# 363

                                                                               Villers-sous-Erquery, 1 februari 1932

 

Cher Vincent,

 

Dit is de laatste brief die ik u schrijven zal, Vincent, en dat doe ik in het diepste geheim. Men heeft mij opgesloten nu. De doktoren denken dat ik gek ben, maar ik weet dat dit niet zo is.

Nimmer zal ik de dag vergeten dat ik u op de heuvel zag staan achter uw schildersezel. Ik liet bijna de wasmand van de nonnen vallen, zo schrok ik om een schilder te zien werken, daar op de heuvel van Clermont. Ik durfde niet meer te bewegen en heb naar u gekeken tot de zon onderging. Toen pas durfde ik de wasmand neer te zetten. Vier dagen moest ik boetedoen omdat ik te laat in het klooster terug was.

Later zag ik u in de winkel van het dorp, ik stond achter u. Toen u omdraaide ontmoetten onze ogen elkaar. Voor het eerst. Uw ogen in de mijne. Even spraken wij enkele woorden, maar achter onze korte zinnen ontstond een ongeziene horizon, nooit geschilderd ooit. Ik kon er nachten niet van slapen.

Maar u zocht mij op, achter het nonnenklooster, en fluisterde mijn naam. Séraphine.

En u nam mij mee naar uw kamer in het hotel, toonde mij uw laatste schetsen, de opzet voor nieuwe doeken. Maar meer nog nam u mij mee in uw eigen wereld waar onze gedachten zich mengden als kleuren op uw schilderslinnen.

In die dagen begon uw stem in mijn hoofd te klinken. Schilderen moest ik, schilderen! Ja, u was de engel in mijn hoofd die sprak. En u leerde mij pigmenten mengen met groene kruiden of varkensbloed dieprood.

Enkel 's nachts had ik tijd om te schilderen, slechts bij kaarslicht, maar uw boodschappen waren zo helder als kristal. De bloemen, de motieven, de bomen en het fruit: ik hield enkel het penseel vast, het schilderij schilderde zichzelf met uw stem in mijn hoofd.

Waar is de tijd gebleven, Vincent, dat ge plots vertrok naar Auvers-sur-Oise, hoeveel tranen vloeiden er over mijn briefpapier voordat ik mijn woorden eindelijk zuiver kreeg. Nimmer kreeg ik antwoord op mijn brieven, jaren heb ik op u gewacht.

Totdat ik vorige maand voorvoelde dat ge naar Clermont terug zou keren om mij tot uw bruid te maken. Ik liet een bruidsjurk vervaardigen, wit met het prachtigste kant. En eenmaal op maat en helemaal klaar, ben ik hem alvast gaan dragen om u te verwelkomen. De mensen in het dorp lachten mij uit, kinderen gingen op de sleep staan, maar dat gaf niet. Ik droeg de jurk fier en zou hem nóg gedragen hebben, ware het niet dat de doktoren kwamen en mij meenamen.

Ik ben nu in het Hospital Psychiatrique van Villers-sous-Erquery. Zij hebben mij van mijn bruidsjurk ontdaan, maar ik zal op u wachten, Vincent. Ik beloof dat ik op u wacht.

Vreemd, ook uw stem in mijn hoofd blijft stil nu. Ik moet stoppen met schilderen totdat gij weer tot mij spreekt, Vincent. Ook mijn penselen zullen zwijgen...

 

                                                              Uw liefhebbende Séraphine de Senslis

 

 

Noot: Séraphine de Senslis (1864 - 1942) is op latere leeftijd gaan schilderen en bleek een natuurtalent. Vincent van Goch heeft korte tijd bij haar in de buurt gelogeerd. Zij hebben elkander nooit ontmoet.