#365 à nouveau visité
Daar staat zijn ouderlijke huis, verlaten en grauw, maar de hoekige omlijning van het dak steekt nog bijna even scherp af tegen de hemel als twintig jaar geleden. Ik zet mijn fiets tegen het roestige hek. Opgeschrikt door het geluid rennen twee herten over de eenzame hei richting het bos, totdat ze opgeslokt worden door het donker.
‘Kijk, daar!’ fluisterde Felix opgewonden, hij wees naar iets wat ik niet zag en maande me plat op mijn buik te gaan liggen. Ik liet mij op de grond vallen en rook de frisse dennennaalden. En daarna zag ik ze ook; vijf grazende edelherten. Ze vluchtten met veel geritsel toen Felix’ moeders stem over de hei galmde: ‘Eten! We gaan eten!’ We renden zo snel als onze kleine voeten konden dragen de andere kant op, de razende edelherten achterna.
Ik loop onder de poort door, die in onze kindertijd veel hoger en groter oogde. Voor de huiskamer blijf ik even stil staan. Er is niets in die lege kamer dat mij doet herinneren aan Felix of die tijd. Als ik terugloop, merk ik dat het weer omslaat. Zware wolken drijven vanuit het oosten naar het westen. De brede strook blauw aan de hemel vervaagt door een langgerekte sliert nevel boven mijn hoofd.
Het huis heb ik achter me gelaten en is niet meer dan een zwarte vlek aan de horizon. Mijn aandacht wordt, terwijl ik fiets, getrokken door glinsteringen in het hoge gras. Als ik dichterbij kom, zie ik een troebel poeltje. Regendruppeltjes creëren ontelbaar veel kringen en golfjes.
Het spetterende water verblindde me voor luttele secondes. Nadat ik weer kon kijken spetterde hij weer en ik spetterde terug, net zolang totdat we dodelijk vermoeid het meer uit sjokten en roerloos op de zanderige helling gingen liggen.
Na een uur flink doortrappen, kruis ik bezweet een parkje waar een groep kinderen met de leraar een of ander spel spelen op het gras met een bal en pionnetjes.
Er zat gras tussen zijn tanden, en elke keer als hij een poging deed om mij neer te halen, kwam er nog meer gras tussen zijn tanden. Verwoed schudde hij mij door elkaar en schreeuwde dat ik niet weg mocht gaan, dat ik niet mocht verhuizen. Mijn bebloede knokkels raakten zijn met modder besmeurde gezicht hard, en we wisten dat we elkaar niet meer zouden zien.
De schemer valt abrupt. Ik vervloek de fiets omdat hij geen lichten heeft. In het donker doemen zo nu en dan witte berken op; ze geven licht af in het halfduister. Bij de boerderij waar ik mijn fiets geleend heb van een oude bekende, stap ik af en bel ik aan. De boer doet joviaal de deur open. ‘Je gaat weg? Was het mooi?’
‘Ja,’ zeg ik.
‘Tot ziens.’
‘Tot ziens en bedankt dat ik je fiets mocht lenen.’
Een half uur later sta ik alleen voor het station. De klokken slaan negen. Het is de tweede keer dat ik hier vertrek en ik weet dat ik niet meer terug zal komen. Ik draai mij om, stap het perron op, de halfvolle trein in die zich niet veel later langzaam in beweging zet.
@LGB: Knappe en boeiende…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
@LGB: Knappe en boeiende beschrijving van een verre herinnering. De lezer zit mee op de fiets of ligt naast je in het gras.
Als je met de titel 'opnieuw bezocht' bedoelt (wat de tekst doet uitschijnen), dan zou ik 'à nouveau visité' schrijven want anders leest het als 'reeds bezocht'.
Zeurtjes:
- Twee herten rennen verschrikt door het geluid ---> Door het geluid, rennen twee herten...(straaljagers kunnen door het geluid vliegen maar herten erdoor rennen?)
