#364 Halfslachtig spoor

‘Goedemorgen luisteraars, vanmorgen komen een reiziger en een vervoerder aan het woord over inclusie bij de Nederlandse Spoorwegen. Hoe zal ik u aanspreken?
‘Als reiziger graag.’
‘En u, meneer?’
‘Ik ben Max Spoor, persvoorlichter bij de Nederlandse Spoorwegen.’

‘Eerst u reiziger, wat zit u zo hoog?’
‘Nou, aanvankelijk ging de NS veelbelovend van start om hun imago ten aanzien van inclusie te verbeteren. Maar wat een desillusie, een frontale botsing werd het. Het voelt als Harmelen. Veel slachtoffers. Dat geblèr tegen de “beste reiziger”, is verworden tot gebakken lucht. Geen betrokkenheid. Geen uitstraling. Elke keer als ik “beste reiziger” over het perron hoor galmen, zit ik met dubbele gevoelens van kippenvel en chagrijn. Maar steeds vaker overheerst het laatste. Ik voel me geschoffeerd. Ik heb last van het halfslachtige beleid van de NS. Nee, het is minder dan halfslachtigheid. Elke vorm van empathie ontbreekt, is spoorloos. Honderd keer per dag “beste reiziger”. Meer niet. Elke keer als een trein niet binnenloopt, wel binnenloopt, niet vertrekt, wel vertrekt, voorbij rijdt of met pech staat, krijg ik minder kippenvel en meer chagrijn. Waarom? Omdat elk treinstel wel een paar deuren heeft waarop een grote pompeuze, vette herenfiets is geschilderd. Hoezo inclusief? Dan denk ik bij mezelf NS maak uw huiswerk, maak uw betrokkenheid bij onze gemeenschap intrinsiek en helder. Of stop met de schijn van inclusie. De NS meneer Spoor, is het spoor bijster.’

‘Het zit u hoog. Meneer Spoor, uw reactie?’
‘Tja, wellicht heeft deze reiziger een punt. Hardop denkend kom ik uit op een zo hybride mogelijke fiets met half-schuine stang, uiteraard inclusief een elektrische uitstraling. Het over-tamponneren is misschien wel een mooi project voor kids die onze treinstellen bekladden, waar Bureau Halt een rol in kan vervullen. Dan hebben we dus een win-win. Met dank aan deze reiziger.’