Haar handen voelen warm aan, wanneer ze mijn voorhoofd raken. Het zorg voor een warme stroomstoot naar mijn hersenen, waardoor ze nog wat actiever worden. Eerder waren ze al opgestart door de cappuccino die ze op mijn nachtkastje heeft klaargezet.  
'Ik denk dat je vandaag nog maar even goed moet rusten,' zegt ze zachtjes. Haar stem past perfect bij de verzorgende die ze eigenlijk altijd had willen worden. Al haar vezels spreken uit dat de rol van helper aan de hulpbehoevenden iets is dat haar van nature is toevertrouwd.  
 
Mijn lichaam lijkt ondanks alle warmte nog steeds koel aan te voelen. Overmatig zweet brengt koele tintelingen rond mijn borst en armen. Gisteren had ik willen hardlopen, eergisteren ook. Net als alle dagen ervoor. Ik had willen zwemmen, roeien, naar de bioscoop of pretpark willen gaan. Maar ik heb geen vrije wil meer, het is overgenomen door het plan. 
 
'Blijf je nog even bij me?' Het klinkt meer als smeken. Ik vraag me af of ze nog zou blijven als ik haar nu het plan zou vertellen, en besluit van niet. Waarschijnlijk zal ze op vriendelijke toon uitleggen dat er voor haar grenzen zijn en me aanraden hulp te gaan zoeken. Het zou me zelfs niets verbazen dat ze me nog zou helpen bij het vinden van een goede psycholoog. 
'Je lijkt echt verzwakt sinds de laatste chemo, ik wil je nu niet te veel prikkels bezorgen.' 
'Ik heb nooit last gehad van jouw prikkels.' 
Ik adem haar rozengeur parfumlucht in. Het plan heeft me haar laten zien zoals ik het me inbeeldde tijdens onze eerste ontmoeting. De mierzoete stem, de ambities, het luisteren, haar verhalen die me naar een andere werkelijkheid brengen. 
 
Ze doet de donkere gordijnen open. De felle ochtendzon brengt licht in een situatie die omgeven is door duisternis. Een zon die deze situatie ook niet meer kan verlichten, want het moment om het patroon van de ziekelijke fantasie te doorbreken is nu toch aangebroken.
'Als je nog even blijft, dan wil ik je iets mededelen.' Ergens heb ik nog de verwachting dat ze zich zal verexcuseren en met rappe passen het zolderkamertje zal verlaten, het moment van diepe zwartgalligheid voor onbepaalde tijd uitstellend.  
'Als je er klaar voor bent...' Eigenlijk zou ze moeten schreeuwen dat ik zou moeten stoppen met dit toneelspel, maar ze knikt geduldig.  
 
Het onthullen duurt lang, alsof ik zelf nog moet bedenken hoe ik het allemaal gedaan heb. Van het verzonnen huisartsbezoek, de niet bestaande bloedtesten tot de uit de fantasie ontsproten ziekenhuisbezoeken waarbij ik haar er zogenaamd liever niet bij had. Het lijkt alsof het plan ergens in mijn verrotte hersenen heeft plaatsgenomen en nu mijn lippen bestuurd. Nadat ik het ziekelijke plan ontvouwen heb kijkt ze me aan met diezelfde meelevende, invoelende blik die ik de afgelopen drie maanden zoveel heb mogen bewonderen.  
'Ik kan je dit natuurlijk niet kwalijk nemen. Het is dus niet je lichaam, maar je geest die ernstig ziek is. Misschien tegen beter weten in, maar ik ga je helpen. Rust eerst maar even goed uit.'