‘Waarom fietst een mens?’ vraagt Larissa. We passeren de oude molen waar je meisjes kon kussen voor een euro. Larissa’s roze T-Mobile fietspak, met witte strepen strakgespannen rond haar bips en boezem past niet in het groene decor van Canadapopulieren symmetrisch ingepland links en rechts van de vaart. Rode ogentroost, hokjespeul, kattendoorn, gewone agrimonie, pijpbloemen, ruige leeuwentand en wilde orchideëen flitsen voorbij. De Bosch motoren op onze speed pedelecs stuwen ons in een rotvaart over het jachtpad. Het bruine water weerspiegelt onze silhouetten, Larissa’s roze pak donkerbruin.
    ‘Om van punt A naar punt B te gaan,’ schiet door mijn hoofd. Dat is niet waarom ik Larissa uitnodigde een fietstochtje te maken. We fietsen van A naar A. Misschien, hopelijk, wil ze stoppen en even rusten op een bankje, in het gras, op een mijt hooi of op het terras van een café. Onze fietsschoenen klikken op de vloer en ik volg haar als een hijgende hond naar waar zij besluit te zitten. Ik zal dichtbij zitten. Haar geuren snuiven. Haar warmte voelen.
    Een witte labrador blaft en rent naar mijn achterwiel, ik versnel, de hond spurt een eindje mee, springt naar mijn pedalen, wil bijten in mijn been en ik maak paniekerige S bochtjes om de engerd af te schudden. Na hevig gekef geeft het mormel het op en druipt af naar zijn baasje. Of bazinnetje. Larissa lacht haar parelwitte tanden bloot. ‘Was je bang?’ De wielrennerszonnebril verbergt haar kastanjebruine ogen die mannenharten verleiden, en nu moeten glinsteren van pret. Pret om mijn geklungel. 'Kruuh' roept een pijlstaart en springt in de vaart. Drie kwaakvrienden volgen. Pasgemaaid gras geurt als kamperfoelie. Wij suizen voorbij.
    ‘Omdat jij graag fietst en ik graag bij jou ben,’ wil ik zeggen. ‘Omdat ik altijd bij jou in de buurt wil zijn. Omdat ik van je droom.’ Maar dat kan ik niet. Mijn broer scoorde Larissa op reis in Letland. Meteen meegevlogen. Fier showde hij zijn verovering aan pa, ma en mij. Mijn broer knipoogde: ‘Ze kan ferm fietsen.’ Zijn vettig lachje klonk nog vettiger dan anders. Hij petste met zijn worstenvingers op haar modellenachterwerk. 
    Hoe het komt dat hij geliefd is bij de vrouwen, begreep ik nooit. Volgens oma ben ik de mooiste en de liefste. En ik kan sneller fietsen. Maar hij scoort. Altijd dellen en goedkope sloeries. Tot dan. Larissa is een godin, een fietsatlete met uitstraling, klasse, verfijndheid, intelligentie én humor. Zag ze mij maar eerst.
    Een blauwe reiger klimt uit het struikgewas en tuurt naar haar. Het beest volgt met zijn bek hoe zij voorbij fietst. Kwijlend. Zou die zich ook afvragen waarom een mens fietst? Een mens heeft niet altijd gefietst, uiteraard, daarvoor moesten we die eerst uitvinden. ‘Omdat een fiets is uitgevonden,’ is een antwoord dat op niets slaat, en elk verder gesprek afblokt, stopt en duidt dat ik haar niet slim vind. Dat ze een domme vraag stelde. En dat is het laatste wat ik wil.
    Kinderen tekenden met stoepkrijt slangen en emoticons op het stuk asfalt waar mijn fiets over raast. Smileys met tongen lachen mij uit alsof ze mijn strijd kennen. Alsof ze knipogen en zeggen dat ze mijn geheim weten. Zenuwachtig glimlach ik naar hen. 
    ‘Denk je aan wat grappigs?’ vraagt Larissa. Ze zag dat ik dom lachte naar de grond? Mijn kruis knelt op het zadel. Mijn beenspieren gillen en trillen. Ik knijp op mijn rem en kom tot stilstand. Larissa remt ook en stopt drie meter verder. Ik staar naar haar perfecte billen. Haar blonde lokken stralen uit haar helm.
    ‘Ik hou van de natuur,’ zeg ik, ‘en die is prachtig op een fiets.’