Ze doet of ze slaapt als hij stilletjes naast haar in bed kruipt. Hij geurt naar kamperfoelie, jasmijn en cederhout, en ze weet: het is weer zover.
Ze is natuurlijk inmiddels wel wat gewend; met regelmaat ruikt ze goedkope deodorants, dure parfums of sigarettenrook door zijn scherpe aftershave heen als hij terugkomt van weggeweest. Haar hart breekt, maar ze zegt niks. Bang voor ruzie. Ach wat, denkt ze, hij komt toch altijd bij haar terug. Het zijn maar slippertjes.
Maar dit keer is het anders. De laatste tijd ruikt ze steeds dezelfde parfum, en hij brengt die lucht vaker thuis dan zijn potentie aankan. Hij werkt veel vaker over en het aantal zakenreizen lijkt te zijn verdubbeld. Ze beseft dat het geen lust is die hem in de armen van een ander drijft, maar iets veel groters en gevaarlijkers.
Tranen branden in haar ogen.
Ze raakt hem kwijt.

❦

Hij parkeert zijn wagen uit het zicht van zijn huis om zichzelf de kans te geven rustig van rol te wisselen, maar als hij in de autospiegel kijkt, snapt hij dat geen acteerwerk zijn rode, gezwollen ogen kan maskeren. Met een smoes over allergie of hooikoorts hoeft hij echt niet aan te komen; het is duidelijk zichtbaar dat hij hard en veel gehuild heeft. Hij kan maar beter uit het gezichtsveld van zijn vrouw blijven en zich terugtrekken in zijn werkkamer.
“Schat, ik ben thuis!”
Hij oefent om zijn natuurlijke stemgeluid te doen herklinken, maar de brok in zijn keel maakt het schier onmogelijk.
Enkele minuten blijft hij met gesloten ogen achter het stuur zitten. Hij probeert zijn hoofd leeg te maken, maar de gruwelijke beelden van eerder die dag blijven aan zijn geestesoog voorbijtrekken.
Eerst dat vertrouwde beeld van zijn geheime geliefde op het balkon, leunend op de reling, uitkijkend naar zijn komst.
Dan die nachtmerrie.
De reling begeeft het en klettert naar beneden.
Een eeuwigheid lang lijkt ze met zwaaiende armen haar diagonale positie op de rand van het balkon te kunnen handhaven. Dan grijpt de zwaartekracht haar bij de lurven en met een ijselijke gil stort ze naar beneden.
De angstschreeuw ging door merg en been, de doffe dreun en het geluid van knappende beenderen is gruwelijk om te horen, maar het angstaanjagendste is toch wel de luttele seconden doodse stilte erop volgend voor kreten van ontzetting bij omstanders losbarsten.

Hij slaakt een diepe zucht, opent het portiek en sjokt naar  de voordeur. In de hal hangt hij zijn jack op. Werktuigelijk raapt hij de jas van zijn vrouw op die van de kapstok lijkt te zijn gegleden. Hij verbaast zich over het gewicht dat niet met de dunne zomerjas lijkt te rijmen. Er glinstert iets in de zakken. Nieuwsgierig onderzoekt hij de inhoud. Met een verwonderde blik staart hij naar de grote moeren in zijn hand.
Als de betekenis hiervan tot hem doordringt, begint alles voor zijn ogen te dansen.