aan:    Elke
verzonden:    nog niet
onderwerp:    Wat zal ik vertellen?
opgeslagen in concepten:    gmail.com

Dag Elke,

Deze ochtend, 10 augustus, doorbrak je negen maanden van absoluut niets met volgend bericht:
"Dag Thomas, lang geleden, hoe gaat het nog met jou? Groetjes E."

Welke woelige interne dialoog vervolgens in gang werd gezet, wil ik hieronder trachten weer te geven. 
Misschien schenk ik je deze kriebels ter inzage...
... of belanden ze onherroepelijk in de digitale prullenmand. 

****
Bericht van Elke. Wat zal ik zeggen?
Zal ik ‘Dag Elke’ antwoorden en afwachten hoe het gesprek zich verder ontspint? 
Creëert dat geen ongemak? Onnodige verwachtingen? Leg ik druk bij de ander? Zorgt dat ontspinnen voor (ont)spanning? 
Waarschijnlijk (niet).

Zal ik vertellen hoe ik me voel? Interne huishouding? In hoeveel alinea's vat ik dat dan samen? Wat is vlot verteerbaar in één e-mail-hap? Zal ik uitschreeuwen dat ik het eigenlijk helemaal niet wil neerschrijven, dat ik dan meestal niet verder raak dan gefluister over een blanco blad? 
Komt dat hulpeloos over? Behoeftig? Uitnodigend? Ja toch? Nee maar? Laat toch zo.

Zal ik vertellen dat ik haar mis? Dat er een tastbare leegte is, die verder reikt dan het tactiele? Dat ik me voel als een niet-zo-pienter pendelaartje, hopeloos wachtend op een trein die nooit meer halt zal houden? 
Dat al die zoete woorden van weleer over verbondenheid en eeuwige vriendschap nu hol voelen? Dat ik de openheid en vlotheid van communicatie mis, die voorgaande jaren zo in overvloed aanwezig was? Dat het gemis dieper grijpt dan mijn beperkte woordenschat kan opgraven? 
Te melig, nee? Beklemmend? Verwijtend? Kwetsend? Hoeveel kwetsende woorden heeft zij al moeten lezen en horen sinds onze laatste ontmoeting in november? 1000? 100000? Heeft ze de tel bijgehouden? Per persoon in een tabelletje gegoten? In een dagboek haastig neergepend in de marge? Omgezet in tranen? Ik wil niet nog meer kwetsen. Toch? Of ergens wel? Geeft dat voldoening? Moet ik nu te biecht gaan? Hoeveel weesgegroetjes kost mij dat? Wat zijn de huidige tarieven betreffende boetedoening?
Laat maar God, ik wens geen extra openstaande schuld. Om Hem als deurwaarder op mijn oprit te zien verschijnen, dat kan ik nu wel missen.

Zal ik misschien niets prijsgeven, maar enkel vragen? Hoe het met haar gaat? Polsen naar de amoureuze collega en zijn wraakzuchtige wederhelft? Naar Erwin en de kinderen? Losse handjes en harde feiten? Over alledaagse belemmeringen en beslommeringen – ja toch? Lekker veilig. Maar is dat niet ontwijkend? Naïef? Hypocriet? Banaal? Wacht ik dan een week of twee op antwoord om voorzichtig de vraag te herhalen? Wat is sociaal wenselijk?

Hoe lang kan men eenzaam wachten op een treintje alvorens weggedoken, met gebogen hoofd het perron te verlaten?

Wat zal ik vragen?

*********************

Eén dag later, om acht uur 's avonds, ontving Elke volgend bericht op haar Iphone:

“Dag Elke. Alles oké hier, maar druk druk hè. Hopelijk alles goed met jou? Grtz, T."

**

Klik. Sleep. Prullenbak leegmaken.