#361 - God op een weekdag

De eerste maal dat de duivel aan Thomas verscheen, was de dag na de begrafenis.
Een autorit langs de vaart. Een tegenligger. Water dat vervolgens met gulzige teugen het leven uit voertuig en bestuurder zoog. Meer was er niet nodig geweest om dromen te zien voorbijtrekken.
In de schaduw van het altaar zocht hij soelaas.
Een gezette dame sprak hem vriendelijk toe. Haar komst werd niet aangekondigd door een dichtvallende kerkdeur, noch door galmende voetstappen op het gangpad en Thomas schrok dan ook van haar aanwezigheid.
'Zie jij je vrouw graag?' vroeg ze, zonder verdere introductie.
'Onvoorwaardelijk,' had hij verward gepreveld.
'Ik heb een voorstel,' zei de dame opgewekt.
Ze deed geen moeite om identiteit noch plan te verbergen. De duivel lust dilemma's, en dit was een prachtexemplaar. Eén leven voor een ander, dat was de ruil. Enkel eigen bloed kwam in aanmerking.
'Oudtante Louisa,' antwoordde hij zonder veel aarzeling.
Nare vrouw, zaaier van tweedracht en krent met Kerstmis.
'Zo geschiede het.' De dame stond op en wandelde, schijnbaar ongedeerd, Gods huis uit.

De tweede keer verscheen hij in de gedaante van een blond kind.
'Hoe graag?' vroeg de duivel opnieuw.
'Onvoorwaardelijk,' had hij getierd, gevolgd door: 'Waarom ligt mijn bed er nog steeds onbeslapen bij?'.
'De reis van schaduw naar licht, vergt meer vuur dan omgekeerd. Een nieuw offer om de levensvonk te wekken is nodig,' verklaarde de hellevorst.
'Dus kies.' Geen vraag, maar gebod.
Zijn Oma. Opgerold in foetushouding, haar kracht bijna weggevloeid, verbleef zij reeds in de wachtkamer des doods. Haar einde betrof een genadeslag, geen schuldgevoel nodig.
'Zo zal het zijn,' mompelde de duivel met een fijn stemmetje, alvorens met een huppelsprong in het niets te verdwijnen.

Een derde maal als oudere man van Afrikaanse origine. 
'Genoeg!' had Thomas geroepen. Niet meer. Geen offers. Nog steeds kwijn ik weg zonder haar aan mijn zijde! 
'Hoe graag?' pookte satan onverstoord.
'Onvoorwaardelijk,' had hij gegild.
Ze zaten alleen op een bankje in het station. Grijze schimmen trokken aan hem voorbij.
'Kies!'
'Mijn oudste zus,' zei hij met gebogen hoofd. Zonder reden.
Met een minzaam lachje op het donkere gelaat stapte de man op.

De rit naar huis leek bedacht door Verne; eindeloos boorde de trein zich door het stedelijk landschap. 
Licht tuurde door het slaapkamerraam naar buiten. Struikelend en strompelend raasde Thomas de trap op. Een wassen standbeeld tot leven geblazen, zo stond ze voor hem naast het bed. De blik in haar ogen legde vreugde echter het zwijgen op. In beide handen geklemd, hield ze drie bidprentjes. Liegen kon hij niet: hij vertelde haar de waarheid.
'Hoe voelt dat, God spelen op een weekdag?' Het was haar stem, maar tegelijk ook des duivels. Het gezicht transformeerde, nu geen uniform wezen meer: Satan was oudtante, oma, zus en allen tegelijk. In ware gedaante droeg hij alle laagjes mens als een hels aureool.
'Onvoorwaardelijk,' kraaiden alle monden plots eenstemmig. 'Onvoorwaardelijk! Onvoorwaardelijk!!' Opnieuw en opnieuw.
Thomas prevelde. Hij tierde, gilde en stortte in, hapte tevergeefs naar leven en zeeg finaal neer in een zwart meer.