?

Taco, als je op het profiel van Carneli gaat (gewoon op haar naam klikken) dan kan je haar een persoonlijke boodschap sturen via de tab: 'contact'.

Ik voel mee met de jongen. Maar ik voel ook een soort tristesse dat de stewardess zich genoodzaakt voelt om zich af te sluiten voor zijn vraag, hoewel dat primair niet in haar aard ligt. Maar het is gewoon te veel. 

Het is een bedenking die ik mij bij het zien van die foto ook heb gemaakt, hoe we boos kunnen zijn om mensen die zich voor ons afsluiten, maar hoe we dat zelf ook doen. Zelfs als we dat eigenlijk niet willen. 

Het einde komt bij mij dus wel binnen. Mooi gedaan.

In vliegjargon heet het een trektrolley, omdat het anders is dan de (duw) trolleys aan boord. 

Dat begrijp ik, maar als je alleen trolley schrijft snap ik als lezer wel dat je een rolkoffer bedoelt. En de trektrolley die jij bedoelt, kun je ook duwen. Als ik google op trektrolley krijg ik afbeeldingen van steekwagentjes en die bedoel je ook niet. Maar misschien is dit muggenziften. 

@Gi: Gedaan. Bedankt voor de tip.

Ik kon de Afrikaanse nacht proeven. Mooie schets.

Zijn pennen daar effectief zo gegeerd?

Carneli, je hebt hier zeer gevat en realistisch een situatie geschetst waarmee personen die moeten werken in ontwikkelingslanden voortdurend mee geconfronteerd worden. Wat de 'pennen' betreft, deze anekdote. Toen begin jaren zeventig ik voor een zakenreis op een vliegtuig stapte van Brussel naar Frankfurt kreeg ik van een bejaarde Amerikaanse toeriste een 'ballpen' cadeau. Ze wist niet dat we die in Europa 'al' kenden.

Ik was zo weer in een vliegtuig over Afrika. En de chaos van Lagos is aanwezig. Ik heb veel verhalen over Lagos gehoord en deze komt overeen met de verhalen. Mooi geschreven.

Een truttentrolley noemt mijn buurvrouw dat. Die werkt bij KLM, dus die zal het wel weten. Ik was nog nooit in Afrika, ook was ik geen stewardess, dus ik kan er helemaal niets in herkennen. Leuk is dat dat ook helemaal niet hoeft, omdat het verhaaltje zelf sterk genoeg is. Je kunt het nooit goed genoeg doen in the end.