# 362 Jacqueline

Carneli, sterk stuk, in strakke stijl geschreven. Nog wat tempo-typo's: afklop- en inpakrituelen, Einaudi, verstijft, gevoelens. Sommige details zijn mij een beetje teveel van dik hout zaagt men planken: de Gucci zonnebril, drie kratten bier, een meeuw die er met een tas van tussen gaat.
En waarom Jacqueline aan het slot per se kanker moet hebben...Ik heb ook een pesthekel aan jengelende koters, oogbeschadigende badgasten en beatboxende herrieschoppers, maar geen fatale ziekte (hoop ik). Verder graag gelezen, al laat het eind mij een beetje teleurgesteld achter.

Hallo Bobcom.. Dank voor de correcties. Jammer dat het je niet kan bekoren. Ik denk wel dat dit verhaal dichter bij de opdracht komt dan menig ander.

Ik heb je verhaal met veel plezier en leedvermaak gelezen, Carneli. Het is erg levendig geschreven en goed geobserveerd. Ik vraag me af of de laatste alinea echt nodig is. Een onverwachte wending is mooi als die het verhaal in een heel nieuw licht zet, maar dat gebeurt hier niet echt. Het feit dat Jacqueline kanker heeft, maakt niet dat ik het verhaal nu heel anders ga lezen. Ook is het niet nodig om op die manier sympathie voor haar op te wekken, want ik denk dat ze die van de meeste lezers toch al voor de volle 100% heeft.

Hallo Aurora B. Dank voor je reactie. Ik ben verbaasd over de conclusies van jou en Bobcom, omdat ik wel degelijk denk dat er een twist in het verhaal zit. Dat iedereen zich ergert aan een beatbox is inderdaad heel waarschijnlijk, maar niet dat Jacqueline zich nog wil meten met het mooiste meisje en dat door haar ziekte niet meer kan. Bovendien gaat ze  juist tegen het einde van de dag naar het strand, zodat niemand haar kale hoofd ziet. Het gaat dus uiteindelijk niet over het irritante  gedrag van de jongeren, maar over onzichtbare pijn. 

Hoi Carneli, ik vrees dat ik me aansluit bij de opmerkingen van Bob en Aurora. Tot aan de laatste alinea vond ik het een goed verhaal. Graag gelezen. Misschien iets meer alineaverdeling, maar dat terzijde.
De laatste alinea voegt niets toe aan het verhaal. 

Dag Carneli,
Ik vond het een prachtig verhaal, tot ik bij de slotalinea kwam. Nogal een domper. En als ik de reacties hierboven lees, ben ik niet de enige. De noodzaak en functie van de ziekte voor het verhaal ontgaat mij en het kwam nogal uit de lucht vallen. Jammer, want ik vond eerste gedeelte goed.

Ik vind het ook een goed verhaal, waarbij het eind eigenlijk niet van toegevoegde waarde is. Juist de 'informatie ' die je geeft maakt dat ik als lezer mijn eigen verhaal mee ga maken (zowel meemaken als ervaring en het samen maken van een verhaal). Juist die ruimte in het verhaal maakt het wat mij betreft extra sterk en dan doet het eind -dat plots richting geeft- dat eigenlijk teniet. 

Oké, oké, bij zoveel unanimiteit zwicht ik. Jacqueline zit op het strand en kijkt ernaar. 

Goed gezwicht! :) Genoten! Sterk verhaal, zitten en kijken.

Dank je Tony! Knipoogje 

dag Carneli

Dit is een verhaal waarin je zo meegezogen wordt waardoor het echt straf is. Ik vind het goed gevonden, een beetje wreed ook van het hoofdpersonage. Ik vind dat je zinnen met details, beschrijvingen etc... langs geen kanten storen, ligt me voldoende in evenwicht.

Echt van genoten van je tekst

Johanna