#361 Definitief afscheid

‘Waar gaan we ook al weer naar toe, schatje?’
Gerda schrok van de vraag. Dit was al de derde keer die dag dat haar man het vroeg.
‘We hadden toch besloten om vandaag naar Boedapest te rijden?’
‘Da’s waar ook. Ik ben altijd in de war met Boekarest,’ lachte de bestuurder zuinigjes.

Eindelijk konden de twee hun droom verwezenlijken door met de camper door Europa te gaan crossen en mooie steden en plekken te bewonderen. Beiden waren sinds kort met pensioen en hadden een mooie camper aangeschaft om te gaan genieten van hun vrijheid.

Nu de vrijheid lonkte, begon Peter vergeetachtig te worden. Doodgewone woorden als navigatiesysteem, televisieantenne, of namen van steden kon hij zich niet goed meer herinneren. Was het de spanning van het rondreizen, of de overgang van een drukke baan naar een ontspannen leven? Gerda werd er angstig van.

Tijdens de mooie rondreis werd het er niet beter op en na afloop besloten ze naar de huisarts te gaan. Die concludeerde waar Gerda al bang voor was: Peter leed aan ernstig geheugenverlies.
Het verdriet bij het paar was groot. ‘Liefje,’ probeerde Gerda haar man te troosten, ‘we moeten het gewoon accepteren, maar ik zal je nooit in de steek.’

Maanden en jaren gingen voorbij, waarbij ze toch nog konden genieten van het reizen met de camper. Peter werd er alleen niet beter op, hoewel hij nog wel vaak heldere momenten had.

Kort na een prachtige reis door Scandinavië ziet Gerda op zijn bureau een brief liggen die haar leven overhoop zal gooien. Angstig leest ze het bericht: 
“Allerliefste Gerda,
Ik schrijf deze brief om je te laten weten dat ik altijd vreselijk veel van je heb gehouden. Jij bent het mooiste wat in mij ooit is overkomen. Ik weet dat je ook veel van mij houdt en dat je mij nooit in de steek zult laten. Helaas wordt mijn situatie er niet beter op. Ik glij af naar het nihilisme.
Omdat ik je zo lief heb, wil ik niet dat jij je in je verdere leven voor mij blijft uitsloven.
Het is tijd om afscheid van je te nemen, zodat je verder kunt met je leven. We hebben samen mooie tijden beleefd en ik wil dat je gelukkig blijft.
Vergeet mij, maar vergeet niet onze mooie herinneringen. Zoek een andere partner, want alleen zijn is niet goed.
Het ga je goed. Veel liefs.”

Gerda schreeuwt het uit: ‘Nee, nee, nee, dat mag niet. Je mag niet weggaan.’ Ze holt naar buiten: ‘Peter, Peter, waar ben je? Niet weggaan, blijf alsjeblieft,’ roept ze wanhopig. Dan bedenkt ze dat hij mogelijk in de garage nog met de camper bezig is om te vertrekken. Maar ook daar is hij niet. Dan rent ze naar de hobbyzolder waar Peter gedurende vele jaren een uitgebreid spooremplacement had gebouwd.
Misschien wil hij nog even afscheid nemen van zijn bouwsels, veronderstelt ze.

Als ze boven is, stort haar wereld in. Tussen de gebouwtjes, stationnetjes, Märklintreinen en alle zorgvuldig aangelegde rails ziet ze haar Peter met uitpuilende ogen en open mond hangen.