Het beertje #364

Ik zie pappa de zoldertrap oplopen. Zijn zwarte haar steekt af bij de in wit papier verpakte rollen behangpapier. Op de overloop houdt hij stil en ligt de rollen zij aan zij op het groene zeil. Eerder heeft de timmerman op zolder twee kamertjes naast elkaar gebouwd. Door het raampje kan ik niet meer zien dan de toppen van de bomen met daarboven de lichte lucht. In de vensterbank plaats ik voorzichtig mijn schat – het beertje van Hans. Maman mopperde dat een peuter toch niets heeft aan een porseleinen dierenfiguur, maar ik ben dol op het beertje met de donkerbruine glanzende vacht en de zwarte kraaloogjes dat ik in mijn hand kon verbergen voor de buitenwereld. Ik wacht net zolang tot het beertje de warmte van mijn hand heeft overgenomen voordat ik het plaats naast de stapel blanco schriften.

Na nog een kwartiertje komt pappa weer naar boven met behangrollen. Hij peutert met een mesje twee stukje stukjes los en plak die op de muur. ‘Nou zeg het maar, welke wil je op je kamer? Je mag nu kiezen, dan krijgt je zusje de andere.’ Ik kijk naar het beige behang met jute draden en laat mijn vingers erover dwalen. Het vult ruw aan. Het andere stukje zijn lange oranje en bruine banen die in een geometrisch patroon naar boven kronkelen. Met mijn vingers volgt ik het oranje spoor van linksonder naar rechtsboven. Dan legt ik mijn andere hand op de jute en sluit mijn ogen. Terwijl ik twijfel en denk aan het beertje schiet Pappa’s stem de hoogte in. ‘Vooruit Madelon, kes iets. Dan kan ik vanmiddag beginnen met behangen.’ Ik knik en wijs op de oranje/bruine banen. ‘Kom dan gaan we eerst even eten. We moeten nog veel doen voordat je zusje komt. Een gevulde maag is een gezonde maag.’ Ik daal achter de brede rug van pappa de zoldertrap af. Pas tijdens de tweede boterham, met gestampte muisjes, schiet me te binnen dat Beertje alleen op zolder is achtergebleven.