Lid sinds

3 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#361 - God op een weekdag

De eerste maal dat de duivel aan Thomas verscheen, was de dag na de begrafenis.
Een autorit langs de vaart. Een tegenligger. Water dat vervolgens met gulzige teugen het leven uit voertuig en bestuurder zoog. Meer was er niet nodig geweest om dromen te zien voorbijtrekken.
In de schaduw van het altaar zocht hij soelaas.
Een gezette dame sprak hem vriendelijk toe. Haar komst werd niet aangekondigd door een dichtvallende kerkdeur, noch door galmende voetstappen op het gangpad en Thomas schrok dan ook van haar aanwezigheid.
'Zie jij je vrouw graag?' vroeg ze, zonder verdere introductie.
'Onvoorwaardelijk,' had hij verward gepreveld.
'Ik heb een voorstel,' zei de dame opgewekt.
Ze deed geen moeite om identiteit noch plan te verbergen. De duivel lust dilemma's, en dit was een prachtexemplaar. Eén leven voor een ander, dat was de ruil. Enkel eigen bloed kwam in aanmerking.
'Oudtante Louisa,' antwoordde hij zonder veel aarzeling.
Nare vrouw, zaaier van tweedracht en krent met Kerstmis.
'Zo geschiede het.' De dame stond op en wandelde, schijnbaar ongedeerd, Gods huis uit.

De tweede keer verscheen hij in de gedaante van een blond kind.
'Hoe graag?' vroeg de duivel opnieuw.
'Onvoorwaardelijk,' had hij getierd, gevolgd door: 'Waarom ligt mijn bed er nog steeds onbeslapen bij?'.
'De reis van schaduw naar licht, vergt meer vuur dan omgekeerd. Een nieuw offer om de levensvonk te wekken is nodig,' verklaarde de hellevorst.
'Dus kies.' Geen vraag, maar gebod.
Zijn Oma. Opgerold in foetushouding, haar kracht bijna weggevloeid, verbleef zij reeds in de wachtkamer des doods. Haar einde betrof een genadeslag, geen schuldgevoel nodig.
'Zo zal het zijn,' mompelde de duivel met een fijn stemmetje, alvorens met een huppelsprong in het niets te verdwijnen.

Een derde maal als oudere man van Afrikaanse origine. 
'Genoeg!' had Thomas geroepen. Niet meer. Geen offers. Nog steeds kwijn ik weg zonder haar aan mijn zijde! 
'Hoe graag?' pookte satan onverstoord.
'Onvoorwaardelijk,' had hij gegild.
Ze zaten alleen op een bankje in het station. Grijze schimmen trokken aan hem voorbij.
'Kies!'
'Mijn oudste zus,' zei hij met gebogen hoofd. Zonder reden.
Met een minzaam lachje op het donkere gelaat stapte de man op.

De rit naar huis leek bedacht door Verne; eindeloos boorde de trein zich door het stedelijk landschap. 
Licht tuurde door het slaapkamerraam naar buiten. Struikelend en strompelend raasde Thomas de trap op. Een wassen standbeeld tot leven geblazen, zo stond ze voor hem naast het bed. De blik in haar ogen legde vreugde echter het zwijgen op. In beide handen geklemd, hield ze drie bidprentjes. Liegen kon hij niet: hij vertelde haar de waarheid.
'Hoe voelt dat, God spelen op een weekdag?' Het was haar stem, maar tegelijk ook des duivels. Het gezicht transformeerde, nu geen uniform wezen meer: Satan was oudtante, oma, zus en allen tegelijk. In ware gedaante droeg hij alle laagjes mens als een hels aureool.
'Onvoorwaardelijk,' kraaiden alle monden plots eenstemmig. 'Onvoorwaardelijk! Onvoorwaardelijk!!' Opnieuw en opnieuw.
Thomas prevelde. Hij tierde, gilde en stortte in, hapte tevergeefs naar leven en zeeg finaal neer in een zwart meer.
 

 

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Uitgemolken of niet, het blijft een mooi thema.

Voor mijn gevoel ben je een beetje gaan hangen naar 'mooischijverij'. Daardoor kom ik er niet echt in. Ik denk dat het verhaal wat sterker kan, door het iets simpeler te maken.

In de religieuze context zou je eigenlijk moeten kiezen voor een moeder, zus en een bijna heilige non uit de familie, om er zo bij de bidprentjes over een moeder, dochter en een heilige geest te kunnen hebben. Maar misschien is dat wat te blasfemistisch.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Gelezen, genoten, goed bevonden. Of het voldoet aan de opdracht is voor de queen of opdrachten.

'De reis van schaduw naar licht, vergt meer vuur dan omgekeerd. Een nieuw offer om de levensvonk te wekken is nodig'

 

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Tudor, je hp gaat ver om de liefde van zijn leven te krijgen. Jammer dat op het einde zijn liefde het minder weet te waarderen en zijn geweten hem inhaalt. Ik vond het wel een bijzonder verhaal. Graag gelezen.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Tudor, 

Dit is een mooie invulling van het bekende thema van 'je ziel aan de duivel verkopen'.  Want doe je dat immers niet als je inderdaad een onvoorwaardelijk doel hebt? Mooi gevonden! Je stijl is soms poëtisch en passend, soms neigt het een beetje naar te veel van het goede, maar over het algemeen leest je verhaal nog prettig, wat mij betreft. Ik vind het einde ook erg passend, omdat onvoorwaardelijk ook kan betekenen: 'als je uitkomst je niet bevalt... hé, jij gebruikte het woord onvoorwaardelijk zo vaak..' Wat dat betreft heb je de opdracht goed begrepen. 

Het enige wat ik nog wel (al is het maar een beetje) mis, is iets van een veelzeggende herinnering aan de echtgenote. Je schenkt nu zo veel aandacht aan dat stukje 'onvoorwaardelijk', dat je je af gaat vragen waarom die liefde zó sterk is. 

'Mijn oudste zus,' zei hij met gebogen hoofd. Zonder reden.

Zonder reden is nogal heftig... 

Een enkele goedgekozen zin kan dat evenwicht al herstellen. 

Goed gedaan!

Groet, 

Nadine
 

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik vind ook dat het verhaal hier en daar iets teveel neigt naar mooischrijverij. "Water dat vervolgens met gulzige teugen het leven uit voertuig en bestuurder zoog" vind ik op zich knap gevonden, maar het is een zin die teveel de aandacht op zichzelf vestigt, in plaats van dat hij ten dienste staat van het verhaal.

Verder heb ik het verhaal geboeid en met plezier gelezen, en zelfs regelmatig met bewondering!

Lid sinds

3 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank @ allen voor de feedback!

Tja, gruwelijke en onvoorwaardelijke liefde: mij leidde het naar het duivelse.
Ongetwijfeld, zoals John subtiel aanhaalde in zijn feedback, clichématig en voorspelbaar, maar het was het verhaal dat in mijn hoofd sprong. Heb wel geprobeerd er in de uitwerking een ietwat originele draai aan te geven, misschien met wisselend succes.

De comment van Aurora en Hadeke kan ik trouwens volledig volgen: ik mikte op poëtisch (aangezien ik die stijl passend vond bij thema én invulling), maar ben ongetwijfeld soms afgedwaald richting mooischrijverij.
Het was in ieder geval een interessante schrijfoefening waar ik weer wat uit geleerd heb.