#364 - Ik lul, dus ik ben

In een opdracht over tirades mocht T. niet ontbreken.

Hoi Tudor, goed gevonden. Twee tirades nog wel. De laatste zin is briljant. Graag gelezen.

Ik vind de overgang van het gemompel naar het schreeuwen van de vrouw erg abrupt. Ik kan me voorstellen dat ze iets al luid zegt en dan overgaat naar schreeuwen.
Of dat ze iets gewoon zegt en vervolgens begint te roepen. 
Er is een nuanceverschil in iets roepen of iets schreeuwen. In een stadion zou het schreeuwen logisch zijn, voor de televisie zou ik eerder voor roepen kiezen.

Aan het eind vind ik het wel mooi dat de man zijn stemvolume verlaagt, dat heeft meer impact dan dat hij het zou roepen. Alleen of hij het fluistert vraag ik me af. Als ze al 45 jaar getrouwd zijn, zou het zomaar kunnen zijn dat Linda dat gefluister niet hoort.
Misschien:
Zijn stemvolume verlaagt en hij vervolgt zachtjes: ...

Hallo Tudor, oef. Lekker heftig wel. Ik ben even in de war door de eerste en tweede zin. Alsof er een perspectief wisseling plaatsvindt. De televisie immiteert het leven of het leven de televisie? De kip of het ei? Het leven was er wel eerder … Mooie dialogen, ook.

Tudor, achter de rant een mooi verhaal,  Ik kon het eerst niet helemaal plaatsen: "Ik lul dus ik ben" geldt zo'n beetje voor elke idioot met meer bek dan hersens. Verder geven alleen de namen, de verwijzing Florida en de beschrijving van de speecher hints over het wanneer en waar. Bij de beschrijving van het koppel duikt bij mij spontaan de term "trailer trash" op, maar dat spoort weer niet met hun manier van schelden, dat wringt voor mij enigszins.
Toen het kwartje bij mij eenmaal gevallen was dook "Rally rant" spontaan bij mij als titel op. Ik denk omdat jouw titel me eerst op het verkeerde been zette.

@ Gi:  Iemand moest de taak op zich nemen, en niemand beter dan ondergetekende om het perfect uit te voeren, toch? (Donald T. modus uit)

@ Fief: ik denk dat bij temperamentvolle types die in quasi constante staat van opwinding verkeren, zoals ons Linda, het volume snel de hoogte in kan schieten.
In je suggestie van het fluisteren kan ik me helemaal vinden. Ik heb het wat aangepast.

@ Bedankt voor je feedback. Het leven tracht soms fictie te imiteren, met wisselend succes.

@ Bewust de naam niet vermeld. Donald T. is in deze meer a means to an end, bedoeld om de twee tirades een kader te geven. Bovendien wordt zijn naam al genoeg geprint en geschreven.
Je alternatieve titel vind ik trouwens een pak beter dan mijn eigen vondst. Aanpassen is vermoedelijk niet meer toegestaan na publicatie?

Ha Tudor, sterk verhaal! Ik zou willen dat ik zo tekeer kon gaan tegen sommige mensen: ik ben het eens met de mok-gooiende meneer. En, zoals Fief zegt, een erg goede laatste zin! Het verhaal loopt lekker en heeft een goede spanningsboog. Graag gelezen!