#366 - Wachten en niet krabben, vooral niet krabben
Het begint als een rode plek op het voorhoofd. De plek wordt dikker en doet pijn. Middenin de rode zwelling ontstaat een gele puskop. Als je goed kijkt, kan je ook een zwart puntje opmerken. Meestal breekt het binnen een week open. Dan komt de pus er vanzelf uit en kan alles genezen. Meestal. Niet altijd.
‘Laat het met rust, ‘ zeggen ze. ‘Raak het niet aan en smeer er niets op, ook geen trekzalf.’ Met je pijnlijke kop in bad gaan liggen, wordt niet aangeraden. Eender wat er gebeurt, raak het niet aan. Dus ook niet knijpen of krabben. Oh, en houd je nagels kort. Als de puskop openbreekt, kan je het wondje met een pleister afdekken. Als het openbreekt.
Ik staar naar Nadine. Ze leest een boek over zwangerschap. Alweer. We zwijgen al weken. Waarom we precies ruzie maakten, weet ik niet meer. Eén of ander akkefietje. Iets over een vergeten sok of een vuile onderbroek naast het bed. Zo iets. Maar dat is niet waarom we ruziën. Ze wil wat, hét, wat ik haar niet geef. Niet kan geven. Niet mag geven. Omwille van.
Telkens ik mijn bek opentrek en een zin wil starten, tokkelt ze, soms met haar vingers aan de linkerhand, dan eens met die van haar rechterhand, ritmisch op tafel, op het aanrecht of tegen een raamkozijn. Het teken dat ik moet zwijgen. Dat ze er nog niet klaar voor is. Dat meer tijd nodig is.
Ze doet het steeds zonder mij aan te kijken. De laatste keer dat ze, pardoes, in een onoplettendheid, mij aankeek zonder dat ik een hoed of een pet op heb, is lang geleden. Uit de tijd waar men een lockdown enkel inzette na een aanslag. Plaatselijk het luchtruim, een gebouw of een wijk afsluiten. Niet de wereld. Niet mijn leven.
Verslagen druip ik af naar mijn werkkamer. Mijn voorhoofd pijnlijk. Bonzend. Er moet er nog een bijgekomen zijn. Niet krabben. Ik open de laptop en zoek opnieuw naar tips, aanbevelingen en verhalen van lotgenoten. Wat ik lees maakt mij alleen maar gefrustreerder. ‘Kijk eenmaal in de spiegel en je ziet er acht.’ Het valt niet uit te leggen aan anderen, bij elke nieuwe rode plek krijg ik het gevoel alsof ik mezelf elke keer weer verraad. Alsof mijn lichaam mij bedriegt. Ons verloochent. Stel je voor dit bij mijn kinderen ook gebeurt!
Sloffen rennen de trap op. Nadine zwaait de deur wild open. Ze kijkt me aan. Snel bedek ik mijn voorhoofd met mijn handen. Ze neemt mijn polsen en trekt ze op het bureau.
‘Mupirocine-zalf, schat,’ schreeuwt ze, ‘die doodt jouw stafylokok-bacteriën!’
Ze lacht. ‘Dan kan je eindelijk terug in ons bed.’
Dus toch zalf.
Tony, ik merk dat Nadine…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Tony, ik merk dat Nadine inmiddels bij jou ingetrokken is. Origineel (en goed geschreven) is jouw verhaaltje zeker maar niet aanbevolen om net na de maaltijd te lezen, zoals ik net deed. Gedver.
Lekker smerig, Tony. Goed…
Lid sinds
12 jaar 5 maandenRol
Lekker smerig, Tony. Goed geschreven en heel knap aan de opdracht gehouden.
Deze passage moest ik een paar keer lezen en kan misschien sterker: De laatste keer dat ze, pardoes, in een onoplettendheid, mij aankeek zonder dat ik mijn hoed op heb, of mijn pet, is lang geleden. Uit een tijd waar een lockdown enkel ingezet werd na een aanslag. Plaatselijk het luchtruim of een gebouw of een wijk afsluiten. Niet de wereld. Niet mijn leven.
Eén kleine taalzeurtje: Kop is mannelijk, dus ik verwacht 'puskop' ook.
Hi Gi, dankje, en als je pas…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Hi Gi, dankje, en als je pas om twintig voor vier eet, dan is het mijn verantwoordelijkheid niet!
@bartsnel, dankje voor je reactie. Ik paste de zin aan en het taalzeurtje.
Hallo Tony, je hebt weer een…
Lid sinds
6 jaar 11 maandenRol
Hallo Tony, je hebt weer een supervlot, goed geschreven, rond verhaal neergezet. Trekzalf. Mooi dat je alleen het woord zalf op het laatst noemt. Als ik al jouw stukjes onder elkaar leg, heb ik een moderne erotische verhalenbundel.
Wat vooral blijft hangen: "Ik open de laptop en zoek opnieuw naar tips, aanbevelingen en verhalen van lotgenoten. Wat ik lees maakt mij alleen maar gefrustreerder," Daar zou ik meer over willen weten. Ben ik ook zo'n etterbult?
Ik zie nog geen opdracht # 366 ?
Telkens ik mijn bek opentrek
Hoi Tony, Ik vind de…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi Tony,
Ik vind de invulling van de opdracht erg leuk gevonden: niet meteen iets groots, of materieels willen krijgen, zoals een huis of een relatie, maar 'gewoon' van de vreselijke last van etterbulten af willen.
De effecten die een lockdown kan hebben op een relatie heb je ook mooi gevonden met:
uit de tijd waar men een lockdown enkel inzette na een aanslag. Plaatselijk het luchtruim, een gebouw of een wijk afsluiten. Niet de wereld. Niet mijn leven.
De oplossing versterkt het gehele verhaal: niet alleen wordt er een oplossing gevonden voor het eigenlijke probleem van de etterbulten, je laat ook goed zien wat dat voor effect gaat hebben. De hoofdpersoon krijgt er zijn relatie weer mee terug en je hoofdpersoon zal zich niet langer verraden voelen door zijn eigen lijf. Dat maakt de opluchting des te groter en verhaal is zo mooi rond.
Goed gedaan!
Groet,
Nadine
Dankje Nadine, fijne…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Dankje Nadine, fijne recensie!
Carneli: dankje de opdracht staat er z nummer
het is maar hoe je het leest ;)
@ Tony, jammer. De zin : …
Lid sinds
6 jaar 11 maandenRol
@ Tony, jammer. De zin : "Telkens ik mijn bek opentrek" blijft vreemd.
Geslaagde invulling. …
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
Geslaagde invulling.
'Telkens ik mijn bek opentrek.' komt op mij ook vreemd over, maar ik zie die constructie zonder 'als' vaker.
Mooi alledaags verhaal en toch ook niet. Knap gedaan.
Dankje Hadeke! "Telkens ik…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Dankje Hadeke!
"Telkens ik mijn bek opentrek" moet volgens jullie zijn 'Telkens als ik mijn bek opentrek?" of "Iedere keer ik mijn bek opentrek"?
Volgens mij is het weer Belgisch ding:
https://www.vlaanderen.be…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
https://www.vlaanderen.be/taaladvies/telkens-als-…