Wat verlang ik naar een stukje in de schaduw. Maar aan de volkomen egaal blauwe hemel is geen wolkje te zien, wat de moordend brandende zon even zou kunnen temperen. Voor me zindert het asfalt, warmtestralen kronkelen omhoog en lijken de weg zelfs vloeibaar te maken. Zweetdruppels glinsteren als parels op mijn armen, maar ik kan er nu niet van genieten. Transpiratievocht sijpelt van mijn hoofd in straaltjes langs mijn benen op de grond. Wat zal ik straks een dorst hebben. Ik neem een slokje water uit de bidon, maar spuug het direct weer uit; het water is te warm.

Het zitten doet me pijn. Ik ga op de pedalen staan, maar dat wordt snel te zwaar. Ik ga weer zitten en controleer voor de zoveelste keer of ik achter wel op het grootste blad rijd. De 29 staat geschakeld, dat is echt de grootste die ik heb. Zal ik dan maar even stoppen? Nee, niet doen, je weet toch dat het daarna alleen maar zwaarder wordt. Tergend langzaam kruipt het asfalt onder mijn wiel door. Elke pedaalslag komt overeen met precies een witte streep. Hoeveel van die oneindig witte strepen zijn er nog tot de hemelse top?

Toch is dit het echte genieten, hier hebben fietsers het onderling nou altijd over, hier gaat het nou om. De pijn van het urenlang klimmen, de meedogenloze zon, afzien, stuk zitten en toch doorgaan. En ik weet hoe snel deze ellende weer vergeten is, als ik straks boven op de top met andere endorfineverslaafden sta na te genieten. Maar waarom wil ik dit toch iedere keer weer?

Ik plaats mijn handen bovenop het stuur en ga rechtop zitten om zo diep mogelijk te kunnen ademen. Mijn oog valt op een vlieg die een stukje voor me in een rechte baan over de weg loopt. Al snel heb ik het punt bepaald, waar zijn en mijn route elkaar zullen kruisen. Een opvallende verrukking maakt zich van mij meester bij het idee, dat die vlieg straks onder mijn band verpletterd zal worden. Terwijl ik normaal gesproken heel zachtaardig ben voor alle dieren, ook die kleine. Zo heb ik bijvoorbeeld thuis de gewoonte een spin te vangen door er een glas overheen te zetten, er vervolgens een kartonnetje onder te schuiven en zo het beestje buiten zijn vrijheid terug te geven.

Dat deze vlieg over nog maar enkele centimeters op weg zal zijn naar de vliegenhemel, fascineert me enorm, temeer omdat een klein rukje aan mijn stuur voldoende zal zijn om hem te sparen. Komt dat omdat vliegen eigenlijk bijzonder irritante beestjes zijn? Omdat het hun doel is andere wezens op aarde te klieren en te treiteren? Zoals afgelopen nacht nog het continu aanzwellend en verstommend gezoem mij het inslapen onmogelijk maakte. Of komt het omdat ze zich tot vervelens toe mensenvrienden wanen? Bij het beklimmen van de hoger gelegen cols vliegen ze massaal met je mee. Mijn handen en armen hebben wel eens letterlijk zwart van de vliegen gezien. En toen er op mijn armen geen plaats meer was, waren ze brutaal genoeg om op en rond mijn neus te gaan zitten. Maar dat plekje blijkt reuzegevoelig en op een gegeven moment was het gekriebel niet meer uit te houden. Met slabewegingen hoopte ik al die lieverdjes duidelijk te maken, dat ik toch liever zonder ze fietste. Helaas met kortstondig succes.

Precies op de plek die ik voorspeld heb, verdwijnt de vlieg onder mijn wiel. Triomfantelijk roep ik uit: ‘Voor al die keren dat jullie me dwars hebben gezeten.’ Een fietser die me toevallig net inhaalt, kijkt me raar aan. Ik probeer bij hem aan te haken, want zo werkt dat met fietsen: als er iemand voor je rijdt, fietst het een stuk makkelijker. Iets verderop zie ik dat mijn voorganger omringd is door een zwarte wolk. Een enorme kluwen vliegen gonst om hem heen. Nu slaat hij zichzelf ook nog in het gezicht. Mij laten ze met rust, wonderbaarlijk. Hé, dat glimmende daar in de verte, zou dat het monument voor Goddet al zijn?