Dagdromen

Tegenwind, striemende regen en spekgladde kasseien versus een kater en een gammele fiets; een ongelijke strijd. Vloekend naar niemand snoer ik mijn kletsnatte regenjas strakker om mijn hoofd. In de hoge ramen van een poepsjeike kledingwinkel zie ik mezelf weerspiegeld, net een verdwaalde goudvis. Ik sla rechtsaf, pauzeer, duw muziek in mijn oren en draai de fiets de straat weer op. Als de intro begint sluit ik even mijn ogen.

De regen is opgehouden. Het donkergrijze wolkendek breekt open en de straat schittert in het zonlicht. In mijn oren speelt een accordeon een opgewekte Franse ballade. Mijn mondhoeken krullen naar boven en spontaan slalom ik mee met de melodie. De windvlagen hebben plaatsgemaakt voor een vriendelijk briesje dat met mijn jurkje speelt. Vrolijk neuriënd kom ik aan op Montmartre. Een schilder steekt zijn penseel op als hij me herkent, ik zwaai terug en bewonder de kleurenpracht die zijn verweerde handen tevoorschijn toveren.

Met mijn hoofd in de wolken doen mijn pedalen hun zin, tot ze blijven haken aan een huisvuilzak. Wat volgt is een duikvlucht met een uiterst verbaasde goudvis, opengesperde ogen en mond inclusief, richting zeeblauwe pmd-zakken, op de tonen van scheurend plastiek en rondtollende blikjes. Boem paukenslag.

Ik ga rechtop zetten en wrijf kreunend over mijn pijnlijke arm. Weg dagdroom, Parijse pleintje, jurkje en kleurenpracht. Hallo kapotte fiets, grijze jungle, regenjas en Deliveroo-rugzak. Ondertussen staat een winkelier over me heen gebogen. Ik zucht en wacht gelaten op een tirade over de ‘jeugd van tegenwoordig’. De winkelier wijst naar mijn fiets; “Dat wiel heeft wat liefde nodig, en jij een autorit naar je bestemming, kom mee”, mompelt hij. Verbaasd kijk in zijn zachtgrijze ogen. Ze lijken verdacht veel op die van de schilder.