#365 De geur van kalmoes

#365 De geur van kalmoes

Bert was blind dus ik zat voorop. Bert hield niet van het woord visueel gehandicapt. Blind is blind zei hij altijd. Tijdens onze fietstochten speelden we vaak met onze zintuigen. Wat daagt onderweg onze zintuigen uit? Altijd probeerden we elkaar af te troeven.
Om ons heen was de late lente, die al bijna overging in de zomer.
     ‘We gaan remmen,’ zei ik en ik kneep in de hendels aan mijn stuur. We stonden midden op een smalle landweg met aan beide kanten een sloot.
     ‘Voel met je rechterhand,’ zei ik.
     Even tastte Bert in het luchtledige, maar al snel pakte hij de eerste tak die zijn hand tegenkwam.
     ‘Ehh even kijken,’ zei hij. ‘Ik voel iets als kattenhaar, maar in deze stuik hangen geen katten neem ik aan. Zacht, ovaal, bij de tak een beetje kleverig. Je hebt ze in zilvergrijs en geel. Toch een katje,’ grinnikte hij.
     ‘Aardig, maar ik wil het hele antwoord,’ pestte ik hem.
     ‘Okay, het wilgenkatje, het bloemetje van een wilg, de wilg zelf heeft groen langwerpig blad en van de takken kun je manden vlechten en hoepels maken. Zie debiesbosch.nl.’
     ‘Oh, het spelletje de slimste mens,’ zei ik lachend. ‘Je hebt je voorbereid. Een-nul voor jou. Nu jij.’
     ‘Trappen maar weer,’ zei Bert.
     We stapten op en ik wist dat Bert zijn zintuigen maximaal zou inzetten. We reden richting Berkenwoude. Achter me bleef het stil. Dat duidde op opperste concentratie en dat maakte me nieuwsgierig. In de verte kwam een auto aan. Toen deze ons was gepasseerd hoorde ik Bert kuchen.
     ‘Okay Hans, welke vogels heb jij gehoord de laatste tien minuten?’
     ‘Ehh niet een eerlijk gezegd. Ik moet de weg en het verkeer in de gaten houden, snap je?’
     ‘Natuurlijk, maar daar gebruik jij toch je ogen voor?’
     ‘O ja, ik hoorde een wilde eend. Denk ik.’
     ‘Meer niet?’
     ‘Ik denk dat ik hem ook zag.’
     ‘Dus je hebt een eend gehoord én gezien. Wat viel op?’
     ‘Ik weet niet zeker of ik een eend heb gezien. Ja toch. Eentje in de berm. Doodgereden.
     ‘Dat kan. En het was een mannetje.’
     ‘Hoe weet jij dat?
     ‘Om te beginnen, in deze tijd van het jaar houden de eenden meestal hun snavel, want het is broedseizoen. Dus je hebt horen verward met zien. Dat heb ik nooit. Als de eenden-vrouwen broeden, vervelen de mannen zich en steken op het verkeerde momenten de weg over. Verwarrend zoveel zintuigen. In de lucht was een kievit te horen en een grutto. En in het riet floot een karekiet.’ Twee-nul dus, we gaan door. Wat heb je al meerdere keren geroken? Het is een speciale geur.’
     ‘Geen idee eerlijk gezegd. Geen gemaaid gras, geen hooi, want dat ligt er nog niet en ook geen koeienvlaai.’
     ‘Remmen. Nu. Probeer echt te ruiken.’
     We remden.
     ‘Ik ruik niets speciaals Bert.’
     ‘Loop naar de slootkant en pluk iets dat je blijkbaar niet kent.’
     Even scharrelde ik aan de waterkant met veel groene biezen en zag tussen de stelen een soort vrucht.
     ‘Ik heb hem.’
     ‘Voel.’
     ‘Vrij hard.’
     ‘Kijk.'
     ‘Groen-bruin.’
     ‘Beter kijken Hans.’
     ‘Ongeveer zeven centimeter lang.’
     ‘Ga door met kijken.’
     ‘Rond, taps toelopend.’
     ‘Nog beter kijken.’
     ‘Kleine puntjes, bloemetjes misschien?’
     ‘Ah, als een blinde je kijken leert, maak je stappen vriend.’
     ‘Wrijf het er maar in.’
     ‘Tot slot: ruik.’
     ‘Heerlijke geur, een beetje hallucinerend.’
     ‘Het is de geur van kalmoes.’
     ‘De geur van vriendschap.’