Ze zit pal tegenover me te kauwen op haar pen. De cursusleider loopt heen en weer. De airco zoemt. Gewoon eens iets liefs, recht uit het hart. Eerst maar wat freewriten.

Laat ik beginnen met de foto's. Weet je dat artikel uit de Correspondent dat je me appte? Dat gezinnen een verzinsel zijn; maar waanzinnig nuttig en mooi. In ieder geval zijn gezinsfoto’s die fictie, en bij uitbreiding het gezin. Maar jij vond alleen de foto's mooi en ik het artikel. Intussen willen onze moeders allebei niets liever dan een coronavrije familiefoto.

Dit pakt cerebraal uit, maar misschien kan ik het gebruiken. Knippen en plakken, of met cijfers en pijlen. Om me heen zie ik de andere koppels peinzen. Het lijkt wel een tentamenzaal, deze huwelijkscursus, voor stellen met ervaring. Sommigen zijn snel klaar, maar of ze het hebben afgeraffeld – dat kun je alleen maar hopen. Ik ben een diesel. Misschien brengt een citaat de creativiteit op gang. Ik kies de mooiste uit de lijst aan de muur en geef er een slinger aan.

Het gelukkige gezin waar Tolstoj over schreef in Anna Karenina ('Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, alle ongelukkige zijn dat op hun eigen manier') is misschien juist het ongelukkige gezin, behalve in de ogen van de kijker, voor de bühne. Jij bent een kunstenaar, je schildert, je ziet de fictie al voor je.

We kijken elkaar aan. Na anderhalf jaar borstvoeding is er van haar aanschijn weinig meer over. Ik zei dat ik het niet miste, je kunt ook niet anders, maar in het zwembad wist ik dat minder zeker. Haar andere rondingen vertonen de omgekeerde beweging. Toch blijft ze mooi. Vooral haar pose, denk ik. Majestueus en verleidelijk. Nu begeerte me niet meer overmant slaan we ongekende paden in. Hoe schrijf je dat nou subtiel maar ongefilterd op?

Ik probeer het opnieuw, misschien iets minder gestileerd. Uit het hart. Vaak moet ik er zelf ook naar zoeken. Er is zoveel realiteit bij gekomen. Zoveel gezin. Zoveel tijdsdruk.

Ik begin deze brief een beetje lyrisch want het is misschien wel de eerste die ik je stuur. Mijn meest tastbare tekst aan jou was vermoedelijk die uitnodiging voor de schouwburg, voor je verjaardag – om je vriend muisstil om de tuin te leiden, al wilden we dat allebei niet toegeven. In 2005 werd e-mail groot en toen mailen van onszelf niet meer mocht, gingen we gewoon sms'en, zoals je natuurlijk weet. En dan nu voor het eerst een papieren brief.

Ik moet terug naar haar, die op me leek, die was als ik, een dromer, zingend, vrij. We hebben ons gezin gemaakt, domweg gelukkig, het plaatje in ons hoofd; de meute zou ons een rotzorg zijn. Ik moet mijn kop uit, mijn lijf weer in. Zo simpel was het altijd. Ik raak haar hand aan.

Ik probeerde authentiek te zijn maar het werden overwogen flarden. Misschien wil je erop kauwen. We verschillen, meer dan we dachten. Toch komen we elkaar hier alweer tegen. Misschien is dat wel liefde.