- Felix' moeder stem ----> Felix' moederS stem
- de razende edelherten -----> de weglopende edelherten (anders lijkt het of de dieren heel erg kwaad zijn)
Wat een prachtig weemoedig,…
Lid sinds
4 jaar 8 maandenRol
Wat een prachtig weemoedig, sfeervol en evocatief verhaal, LGB. Ik heb het met bewondering gelezen.
Een paar dingetjes lopen niet helemaal lekker, zoals Gi ook al aangeeft: "Twee herten rennen verschrikt door het geluid over de eenzame hei richting het bos, ik kan ze zien totdat ze opgeslokt worden door de donkerte." Dit leest wat ongelukkig. Misschien zou je het kunnen veranderen in bijvoorbeeld "Opgeschrikt door het geluid rennen twee herten over de eenzame hei richting het bos, totdat ze opgeslokt worden door het donker."
En ik denk dat bij "razende herten" in de zin daarna een g is weggevallen en dat je"grazende" bedoelt.
Tot slot: "doemt zo nu en dan een witte berk op, ze geven licht af in het halfduister" loopt niet goed. In het eerste deel is "een witte berk" enkelvoud, terwijl je na de komma overschakelt op meervoud. Ik zou er dus van maken: "doemen zo nu en dan witte berken open; ze geven licht af in het halfduister."
Hallo Le Grand Bleu Fijn…
Lid sinds
5 jaar 11 maandenRol
Hallo Le Grand Bleu
Fijn gevonden, hoewel het eerder gaat over herinneringen dan wel een fietstocht, die wat op de achtergrond speelt, gene probleem.
De wisseling tussen heden en verleden vind ik op zich wel erg goed gevonden maar er lijkt iets te mangelen aan de overgang tussen beide stukken en dat maakt het wat minder vlot om te lezen vind ik. Het is wat moeilijk om de vinger erop te leggen.
Wel fijn geschreven.
Johanna
Dankjewel voor de zeurtjes…
Lid sinds
3 jaar 11 maandenRol
Dankjewel voor de zeurtjes Gi! Ik heb het aangepast. Behalve de 'razende herten' dan. Mijn bedoeling was om te laten zien hoe een kind de wereld kan beleven. Vandaar dat het poeltje in de flashback nog een meer was en vroeger de poort vele malen groter leek. In dit geval leken de edelherten 'razend' te zijn, terwijl ze dat natuurlijk helemaal niet waren. Ik denk er nog even over na, misschien dat ik het aanpas als er nog meer commentaar komt.
Mooi compliment Aurora, bedankt voor de opmerkingen! Jouw zin leest beter dus heb ik het meteen aangepast ;).
Johanna, gaan de overgangen misschien iets te snel? Door het woordenlimiet had ik natuurlijk weinig woorden per flashback.
Ja, ik denk dat het te snel…
Lid sinds
5 jaar 11 maandenRol
Ja, ik denk dat het te snel wisselt.
Johanna
LGB: twee verhalen voor de…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
LGB: twee verhalen voor de prijs van één. Ik heb ook wat last om de wisselingen te volgen, dat ligt aan mij.
In een kortverhaal werken…
Lid sinds
3 jaar 8 maandenRol
In een kortverhaal werken met flashbacks brengt vaak risico's met zich mee (maakt het te omvangrijk om te kunnen vatten binnen de grenzen van het kv) maar eerlijk, deze overgangen stoorden mij persoonlijk niet.
Naast het verhaal van Gi voelde ik bij jou ook die nostalgische steek, bitterzoet naaldje vol weemoed. Fijne uitvoering van de opdracht.
"You can't go back home to your family, back home to your childhood ... back home to a young man's dreams of glory and of fame ... back home to places in the country, back home to the old forms and systems of things which once seemed everlasting, but which are changing all the time – back home to the escapes of Time and Memory."
Thomas Wolfe (uit "You Can't Go Home Again")