De tassen op de bagagedrager waren loeizwaar en ik moest wel op de trappers blijven staan om niet achterover te kukelen. Rotwind.  Waarom zetten de bewoners hun brievenbussen niet gewoon langs de weg? Ik remde af en zette mijn fiets tegen een hoge boom die luidruchtig ruiste, terwijl talloze bladeren om me heen naar de grond helicopterden.  Het grind van de oprijlaan knarste onder mijn voeten. Ik duwde de door de ingevouwen folders dik geworden weekkrant door de smalle gleuf van het laatste huis op de dijk en liep terug naar mijn fiets, waar ik eerst een tijdje naast moest rennen om er met genoeg vaart op te kunnen springen.

Hè hè, even geen brievenbussen meer. Zweet prikte in mijn ogen, maar ik moest het stuur met twee handen vast blijven houden als ik niet alsnog achterover wilde slaan. Nog even volhouden en dan kon ik na de Arkelse dijk rechtsaf de meer beschutte woonwijk in. 

Kijk daar was de ijsbaan al.  Nu was het een saaie rechthoekige vijver, maar in de winter was het een hele toffe ijsbaan. Ik fietste er al twee jaar lang drie keer in de week langs  en altijd  weer dacht ik aan de tocht die ik met ome Jaap had geschaatst. Misschien wel omdat hij daarna had gezegd dat hij mij  een doorzetter vond. 
Van hieraf kon je het gejoel van de kinderen in het zwembad al horen. Als ik moest kiezen tussen zwemmen of schaatsen zou ik voor schaatsen gaan, maar sinds mijn moeder met de folderverspreidingsdienst was begonnen en ik en mijn drie oudere zussen haar moesten helpen, had ik ook daar geen tijd meer voor. Daan hoefde niets te doen omdat  hij volgens mijn moeder nog te jong was om folders te lopen. Dat was best raar want toen ik zeven was, liep ik al een hele wijk in mijn eentje.
Ik parkeerde de fiets op de hoek van de Loevesteinlaan en de van der Veldestraat tegen een lantaarnpaal en haalde een stapel folders uit de tas. Eens kijken of ik zonder tellen precies genoeg folders voor deze straat had gepakt.