#367 Rughaar en tijgerprint

‘Zeg het dan, als je durft,’ schreeuwde een man zónder shirt en mét teveel rughaar. ‘Maar kom niet aan met dat heilige smoeltje.’ 
   Hij zat prominent in mijn blikveld vijf tafels verder, met in zijn ene hand een literfles Oettinger en in zijn andere hand een halfvol bierglas. De aangesproken vrouw schokschouderde en keek naar beneden. 
   Mijn vriendin keek om en zei: ‘Laten we weggaan, dat geschreeuw van die proleten kan ik niet aanhoren. Ik reken af en ga daarna naar het toilet.’ Ze hield haar hand op. ‘Ik zie je zo aan de uitgang bij de kerk.’ Ik schoof voldoende marken over de tafel en ze liep weg op haar sandalen met te hoge kurkzolen.
   De stem van de vrouw was te zacht om te verstaan. Wat zij zei was wel uit zijn reactie op te maken. Hij antwoordde: ‘Ik weet dat iedereen ons hoort, ik ben niet gek, niemand kan ons verstaan.’ Deze uitspraak bevatte vier delen, waarvan één deel (hij was niet gek) niet te verifiëren was, daar had ik te weinig data voor, twee delen wel te verifiëren waren en correct (iedereen hoorde hem, én dat hij het wist). Het laatste deel was niet waar, op een terras nog geen honderd meter van een camping met voornamelijk Nederlanders, kon minimaal driekwart van de gasten hem verstaan. De overige gasten konden vast uit zijn toon en gebaren opmaken wat hij bedoelde.
   Mijn vriendin wiebelde op haar hakken, straks gingen we teenslippers kopen. Ze had nog nooit gekampeerd en ik gaf haar een spoedcursus.
   ‘. . .’ zag ik de toegeschreeuwde vrouw iets zeggen.
   ‘Precies, van die bleke slungel met zijn gekleurde plastic balletjes die vanmorgen meedeed bij je jeu de boules toernooi.’
   ‘. . . ’
   Hij vulde zijn glas, gebaarde met de fles richting de camping en zei: ‘Ja, heel goed geconcludeerd. In die grote caravan op het eerste veld. Terwijl die sukkel bij jou met zijn handen aan zijn balletjes zat, zat zij aan de mijne. En geloof me, die caravan heeft prima vering.’
   ‘. . .’
   ‘Nee, ik schaam me niet. Je was vorige week duidelijk: tussen ons is het over. In Nederland splitsen onze wegen. En wat blijkt? Ik ben nog een gezonde Hollandse jongen, aan mij ligt het niet.’
   ‘. . .’
   ‘Als je het echt wilt weten, dat kittige dingetje met die rode haren. Die vanmorgen op hakjes naar de douche liep.’
   ‘. . .’
   ‘Dat was niet zijn oudere zus, ze is met hem mee omdat hij alles voor haar betaalt. Net zoals ik alles voor jou betaal.’
   ‘. . .’
   ‘Wat nou zielig? Hij hoopt deze week ontmaagd te worden. En als dat zo is, is het een bofkont. Zij is drie klassen hoger.’
   ‘. . .’
   ‘Niets mis met een beetje ordinair. Als jij een legging met een tijgerprintje zou dragen, zou ik niet om mij heen hoeven kijken.’
   Ze stond op, pakte zijn glas af en gooide de rest van het bier in zijn gezicht.

Nadat ik de spullen van mijn -inmiddels ex- vriendin én het beddengoed uit de caravan van mijn ouders had gepleurd ben ik naar huis gereden. Hoe zij thuis is gekomen? Geen idee. Ontmaagd werd ik die avond door een wat oudere dame, die een lift naar Nederland nodig had en een week daarvoor besloten had dat het over was tussen haar en haar man met teveel haar op zijn rug.

Ik denk hier, achtenveertig jaar later nog met een goed gevoel aan terug. En weet je waarom ik hier, bijna een halve eeuw later, aan denk?
   Mijn kleinzoon belde dat hij bij Zweibrücken gaat kamperen, voor het eerst met zijn vriendinnetje. Of ik nog een kaart heb van de omgeving.