“Hak die vieze nicht doormidden,’ riep Jona naar het scherm. Zijn vingers roffelden op de controller als timmerde hij via de plastic knoppen met een aambeeld op de roze avatar in beeld. Ik sneuvelde, legde mijn bakje op de sofa en richtte mijn blik, weg van het gevecht, naar Jona’s snor. Waar bij mij slechts stoppels groeiden, praalde een oerwoud onder zijn neus. Wanneer een nieuw level inlaadde, streelde hij de zwarte haren in een punt. Dan raasde iets door zijn gelaat, als een bliksemschicht die donder aankondigt. 
    ‘Smerige flikkers! Ik kill ze allemaal!’ riep Jona en hakte meedogenloos op minder getalenteerde spelers. ‘Ik bevrijd de prinses en ram mijn leuter achterwaarts in haar schijter.’
    Waarom sprak hij zo? Waarom doet hij zo gemeen? Jona was mijn beste vriend sinds we kleuters waren. Nu is hij een man geworden, met armspieren en een snor. Elke woensdag speelden we op mijn Playstation, stiekem, want dat mocht niet van zijn ouders. ‘Videogames zijn voor jeanetten,’ zei zijn vader en verplichtte hem te voetballen. Dus kwam hij bij mij. Spelen. Met mijn knopjes. Was het maar.
    ‘Jona,’ zei ik aarzelend, ‘ik moet je wat vertellen.’
    ‘Wat?’ zei hij. ‘Ben je lesbisch?’ Hij bulderde zijn lach zonder zijn blik van het scherm te halen. Zijn duimen ratelden op de joysticks. Ik schoof dichter bij hem op de bank, mijn rechterarm raakte even zijn elleboog en ijlings verplaatste hij zijn ellebogen over zijn knieën.
    ‘Wat doe je, trut?’ zei hij. ‘Ik ben aan het winnen.’
    Trut, zo noemde hij mij speels. De mensen keken raar als hij, bijvoorbeeld in de supermarkt, ‘Trut, kom hier!’ riep, ik schaterlachte en we namen elk een fles Coke uit de koelkast. Ik wist dat hij met Sabine, Elke én die trut van een Caroline vogelde. Toch droomde ik dat hij mij in zijn gespierde armen omsloot. Dat hij mij kuste. Dat zijn snor mijn stoppels raakten. Dat hij mij geen ‘trut’ meer noemde. Mijn maag draaide, kwade hitte steeg uit mijn tenen naar mijn buik en ik trok de stekker uit de Playstation. Meteen zwart beeld. Oorverdovend stil.
    Jona staarde even in de zwartheid, draaide zijn hoofd en gaapte me aan. ‘Ik had die prinsessenteef bijna!’ zei hij.
    ‘Je doet je anders voor dan je bent,’ fluisterde ik. ‘Dat weet ik, want dat voel ik en ik ken je als de beste.’ Ik legde mijn hand op zijn been. ‘Ik hou van jou.’
    Hij keek eerst naar mijn hand op zijn been en dan naar mij. Dan brulde zijn lach.
    ‘Jij wordt een groot acteur, ‘ zei hij, stond op en stapte naar de deur. ‘Mafkees,’ zei hij en stapte buiten. 
    ‘Mafkees,’ mompelde ik, ‘beter dan trut.’